Σε όλη τη διάρκεια της ζωής μου, δέχτηκα τις επιπτώσεις, (το άξιζα με το παραπάνω) των σφαλμάτων που διέπραξα. Όμως υπήρξαν και φορές που δεν τιμωρήθηκα, ενώ έπρεπε να τιμωρηθώ, αλλ’ αντίθετα μου έδειξαν έλεος.
Μια φορά όταν ήμουν 12 ετών, είχαμε πάει με την οικογένειά μου σε ένα εμπορικό κέντρο. Υποτίθετο να προσέχω τον μικρότερο αδελφό μου ενώ οι γονείς μου έκαναν κάτι εκεί κοντά, όμως εγώ αφαιρέθηκα με κάτι και ο αδελφός μου ξέφυγε της προσοχής μου, με αποτέλεσμα να βρεθεί σχεδόν στο πάρκινγκ των αυτοκινήτων, πριν τον βρούμε. Τώρα θα με ρωτήσετε, αν με επέπληξαν οι γονείς μου γι’ αυτό. Και βέβαια, όμως το έκαναν με πολλή αγάπη και ευσπλαχνία. Αν και δεν το άξιζα, αυτοί μου χαρίστηκαν, κάτι που δεν το άξιζα εγώ και πάντα το θυμάμαι.
Μια φορά όταν ήμουν λίγο μεγαλύτερος, πήρα κάτι που δεν ήταν δικό μου. Όταν το έμαθε η μητέρα μου και μου μίλησε γι’ αυτό, ένοιωσα τα αυτιά μου να βουίζουν καθώς σκεπτόμουν Μα γιατί να κάνω κάτι τέτοιο; Η ζωή μου δεν θα είναι ποτέ η ίδια ξανά! Όμως στη συνέχεια, η μητέρα μου με πήρε στην αγκαλιά της και μου είπε ότι ήξερε ότι θα μπορούσα να γίνω καλύτερος – και για αρχή, θα έπρεπε να επιστρέψω αμέσως αυτό που είχα πάρει. Και όπως αποδείχθηκε, είχα δίκιο (όχι βέβαια όπως πρόσμενα εγώ) – επειδή η ζωή μου δεν υπήρξε ποτέ η ίδια μετά από εκείνο το οδυνηρό μάθημα.
Κατόπιν ήλθαν οι στιγμές ενώ ήμουν νέος και έφηβος, που διαπληκτιζόμουν άσχημα, διαφωνούσα ανούσια και έκανα χλευαστικό κουβεντολόι. Μερικές φορές θα συμπεριφερόμουν πολύ άσχημα σε κάποιο φίλο, σ’ ένα αδέλφι μου ή σ’ έναν απ’ τους γονείς μου και κατόπιν ένοιωθα ντροπή, γνωρίζοντας ότι η συνέπεια σ’ αυτό που είχα κάνει, θα ήταν ο αποκλεισμός που άξιζα, η απόρριψη ή κάτι παρόμοιο. Μερικές φορές τιμωρήθηκα. Συχνά όμως άρχισα να ανακαλύπτω ότι οι γύρω μου ήταν πιο μεγαλόψυχοι απ’ ό,τι φανταζόμουν εγώ και με συγχώρεσαν ξανά και ξανά.
Τώρα πασχίζω να είμαι τόσο ένας καλός σύζυγος για την καταπληκτική μου σύζυγο αλλά και ένας καλός πατέρας για τα δύο μικρά μου κοριτσάκια. Τις περισσότερες φορές τα πάω καλά, άλλες φορές όχι. Υπήρξαν φορές που συμπεριφέρθηκα άσχημα και μου ήταν δύσκολο να αντιμετωπίσω, τόσο αυτές, αλλά και τον εαυτό μου επίσης. Όμως όσο και να φαίνεται απίστευτο, όταν εγώ έσκυβα το κεφάλι μου γεμάτος ντροπή, η δική τους αγάπη το σήκωνε και με διαβεβαίωνε για την αγάπη τους. Όλα αυτά μου έχουν δείξει ότι η ζωή έχει πάρα πολλά να μας διδάξει.
Ο Ιησούς συγχώρεσε εκείνους που Τον μίσησαν, Τον κτύπησαν και στο τέλος Τον θανάτωσαν. Είχε τόση υπομονή με τους μαθητές Του όταν αυτοί δεν μπορούσαν να κατανοήσουν τις διδαχές Του. Καλωσόρισε πίσω εκείνους που επέστρεψαν αφού Τον απαρνήθηκαν, αλλά και άλλους φίλους Του που Τον είχαν πληγώσει πάρα πολύ. Άγγιξε τους αμφισβητίες καθώς και τους αποδιωγμένους και με ευγένεια τους ενθάρρυνε, ευλογώντας τους με ατελείωτη αγάπη. Καθημερινά μας διαβεβαιώνει ότι στη Βασιλεία Του υπάρχει χώρος για όλους εμάς τους χαμένους και μοναχικούς αμαρτωλούς όταν εμείς πάμε κοντά Του.