Βρισκόμουν στην πόλη Τσίμπα της Ιαπωνίας και ενώ πήγαινα κάπου με τα πόδια, ο καιρός άλλαξε και έδειχνε ότι θα έβρεχε. Καθώς κοίταξα ψηλά τα μαύρα σύννεφα, ένοιωσα άσχημα που δεν είχα φέρει ομπρέλα μαζί μου. Έδειχνε ότι πολύ γρήγορα θα έριχνε καρεκλοπόδαρα, κάτι το οποίο δεν έγινε αμέσως.
Όμως λίγο αργότερα και ενώ περίμενα να περάσω τη σιδηροδρομική διασταύρωση, όλο το σκηνικό άλλαξε. Ξαφνικά, άρχισαν να πέφτουν μεγάλες σταγόνες βροχής και όλοι γύρω μου άνοιγαν τις ομπρέλες τους και από ότι διάβασα στην οθόνη που υπήρχε εκεί στη διασταύρωση, ανέφερε ότι οι μπάρες στη σιδηροδρομική διασταύρωση θα παρέμεναν κλειστές μέχρι να περάσουν τρία διαφορετικά τραίνα. Θα ήμουν στη βροχή τουλάχιστον για πέντε λεπτά.
Τελικά το πήρα απόφαση ότι θα βρεχόμουν. Στο κάτω-κάτω, δεν ήταν η πρώτη φορά που είχα πιαστεί απροετοίμαστος για βροχή.
Να σου όμως μια κυρία, έρχεται και κοντοστέκεται δίπλα μου. Δεν είχε τίποτα το ξεχωριστό πάνω της, ούτε θα την πρόσεχα καν αν δεν γινόταν αυτό που συνέβη στη συνέχεια. Σηκώνει την ομπρέλα της ψηλά πάνω και από τους δύο μας, ώστε να μη βρέχομαι κι εγώ. Ξαφνιασμένος την ευχαρίστησα. Μου χαμογέλασε λίγο και δεν είπε τίποτα άλλο. Τι θα μπορούσε να πει ενώ περιμέναμε να περάσουν τα τραίνα, κι εγώ αντιλήφθηκα ότι ούτε κι εγώ είχα κάτι να της πω. Ήταν ένα από εκείνα τα άτομα που χωρίς δεύτερη σκέψη προβαίνουν σε πράξεις καλοσύνης. Όταν τελικά περάσαμε τις γραμμές μαζί, στη συνέχεια τραβήξαμε προς διαφορετικές κατευθύνσεις.
Όπως και η ζωή του καθενός, έτσι και η δική μου είναι γεμάτη από απλές ευκαιρίες στο να κάνω κι εγώ κάτι καλό για να βοηθάω τους γύρω μου και να είμαι ένα παράδειγμα της αγάπης του Θεού, όπως έκανε και εκείνη η κυρία την ημέρα εκείνη. Και οποτεδήποτε περνάει από τον νου μου η σκέψη ότι δεν υπάρχει λόγος για να δείχνω καλοσύνη στους ξένους, η ανάμνηση εκείνης της ευγενικής κυρίας που μοιράστηκε την ομπρέλα της μαζί μου, μου είναι μια καλή υπενθύμιση να το κάνω.
Και κάτι πιο σημαντικό ακόμα, αντιλαμβάνομαι πως η κάθε ξεχωριστή κίνηση ή ευγενική πράξη ή στοργική λέξη ίσως να δείχνουν απλές, όμως μπορούν να ανοίξουν έναν κόσμο καλοσύνης σε εκείνους που συναντώ στο μονοπάτι μου, έτσι δεν είναι; Επειδή είμαι σίγουρος πως εκείνη η κυρία μπορεί να έχει ξεχάσει την καλοσύνη που έδειξε σε έναν μουσκεμένο έφηβο πριν από τόσα χρόνια – εγώ όμως δεν την ξέχασα.