Πριν έξη χρόνια μετακομίσαμε σε μια νέα γειτονιά. Από τότε που βρεθήκαμε εκεί, προσπαθήσαμε να γίνουμε φίλοι με τους γείτονές μας και να τους δείξουμε καλοσύνη. Τους χαιρετούσαμε χαμογελώντας, τους ρωτούσαμε πώς τα πάνε και μερικές φορές ψήσαμε και πίτσες να τις προσφέρουμε ως δείγμα της φιλίας μας. Σκεφτόμαστε πως τα πηγαίναμε καλά σε αυτό τον τομέα του να δείχνουμε στους γείτονές μας το ότι νοιαζόμαστε. Όμως μετά συναντήσαμε τη Νίλντα.
Τα δύο ενήλικα εγγόνια της Νίλντα υπέφεραν από κάποιου είδους γενετική διαταραχή εκφυλιστικού χαρακτήρα. Για να βοηθήσει με τη φροντίδα τους, αποφάσισε να μείνει με την οικογένεια της κόρης της. Το να φροντίζεις τέτοιου είδους άτομα, σημαίνει και μεγάλο φόρτο εργασίας και άγχους και κανείς δεν θα μπορούσε να κατηγορήσει μια τέτοια οικογένεια ότι ενδιαφέρονται περισσότερο για τα δικά τους προβλήματα και δυσκολίες. Όμως κάτι τέτοιο δεν συνέβαινε με τη Νίλντα. Είναι το πιο φιλόξενο άτομο που έχω γνωρίσει ποτέ και φαίνεται πως πάντα υπάρχουν τουλάχιστον μια αν όχι δύο ομάδες επισκεπτών στο σπίτι τους και όταν οι προηγούμενοι αναχωρούν, άλλοι επισκέπτες έρχονται στο σπίτι με αποτέλεσμα να υπάρχει μια συνεχής ροή από επισκέπτες στο σπίτι τους.
Πάντα προσφέρονται κουλουράκια και αναψυκτικά ή ακόμα και λίγο φαγητό ή σνακ που ετοιμάζονται στη στιγμή. Παρ’ όλες τις προκλήσεις και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει αυτή η οικογένεια, η ατμόσφαιρα εκεί, είναι πάντα χαρούμενη και αισιόδοξη.
Ακόμα και το σκυλάκι μας, που κάπου-κάπου το παίρνουμε μαζί μας όταν πάμε να επισκεφτούμε τη Νίλντα, ποτέ του δεν μένει χωρίς νερό και κάποια λιχουδιά εκεί. Στην πραγματικότητα το σκυλάκι μας αναγνωρίζει τη Νίλντα από μακριά και λαχταρά να δει τι λιχουδιά θα του προσφέρει την κάθε φορά. Όταν η Νίλντα έχει επισκέπτες, προσέχει και την παραμικρή λεπτομέρεια γι’ αυτούς.
Δεν ξέρω αν αυτά τα λίγα λόγια μπορούν να εκφράσουν τη χαρά, την ευγένεια, το τρυφερό ενδιαφέρον, τη βοήθεια και τη φιλοξενία που προσφέρει στους άλλους, όμως όταν διάβασα το παρακάτω, ο νους μου πήγε στη Νίλντα:
Ο Κύριός μας … μας λέει πως τα απλά πράγματα που κάνουμε – όπως το να θρέφουμε τους πεινασμένους, να δίνουμε νερό στους διψασμένους, να δείχνουμε φιλοξενία στους ξένους, να επισκεπτόμαστε τους ασθενείς και όλες εκείνες τις ανώνυμες πράξεις αγάπης τις οποίες εμείς θεωρούμε ασήμαντες – πως αν γίνονται με το σωστό κίνητρο, στην ουσία είναι σαν να γίνονται προς τον ίδιο τον Χριστό! … Το καλύτερο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε με την αγάπη μας δεν είναι να περιμένουμε την ευκαιρία να κάνουμε μια καλή πράξη για να τη δούνε οι άλλοι – αλλά να γεμίσουμε τις μέρες μας και τις ώρες μας με απλές καλοσύνες που θα κάνουν αμέτρητες καρδιές πιο ευγενικές, πιο δυνατές και πιο ευτυχισμένες. — Τ. Α. Μίλερ