Όταν ήμουν μικρή θυμάμαι πως έβαζα τα κλάματα από την σκέψη ότι οι γονείς μου κάποια μέρα θα γερνούσαν. Τους αγαπούσα τόσο πολύ και η σκέψη μόνο ότι θα έχαναν μερικά από τα μαλλιά τους και θα είχαν λίγες ρυτίδες μου προξενούσε πόνο. Όταν το σκέπτομαι αυτό τώρα, βλέπω ότι κάτι μέσα μου με έκανε να φοβάμαι τα γηρατειά. Πίστευα υπερβολικά πως οτιδήποτε όμορφο δεν θα έπρεπε ποτέ να τελειώνει ούτε να χάνει τη λάμψη του.

Με το πέρασμα του χρόνου, αυτός ο φόβος σιγά-σιγά εξαφανίστηκε. Δεν μπορώ να πω με ειλικρίνεια ότι με ενθουσιάζει η ιδέα του να μεγαλώνω, όμως παρότι νοιώθω δυνατότερη τώρα από ό,τι όταν ήμουν είκοσι με τριάντα, επειδή τώρα είμαι περισσότερο ενεργητική και προσέχω τη διατροφή μου, έχω αρχίσει να αντιλαμβάνομαι πως αυτό που φοβόμουνα περισσότερο ήταν να μη γεράσω εσωτερικά: Να μην χάσω τον ενθουσιασμό μου, τα ιδανικά μου και την επιθυμία να συνεχίσω να μαθαίνω και να τραβάω μπροστά. Γι’ αυτό το λόγο, είμαι χαρούμενη κάθε φορά που μου δίνεται η ευκαιρία να μάθω κάτι καινούργιο και να παραμείνω νέα μέσα μου. Είμαι μια αθεράπευτη ιδεαλίστρια, αυτό είναι όλο.

Πριν μερικά χρόνια, βρέθηκα σε μια επανένωση συμμαθητών του σχολείου μου όπου συναντήθηκα με πολλούς παλιούς φίλους μου, τους οποίους δεν είχα δει για πάνω από 30 χρόνια. Όταν ήμουν νέα, ήμουν πολύ καλή μαθήτρια και ένας ηγετικός χαρακτήρας όσον αφορούσε πολιτικούς και κοινωνικούς σκοπούς. Μετά αποφάσισα να αφιερώσω τη ζωή μου σε αποστολικούς και ανθρωπιστικούς σκοπούς και πέρασα τα επόμενα 38 χρόνια κάνοντας ακριβώς αυτό, συχνά σε πολύ δύσκολες συνθήκες, χωρίς να συγκεντρώνω για τον εαυτό μου πολλά υλικά αγαθά. Σε αντίθεση, αρκετοί από τους φίλους μου είναι επιτυχημένοι επαγγελματίες – γιατροί, δικηγόροι και επιχειρηματίες.

Κάποια στιγμή, κάποιος τόλμησε να μου κάνει τη δύσκολη ερώτηση: «Μήπως … το έχεις μετανιώσει; Ήσουν τόσο έξοχη μαθήτρια. Όλοι μας σε θαυμάζαμε και νομίζαμε ότι θα γινόσουν μια σπουδαία γιατρός ή μια συγγραφέας».

Τους απάντησα με ένα απλό όχι, ότι δεν το έχω μετανιώσει. Ήξερα ότι είχα βρει και είχα ακολουθήσει το κάλεσμα του Θεού στη ζωή μου και αυτό από μόνο του ήταν η σπουδαιότερη ανταμοιβή. Όλοι τους αναστέναξαν κάπως και μου είπαν: «Μας δίνει χαρά που το ακούμε αυτό, ότι δηλαδή συνεχίζεις να αγωνίζεσαι για τα ιδανικά για τα οποία θυσίασες τόσα πολλά! Συνεχίζεις να είσαι ένα πρότυπο για μας».

Τότε αντιλήφτηκα πως δεν ήμουν η μόνη που δεν της αρέσει να τα παρατάει. Το θέμα δεν είναι να δείχνεις πάντα δυνατός και ότι δεν κάνεις λάθη. Όπως και να έχει, αυτό είναι αδύνατο και στην πορεία θα σκοντάψουμε αρκετές φορές και υπάρχουν και φορές που κάποιος θα πρέπει να κάνει κάποιο διάλειμμα. Αυτό στο οποίο αναφέρομαι είναι να μην τα παρατάμε παντελώς, αλλά να συνεχίσουμε να πιστεύουμε, να προσφέρουμε, να κινούμαστε και να αλλάζουμε.