Για 20 χρόνια σχεδόν, είμαι με την ίδια ομάδα έχοντας μια ΜΚΟ (Μη Κυβερνητική Οργάνωση) στην πρώην Γιουγκοσλαβία. «Λες και είστε παντρεμένοι!» έχουν σχολιάσει μερικοί άνθρωποι. Ναι, κάπως έτσι. Αυτή η ΜΚΟ έχει απαιτήσει πολλές από τις ιδιότητες και τις επιλογές που απαιτεί κι ένας γάμος.
Όταν πρωτοξεκινήσαμε, ήμασταν όλοι μας πιο νέοι. Ο ενθουσιασμός της πρόκλησης, η τεράστια ανάγκη μπροστά μας και η καινοτομία του έργου ήταν όλα τους πρωταρχικοί παράγοντες. Αν και είχαμε ξεχωριστές προσωπικότητες, στη διάρκεια της πρώτης φάσης ήμασταν τόσο απασχολημένοι που δεν είχαμε καιρό για να ασχοληθούμε με μικροεντάσεις ή πληγωμένα συναισθήματα.
Αργότερα όμως, αρχίσαμε να βιώνουμε αυτό που βιώνουν οι περισσότεροι γάμοι και οι σχέσεις: Οικειότητα, δυσκολία στην επικοινωνία μας, άγχος και τα λοιπά. Περισσότερες από μια φορές κοντέψαμε να τα παρατήσουμε. Πάρα πολλές φορές δεν μπορούσαμε να αντέξουμε ο ένας τον άλλον!
Αυτό που μας βοήθησε να συνεχίσουμε να εστιάζουμε στους στόχους και να μην απογοητευόμαστε, όταν συναντούσαμε δυσκολίες στις σχέσεις μας και στο έργο μας, ήταν να αποδεχόμαστε και να αντιμετωπίζουμε τους περιορισμούς μας και τις διαφορές μας.
Όπως και να έχει, χρειάστηκε αρκετή συγχώρεση, υπομονή και κατανόηση. Επίσης μάθαμε να αποδεχόμαστε το ότι κάποιος μπορεί να περνούσε κάποια δύσκολη χρονική περίοδο όπου δεν ήταν και τόσο αποδοτικός. Έτσι κι αλλιώς έχουμε όλοι μας την ανθρώπινη φύση και αν και αφιερώνουμε τον περισσότερο χρόνο μας σε κάποιο καλό σκοπό και προσπαθούμε να είμαστε ιδεαλιστές και ανιδιοτελείς, το σίγουρο είναι πως ποτέ δεν θα είμαστε τέλειοι.
Επίσης μερικές φορές η δική μας αντίληψη κάνει λάθη και μια φορά έμαθα ένα καλό μάθημα από αυτό. Συζητούσα με ένα συνεργάτη για το πώς ένας από τους εθελοντές μας έδειχνε τελευταία έλλειψη ενθουσιασμού και αναρωτιόμουνα αν θα μας εγκατέλειπε σύντομα. Στη συνέχεια και ενώ το μυαλό μου ήταν ακόμη θολωμένο από την αρνητικότητά μου γι’ αυτόν, διάβασα το παρακάτω μήνυμα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο:
Έξω έβρεχε και το ίδιο και η καρδιά μου έβρεχε δάκρυα λύπης και απόγνωσης όταν ένας από τους συνάδελφους σου ήλθε στο γραφείο μου. Το χαμόγελό του και τα ευγενικά του λόγια ήταν σαν ένα ουράνιο τόξο στην ψυχή μου. Ένοιωσα λες και με είχε επισκεφτεί ένας άγγελος.
Σωστά υποθέσατε. Ήταν ο ίδιος ο εθελοντής που σας ανέφερα πιο πάνω.