Προσπαθούσα να μην σκέφτομαι τα Χριστούγεννα, τρέμοντας τη μέρα, ελπίζοντας, αν και χωρίς ελπίδα, να έρθει κάποιος άγγελος στη ζωή μου και να τα διορθώσει όλα. Προσπάθησα ακόμα και να προσποιηθώ ότι ήταν άλλη μια κανονική ημέρα, τίποτα το διαφορετικό, με την ελπίδα ότι αυτό θα έδιωχνε τη μοναξιά. Όμως δεν μπορούσα να το αποφύγω: Τα Χριστούγεννα ήταν παντού γύρω μου και εγώ ήμουν μόνη. Δεν είχα κανέναν για να μιλήσω, κανέναν για να γελάσουμε μαζί και κανέναν να μου ευχηθεί καλά Χριστούγεννα. Με το κάθε λεπτό που περνούσε ένιωθα όλο και μεγαλύτερη κατάθλιψη και αυτό ήταν που με τρόμαζε πιο πολύ!
Για να χαρώ λίγο, αναζήτησα ευτυχισμένες μνήμες για να απασχολήσω το μυαλό μου. Μια περίσταση που θυμήθηκα ήταν ο δάσκαλος στο Κατηχητικό μου. Ήταν ένας άνετος χαρακτήρας, ένα φιλικό άτομο που περνούσε πολύ χρόνο με εμάς τα παιδιά και είχε το ταλέντο να κάνει τα πράγματα εύθυμα. Είχε πει ότι ο Ιησούς ήταν η χαρά της ζωής του. Τα λόγια του πέρασαν από το νου μου καθώς σκεφτόμουν εκείνες τις μέρες της παιδικής μου ηλικίας: “Απλά πάρε τον Ιησού μαζί σου”.
Θα έχει αποτέλεσμα; Το σκέφτηκα για λίγο. Ήμουν μόνη μου – κανένας δεν θα καταλάβαινε τη διαφορά. Έτσι αποφάσισα εκεί και τότε να κάνω τον Ιησού φίλο μου για αυτήν την ημέρα.
Κάναμε τα πάντα μαζί: Ήπιαμε ζεστή σοκολάτα δίπλα στο τζάκι, πήγαμε βόλτα μαζί, συζητήσαμε για το πόσο ωραίος ήταν ο κόσμος, γελάσαμε και χαιρετήσαμε τους περαστικούς. Μπορούσα σχεδόν να νιώσω το χέρι Του να με αγκαλιάζει όπου και να πήγαινα και να ακούω τη φωνή Του να μου μιλάει. Με ψίθυρους, πέρα από τους ήχους που μπορούμε ν’ ακούσουμε με τ’ αυτιά μας, μου είπε ότι με αγαπούσε – ναι, εμένα – και ότι θα είναι για πάντα φίλος μου. Κατά κάποιο τρόπο ήξερα ότι ποτέ δεν θα ήμουν ξανά μόνη.
Καθώς έπεσα για ύπνο εκείνη τη Χριστουγεννιάτικη νύχτα, ένιωσα τόσο ευτυχισμένη, τόσο ήρεμη, τόσο ικανοποιημένη. Φαινόταν περίεργο, αλλά από την άλλη, δεν ήταν. Είχα περάσει τη μέρα με τον Ιησού, και ήλπιζα και οι άλλοι να είχαν περάσει τόσο όμορφα Χριστούγεννα όπως εγώ.
Δεν είμαι καθόλου μόνος, σκέφτηκα. Ποτέ δεν ήμουν μόνος. Και αυτό, βέβαια είναι το μήνυμα των Χριστουγέννων. Ποτέ δεν είμαστε μόνοι. Ούτε όταν η νύχτα είναι τόσο σκοτεινή, ο αέρας τόσο παγωμένος και ο κόσμος δείχνει τόσο αδιάφορος. Γιατί αυτός συνεχίζει να είναι ο καιρός της επιλογής του Θεού. — Taylor Caldwell (1900–1985)