Καθάριζα τα πινέλα μου και τις μπογιές αφού μαζί με μερικούς εθελοντές είχαμε τελειώσει το ζωγράφισμα μιας μεγάλης τοιχογραφίας για το τοπικό κατηχητικό, όταν ο Μαξίμ μου έδωσε ένα σημείωμα:

Πραγματικά μου έδωσε τόσο κουράγιο που μπόρεσα να συναντήσω και να συνεργαστώ σε αυτό το έργο με άτομα σαν και εσένα, που είναι γεμάτα πίστη και θετικότητα. Μπορείς σε παρακαλώ να θυμηθείς να πεις μια προσευχή για εμένα, γιατί περνάω μια πολύ δύσκολη φάση στη ζωή μου; Σε ευχαριστώ.

Με άφησε κάπως έκπληκτη γιατί δεν έδειχνε να είναι κάποιος με πολλά προβλήματα. Ήταν ένας επιτυχημένος, ευγενικός, φιλικός κύριος.

Μερικούς μήνες αργότερα, ο Μαξίμ με προσκάλεσε στο σπίτι του για φαγητό. Τότε ήταν που μου εκμυστηρεύτηκε ότι πάλευε για χρόνια ενάντια σε εξουθενωτικές κρίσεις πανικού που τον εμπόδιζαν από το να έχει μια πλήρη κοινωνική ζωή.  Πρόσφατα, ακόμα και ο φόβος ότι θα είχε μια κρίση ήταν αρκετός στο να τον αποθαρρύνει να βγει από το σπίτι. Η θεραπεία δεν έδειχνε να βοηθάει, και ένοιωθε τόση ντροπή για την κατάστασή του που άρχισε να βρίσκει δικαιολογίες όποτε τον προσκαλούσαν να πάει κάπου.

Ενώ μου τα ανέφερε όλα αυτά, ένοιωσα μέσα μου ότι μπορούσα να συσχετιστώ με όλα αυτά καθώς και εγώ η ίδια είχα βιώσει επαναλαμβανόμενους φόβους που μου επέφεραν δυσφορία και ανησυχία, αν και όχι στον ίδιο βαθμό όπως εκείνος.

Για κάμποσα χρόνια αφότου είχα ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα, φοβόμουνα πολύ να οδηγήσω, ειδικότερα σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας. Η καρδιά μου άρχιζε να χτυπά δυνατά και με έπιανε κρύος ιδρώτας, και τελικά άρχισα να νοιώθω τρομοκρατημένη με την ιδέα και μόνο να μπω σε οποιοδήποτε όχημα. Χρειάστηκε κάμποσος καιρός για να το ξεπεράσω, γι’  αυτό μπορούσα να καταλάβω τι περνούσε ο Μαξίμ.

Ο Μαξίμ μου είπε περισσότερα για την κατάστασή του. Στην αρχή, απλά τον άκουγα, μετά του είπα για τη δική μου εμπειρία.

“Πώς μπόρεσες και το ξεπέρασες;” Με ρώτησε ανυπόμονα.

Του ανέφερα ότι το μυστικό μου ήταν η εμπιστοσύνη στον Ιησού, η προσευχή, και το να ακούω ενθαρρυντική μουσική. Τα πράγματα δεν άλλαξαν την ίδια στιγμή και ακόμα και τώρα έχω κάπου-κάπου μικρές επιθέσεις από τον ίδιο φόβο, όμως όλα αυτά εξυπηρετούν περισσότερο στο να μου υπενθυμίζουν πόσο πρόοδο έχω ήδη κάνει. Όταν τελειώσαμε, προσευχηθήκαμε μαζί ώστε να μάθει να εμπιστεύεται τους φόβους του στον Ιησού.

Τα καλά νέα είναι πως μετά από λίγους μήνες ακολουθώντας την ίδια “θεραπεία” όπως και εγώ, ο Μαξίμ σταμάτησε να έχει κρίσεις πανικού. Ξανάρχισε την κοινωνική του ζωή, άρχισε να ταξιδεύει και πάλι, και άνοιξε το σπίτι του και την καρδιά του και σε άλλους με ανάγκη.