Άλλη μια μέρα, γεμάτη άγχος και κούραση είχε φθάσει επιτέλους στο τέλος της. Η απόγνωση και ο κάματος με είχαν καταβάλει, ένας συνδυασμός από προβλήματα με τον δύστροπο υπολογιστή μου, τον γκρίζο ουρανό, η παγωνιά και ο αέρας, συν τον εκνευρισμό που ένοιωθα αφού είχα κάψει το φαγητό – μαζί με όλες τις άλλες καθημερινές αναποδιές.
Μετά το δείπνο με το καμένο κοτόπουλο, ξεκίνησα να πάω σε ένα κοντινό πάρκο. Συχνά η μητέρα μου έλεγε πως «η φύση μπορεί να ηρεμήσει τα τεντωμένα νεύρα όπως τίποτα άλλο», και αποφάσισα να κάνω τη συμβουλή της πράξη.
Περιπλανιόμουνα στο πάρκο, με μια κρυφή προσμονή να μου συμβεί κάτι το «μαγικό». Πάτησα κατά λάθος πάνω σε ένα πεταμένο κουτί από τσιγάρα ενώ πιο κάτω έπεσαν μπροστά μου μερικά μαραμένα λουλούδια που έγερναν μέσα σε μία γλάστρα. Λίγο πιο κάτω, ένα παιδάκι έκλαιγε ενώ η μητέρα του έσπρωχνε το καρότσι του και πιο πίσω μου ένα ηλικιωμένο ζευγάρι λογομαχούσε δυνατά. Αφήνοντας έναν αναστεναγμό απογοήτευσης, πήρα το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι.
Ίσως να ήταν μια υποσυνείδητη αποφασιστικότητα να ανακαλύψω «τη μαγεία της φύσης» παρόλο το άχαρο περιβάλλον, επειδή μόλις πήρα τον δρόμο της επιστροφής, σταμάτησα για λίγο και κοίταξα προς τον κατάμαυρο ουρανό. Η βραδιά ήταν τόσο γεμάτη με σύννεφα που δεν περίμενα να δω αστέρια, όμως προς έκπληξή μου, είδα ένα μικρό αστέρι που ακτινοβολούσε προς το μέρος μου. Ήταν το μοναδικό ορατό αστέρι και έλαμπε τόσο δυνατά, λες και χαιρόταν που το είχα παρατηρήσει. Έξαφνα αντιλήφθηκα πόσο σπάνια έβρισκα τον χρόνο να ατενίσω προς τον ουρανό. Γιατί δεν το έκανα κάθε μέρα, ώστε να απολαμβάνω την εμψυχωτική ομορφιά που προσέφερε; Γιατί δεν του επέτρεπα να μου θυμίζει Εκείνον που έφτιαξε το καθετί – μαζί και μένα;
Καθώς θαύμαζα αυτό το μικρό κατάλευκο αστέρι, θυμήθηκα τις πρώτες σειρές από τον Ψαλμό 19, που είχα απομνημονεύσει όταν ήμουν μικρή: «Οι ουρανοί διηγούνται τη δόξα τού Θεού, και το στερέωμα αναγγέλλει το έργο των χεριών Του. Η ημέρα προς την ημέρα εκφράζει λόγο, και η νύχτα προς τη νύχτα αναγγέλλει γνώση. Δεν υπάρχει λαλιά ούτε λόγος, που η φωνή τους δεν ακούγεται». 1 Ίσως, με τον τρόπο τους, οι ουρανοί να αφηγούνται την ιστορία αγάπης του Θεού που μας «τα δίνει όλα, πλούσια για απόλαυση», 2 που μας γράφει γράμματα αγάπης με το χρωματιστό μελάνι στα ουράνια τόξα, με τις ανατολές του ηλίου και τα ηλιοβασιλέματα – και μας κρυφοκοιτάζει μέσα από μικρά κατάλευκα αστέρια.
Συνέχισα να ατενίζω για λίγο ακόμα πριν επιστρέψω σπίτι. Συνέχιζε να λάμπει αυτό με ένα ξεχωριστό φως μέσα στο μονότονο σκοτάδι. Δεν είχε σημασία που τα άλλα αστέρια δεν φαινόταν λόγω της ατμοσφαιρικής μόλυνσης και της συννεφιάς ή το ότι ίσως κάποια άλλη βραδιά το μικρό μου αστέρι να ήταν κι αυτό σκοτεινιασμένο. Γνωρίζω ότι τα αστέρια συνεχίζουν να υπάρχουν εκεί ψηλά. Το ίδιο και η αγάπη του Θεού, συλλογίστηκα. Είναι διαρκής και πάλλουσα, ακόμα και όταν τα προβλήματα και οι αμφιβολίες φαίνεται να τη συγκαλύπτουν. Τίποτα δεν μπορεί να την σβήσει. Πάντα είναι εδώ, προσμένοντας να διαπεράσει την καταχνιά και να διαφωτίσει τις ζωές μας. Τώρα γνωρίζω γιατί η φύση χαλαρώνει τα νεύρα: μέσα από τα θαυμάσιά της, μας ψιθυρίζει για τον πιο αληθινό μας Εραστή και την αιώνια αγάπη Του.