«Όσο και να έχεις προετοιμαστεί εκ των προτέρων», με προειδοποίησε η φίλη μου, «η πρώτη σου μέρα στο πανεπιστήμιο θα είναι μια χαοτική εμπειρία». Δεν ήμουν σίγουρη γιατί νόμιζε ότι κάτι τόσο αβλαβές, όπως ένα πανεπιστήμιο θα μπορούσε να είναι ένα χάος, όμως της είπα ότι μια και τα πήγα τόσο καλά στο λύκειο, ήμουνα σίγουρη πως θα τα κατάφερνα καλά και στο πανεπιστήμιο.
Βγήκα από τον σταθμό του μετρό, με τον χάρτη του Πανεπιστημίου στο χέρι και σκόπιμα τράβηξα προς τα εκεί που ήλπιζα ότι ήταν η σωστή κατεύθυνση για την αίθουσα όπου θα παρακολουθούσα το πρώτο μου μάθημα. Ποτέ δεν είχα μάθει πώς να χρησιμοποιώ έναν χάρτη και ποτέ δεν έδωσα και τόση προσοχή στις πινακίδες κυκλοφορίας. Το αποτέλεσμα ήταν να περιφέρομαι αβοήθητη για δύο ώρες, μια και η πανεπιστημιούπολη αυτή είχε έντεκα σχολές. Στο τέλος μπήκα στη σωστή αίθουσα, δεκαπέντε λεπτά πριν τελειώσει το μάθημα. Καθώς κάθισα στη θέση μου, θυμήθηκα τα λόγια της φίλης μου.
Στη συνέχεια αφού ρώτησα μερικούς από τους συμφοιτητές μου για οδηγίες, μπόρεσα και βρήκα με επιτυχία την επόμενη αίθουσα που έπρεπε να πάω, για το μάθημα εισαγωγής στη γλωσσολογία. Μια γυναίκα που καθόταν σε ένα παγκάκι απ’ έξω, φορούσε σπορ πουκάμισο και φαρδύ τζίν. Υπέθεσα πως ήταν η επιστάτρια του κτιρίου και μπήκα στην τάξη όπου μια άλλη γυναίκα με μπλούζα, μαύρη φούστα και ψηλοτάκουνα έγραφε κάτι στον πίνακα. Υπέθεσα ότι ήταν η καθηγήτρια. Στη συνέχεια άρχισε το μάθημα με ένα σύντομο προφορικό τεστ και μια στατιστική έρευνα. Τότε, η γυναίκα που είχα δει έξω να κάθεται στο παγκάκι με το τζίν, άνοιξε διάπλατα την πόρτα και μας παρουσιάστηκε ως η Καθηγήτρια (και διαπρεπής γλωσσολόγος) Λη. Μετά μας παρουσίασε τη βοηθό της – τη γυναίκα με τη μαύρη φούστα!
Στο επόμενο μάθημα, υπήρξαν περισσότερες εκπλήξεις, με εισαγωγή στη Δυτική Φιλολογία. Άκουσα για ημερομηνίες, γεγονότα και πρόσωπα, όλα τα οποία σημείωσα επιμελώς. Όμως στην πορεία τίποτα απ’ αυτά δεν μου χρησίμευσε. Αντιθέτως, μετά την πρώτη ώρα, βρέθηκα ανάμεσα σε δέκα εντελώς αγνώστους με μια ανάθεση να παρουσιάσουμε ένα θεατρικό έργο με μουσική, ενδυμασίες, σκηνικά κλπ – και όλα αυτά μέσα σε δύο βδομάδες!
Βέβαια, στο τέλος του εξαμήνου, ήξερα πού να βρω τις καλύτερες γωνιές για μελέτη στο πανεπιστήμιο, το θέατρο της ομάδας μου τα είχε πάει πολύ καλά και είχα μάθει ότι οι καθηγητές ντύνονται όπως τους αρέσει. Καθώς αναλογίζομαι με μελαγχολία τον πρώτο μου χρόνο σαν φοιτήτρια, ξέρω πως αυτές δεν ήταν οπωσδήποτε και οι τελευταίες εμπειρίες της ζωής μου σαν «νιόφερτη».
Αν και κάπως άβολες, αυτές είναι οι καταστάσεις που μπορούν να με κεντρίσουν να γίνω πιο δυνατή καθώς μαθαίνω να λειτουργώ χωρίς όλα τα δίχτυα και τα στηρίγματα ασφαλείας του παρελθόντος. Και περισσότερο απ’ όλα, η ωριμότητα που αποκτώ συνεχώς θα ξεπερνά την δυσφορία από τις γκάφες μου σαν αρχάρια.