Το σώμα μου κι εγώ βρισκόμαστε σε αντιπαράθεση εδώ και πολύ καιρό. Όταν ήμουν έφηβος, η λέξη «πληθωρική» ήταν της μόδας, όμως εκείνη την εποχή, εγώ ήμουν πολύ κοκαλιάρα. Έτσι όταν η λέξη «λεπτή» έγινε της μόδας, εγώ είχα παχύνει. Και αυτό συνεχίστηκε για χρόνια. Ποτέ μου δεν είχα τον σωματότυπο εκείνο που ταίριαζε με το «ιδανικό» που προωθείτο. Όταν ήμουν πιο νέα, ήθελα να δείχνω πιο ώριμη και τώρα που πέρασαν τα χρόνια – εύχομαι να έδειχνα πιο νέα!
Πάντα έκανα αποθαρρυντικά σχόλια για τον εαυτό μου κάθε φορά που περνούσα μπροστά απ’ τον καθρέπτη – «Τα μαλλιά μου ποτέ δεν μένουν χτενισμένα!» «Αυτό το φόρεμα δείχνει απαίσιο πάνω μου». Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι έκανα αυτή την εσωτερική συζήτηση με το είδωλό μου στον καθρέφτη, όμως κατ’ αυτό τον τρόπο έριχνα διανοητικά βέλη στον εαυτό μου κάθε φορά που κοιταζόμουν στον καθρέπτη.
Πριν δύο χρόνια περίπου, όταν θρηνούσα για την εμφάνισή μου μπροστά στον καθρέπτη, σκέφτηκα ότι μάλλον, ο Θεός χρειάζεται τις γιαγιάδες! Και τελικά συνειδητοποίησα ότι έδειχνα όπως υποτίθετο, για την ηλικία μου σε εκείνο το σημείο της ζωής μου. Σε πολλούς νέους αρέσει να συναντάνε τον σύζυγό μου και εμένα, ένα ευτυχισμένο ζευγάρι, παντρεμένο για πάνω από 40 χρόνια, που είναι συμφιλιωμένο με τον Θεό, τον εαυτό τους και τους γύρω τους. Προφανώς, τα στρουμπουλά πρόσωπά μας και οι ρυτίδες μας, όταν γελάμε, μας κάνουν να δείχνουμε ευδιάθετοι και πρόσχαροι!
Έτσι λοιπόν ήρθε η στιγμή να συμφιλιωθώ με την έριδα που είχα με την εικόνα μου στον καθρέπτη. Αποφάσισα πως αντί να προσβάλω τον εαυτό μου, θα του έδινα κι ένα κομπλιμέντο κάθε φορά που θα προσπέρναγα από τον «εαυτό» μου – «Τι υπέροχα γκρίζα μαλλιά!» «Όμορφο χαμόγελο!» «Μου αρέσουν τα σκουλαρίκια αυτά!» Τελικά μπόρεσα να αρχίσω να χαλαρώνω και να γελάω με την όλη κατάσταση! Ειδικά όταν έβλεπα τον εαυτό μου με εκείνα τα ατημέλητα ρούχα που φόραγα όταν έκανα δουλειές στον κήπο και έπρεπε να βρω το κατάλληλο κομπλιμέντο να του πω! Όμως τα πράγματα άλλαξαν και μια άσχημη συνήθεια μιας ολόκληρης ζωής, τελικά εξαφανίστηκε!
Αντί να αναζητώ αλλού για κάποιο πρότυπο να ακολουθήσω, έμαθα να προσβλέπω στον Θεό, να καλλιεργήσει το πνεύμα μου και τον εσωτερικό μου κόσμο ώστε να «συμμορφωθεί με την εικόνα τού Υιού». 1 Αυτό για μένα σήμαινε «όπως Εκείνος περπάτησε, έτσι κι εγώ να περπατώ» 2 και να αφήσω το δικό Του φως να λάμψει διαμέσου μου. 3
Όταν χαλαρώνω και χαμογελώ και το διασκεδάζω, αυτό κάνει όλες τις ρυτίδες στο πρόσωπό μου να χορεύουν. Χαίρομαι να είμαι η γιαγιά που θέλει ο Θεός να είμαι και ελπίζω κατ’ αυτό τον τρόπο, να μεταδίδω λίγη απ’ την αγάπη Του και το φως Του σ’ αυτό τον μπερδεμένο κόσμο που ζούμε. Χαίρομαι που είμαι ο εαυτός μου – αυτό που είμαι, αυτό που με δημιούργησε ο Θεός να είμαι.