Πριν δεκατέσσερα χρόνια, με είχαν προσκαλέσει σε ένα αποχαιρετιστήριο πάρτι που είχε οργανώσει μια φίλη για μια μεγάλη ομάδα από γνωστούς και φίλους. Δεν είχα ξαναβρεθεί στο σπίτι της και εκείνο το βράδυ, καθώς μας οδηγούσαν σε μια μεγάλη ταράτσα όπου σέρβιραν ποτά και σνακ, δεν είχα ιδέα για το τι επρόκειτο να συμβεί.
Συνεχίζω να θυμάμαι εκείνο το συναίσθημα που βίωσα για πρώτη φορά, όταν αγνάντεψα εκείνη την υπέροχη θέα απ’ την ταράτσα, μια θέα που σου έκοβε την ανάσα. Το βαθύ γαλάζιο της θάλασσας που περιτριγυριζόταν από πράσινους λόφους, τα νησιά που υπήρχαν στο βάθος και ένας θεσπέσιος ουρανός από ψηλά. Παρέμεινα ακίνητη για λίγα λεπτά, θαυμάζοντας την ομορφιά που έδειχνε να εμφανίζεται σχεδόν απ’ το πουθενά. Και δεν ήμουν η μόνη, επειδή οι περισσότεροι απ’ τους άλλους προσκεκλημένους έκαναν κι αυτοί το ίδιο, καθώς ακουμπούσαν στα κάγκελα και σχολίαζαν τη θέα.
Λίγο καιρό πιο μετά, το σπίτι εκείνο με την εκθαμβωτική θέα, έγινε και το δικό μου σπίτι. Λόγω μιας σειράς από εκπληκτικά γεγονότα που συνέβησαν τότε, νοικιάσαμε εκείνη την κατοικία μόλις δύο μήνες μετά απ’ εκείνη την αξέχαστη «πρώτη γνωριμία» στο αποχαιρετιστήριο πάρτι!
Στην διάρκεια των 14 ετών που ζήσαμε εκεί, δώσαμε σεμινάρια και δεχθήκαμε πάρα πολλούς επισκέπτες απ’ όλο τον κόσμο που κι αυτοί επίσης ανέβηκαν στην ταράτσα και απόλαυσαν εκείνη την εκπληκτική θέα όπως είχα κάνει κι εγώ. Καθόντουσαν εκεί και απολάμβαναν τη θέα, ακόμα και μέχρι αργά το βράδυ και λίγο πριν ξημερώσει και μέσα απ’ αυτούς ξαναζούσα κι εγώ, εκείνο το υπέροχο συναίσθημα που είχα βιώσει τη πρώτη φορά.
Μακάρι να μπορούσα να πω, ότι διατήρησα εκείνη την αίσθηση του θαυμασμού της θέας με τον ίδιο τρόπο, όμως πρέπει να ομολογήσω ότι την είχα συνηθίσει κάπως. Υποθέτω ότι είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης, επειδή κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τις σχέσεις, τις υλικές ανέσεις που απολαμβάνουμε και ακόμα και την πνευματική μας ζωή. Αρχίζουμε να εκλαμβάνουμε τα πράγματα ως δεδομένα και συνηθίζουμε την ομορφιά τους ή τη χρησιμότητά τους και με τον καιρό παύουν να μας κάνουν εντύπωση. Αυτό μου θύμισε το εδάφιο, «Επανάφερε στη ζωή μου την αγαλλίαση της σωτηρίας Σου». 1
Μερικές φορές αυτή η επαναφορά συμβαίνει όταν την βλέπεις να συμβαίνει στους άλλους ή όταν εσύ βοηθάς τους άλλους να την ανακαλύψουν για πρώτη φορά. Όμως, όπως και να συμβεί, μας βοηθά όταν ανακαλύπτουμε τρόπους στη ζωή μας να εκτιμήσουμε και να απολαύσουμε εκείνη τη φρεσκάδα και το αίσθημα του θεσπέσιου.
Σύντομα θα μετακομίσουμε σε κάποιο άλλο σπίτι – και σίγουρα θα βρεθώ να κάθομαι για ώρα στο μπαλκόνι απολαμβάνοντας τη θέα.
- Ψαλμός 51:12↑