Με το πέρασμα των χρόνων, τα Χριστούγεννα έχουν πάρει διαφορετικές έννοιες για μένα προσωπικά. Όταν ήμουν μικρή, σήμαιναν μια ξεχωριστή οικογενειακή γιορτή ή Χριστούγεννα στο Κατηχητικό ή το να γυρίζω σπίτι μέσα στο χιόνι, με μια χαρτοσακούλα που είχε μέσα ένα μεγάλο πορτοκάλι, καρύδια για σπάσιμο και ένα νέο βιβλίο για να διαβάσω.

Αφότου δέχθηκα τον Ιησού σαν Σωτήρα μου, τα Χριστούγεννα σήμαιναν το να μοιράζομαι το μήνυμα της γέννησής Του και «καλής ευδοκίας προς όλους» με τους άλλους.

Ενώ αργότερα, αφού παντρεύτηκα και έκανα παιδιά, σήμαινε νέες οικογενειακές συνήθειες, που περιλάμβαναν το στόλισμα του σπιτιού, αγορά δώρων για τους άλλους και την προετοιμασία και κατανάλωση ενός Χριστουγεννιάτικου δείπνου με γνωστούς και συγγενείς μέσα σε ένα ζεστό και φιλόξενο σπίτι.

Όλα αυτά τα παρελθόντα Χριστούγεννα ξαναζωντανεύουν ζεστές αναμνήσεις και όπως το είπε τόσο ταιριαστά και ο Νόρμαν Βίνσεντ Πιλ, όλες αυτές οι σκέψεις κινούν ένα μαγικό ραβδί πάνω από τον κόσμο μου που κάνει το καθετί να δείχνει πιο γλυκό και πιο όμορφο.

Εντούτοις, όταν τα παιδιά μου μεγάλωσαν και έφυγαν και εγώ πήρα διαζύγιο, άρχισα  να βιώνω τι σημαίνει μόνη τα Χριστούγεννα. Η προσαρμογή δεν ήταν και τόσο εύκολη.

Εκείνο το Χριστουγεννιάτικο πρωινό που ήμουν μόνη μου στο μικρό μου διαμέρισμα, ξύπνησα σε ένα στολισμένο όμως  πολύ σιωπηλό σπίτι. Θα πήγαινα στα πεθερικά του γιου μου εκείνη την ημέρα και είχα ξυπνήσει να μαγειρέψω και να προσθέσω κι εγώ κάτι στο δείπνο που θα τρώγαμε όλοι μαζί εκεί. Τα δώρα κάτω από το δένδρο μου θα τα πήγαινα κι αυτά εκεί για να μοιραστούν. Ήταν η πρώτη φορά που ήταν Χριστούγεννα και δεν θα ήμουν εγώ η οικοδέσποινα, ενώ δεν θα  περιτριγυριζόμουν από παιδιά και εγγόνια, γι’ αυτό έπρεπε να ξεπεράσω όλα αυτά τα συναισθήματα μοναξιάς και μελαγχολίας που με είχαν καταβάλει.

Εκείνη την ημέρα των Χριστουγέννων πέρασα υπέροχα και απόλαυσα πάρα πολύ τον χρόνο που πέρασα με τον γιο μου, τον εγγονό μου και την οικογένεια της συζύγου του – μέχρι που ήταν ώρα να επιστρέψω στο κενό μου διαμέρισμά. Η επιστροφή στο σπίτι με το αυτοκίνητο ήταν θλιβερή και μόλις έφθασα εκεί με πήραν τα δάκρυα.

Καθώς κάθισα σιωπηλή στον καναπέ, πήρα ένα Χριστουγεννιάτικο βιβλίο που μου είχαν κάνει δώρο και άρχισα να το ξεφυλλίζω αναλογιζόμενη για το πώς ο Ιησούς άφησε το επουράνιο σπίτι Του για να φέρει αγάπη και ελπίδα στον κόσμο. Αντιλήφθηκα πως αναμφίβολα δεν ήμουν το μοναδικό μοναχικό άτομο εκείνα τα Χριστούγεννα και αφού στέγνωσα τα δάκρυά μου, πήρα το τηλέφωνο και κάλεσα μια ηλικιωμένη κυρία που είχα γνωρίσει πριν λίγο καιρό. Συνομιλώντας μαζί της, έμαθα πως και αυτή ήταν μόνη της στο σπίτι εκείνη τη μέρα και ήταν τόσο ευγνώμων που της είχα τηλεφωνήσει. Τηλεφώνησα επίσης και στα παιδιά μου με τα οποία δεν είχα μιλήσει εκείνη την ημέρα και μερικούς συγγενείς στο εξωτερικό και ανακάλυψα πως και μερικοί απ’ αυτούς δεν είχαν τα «τέλεια» Χριστούγεννα επίσης. Ένοιωσα καλύτερα τηλεφωνώντας τους και αποφάσισα εκεί και τότε, ότι αυτό θα το ξαναέκανα και τα επόμενα Χριστούγεννα και όλα όσα θα επακολουθούσαν.

Από τότε, τα κάθε μου Χριστούγεννα είναι διαφορετικά. Μια φορά πήγα εθελοντικά να βοηθήσω ηλικιωμένα άτομα να στολίσουν το δένδρο τους ή το σπίτι τους, καθώς τους είναι δύσκολο να τα καταφέρουν μόνοι τους. Επίσης έψησα κουλουράκια με τα εγγονάκια μου και τα μοιράσαμε σε γείτονες που δεν έχουν πολλούς επισκέπτες. Και όταν μου τηλεφωνούσαν ή επικοινωνούσαν μαζί μου διαδικτυακά άλλα άτομα από μακριά, πάντα με έκανε να χαρώ, τόσο εγώ όσο κι αυτοί.

Έτσι είναι η ζωή, τι να κάνουμε και ίσως κι εσείς να βρεθείτε μονάχοι κάποια Χριστούγεννα, είτε επειδή τα παιδιά σας μεγάλωσαν και έφυγαν, ή λόγω διαζυγίου, ή ενός θανάτου. Η προσαρμογή δεν είναι εύκολη και ίσως υπάρξουν και μερικά δάκρυα μοναξιάς μερικές φορές. Όμως όπως και να έχει και ας έχουν αλλάξει οι περιστάσεις και σεις βρίσκεστε μόνοι τα Χριστούγεννα, αυτό δεν χρειάζεται να γίνει μια αρνητική εμπειρία. Ακόμα και όταν είμαστε μόνοι, ποτέ δεν είμαστε εντελώς μόνοι, επειδή ο Ιησούς είναι πάντα μαζί μας και όταν εμείς δίνουμε στους άλλους από τον εαυτό μας, η εκπλήρωση και η χαρά επιστρέφουν σε μας.