Όταν ο πατέρας μου με έβαζε να ακούω την 6η Συμφωνία του Μπετόβεν τόσες πολλές φορές χωρίς αμφιβολία προσπαθούσε να μου μεταφέρει το πάθος του για την κλασσική μουσική.
Ήμουν μικρή τότε, κι όμως το θυμάμαι τόσο ζωντανά. Η μουσική ξεκίναγε κάπως απαλά, απεικονίζοντας ένα ειρηνικό βουκολικό τοπίο, καθώς έπαιζα ευτυχισμένη στα πόδια του πατέρα μου. Μετά ερχόταν ένα μικρό σύννεφο και άρχισα να νοιώθω κάπως ανήσυχη και πλησίαζα πιο κοντά του. Στη συνέχεια ακολουθούσε ο ήχος από μια βροντή, μετά ένας κεραυνός, και συνέχιζε να αυξάνει μέχρι που η θύελλα δυνάμωνε τόσο πολύ και γινόταν τόσο τρομακτική που με έκανε να πέφτω στην αγκαλιά του πατέρα μου. Αυτός δε, μου ψιθύριζε παρήγορα λόγια, «Μην ανησυχείς, παιδί μου. Η θύελλα θα περάσει. Βλέπεις; Πέρασε ήδη. Η μουσική αλλάζει».
Κάθε τόσο ακούγαμε και πάλι την ίδια μουσική αυτή – και ήλθε η στιγμή που του το ζητούσα εγώ η ίδια. Γελούσαμε μαζί χαρούμενα, όταν επέστρεφε ο ήσυχος τόνος μετά το αποκορύφωμα – η γαλήνη και η ηρεμία μετά τη θύελλα.
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, το μικρό κοριτσάκι μεγάλωσε και η 6η Συμφωνία του Μπετόβεν ξεχάστηκε και αντικαταστάθηκε από άλλων ειδών μουσικές.
Τελικά όμως, ήλθαν και οι αληθινές θύελλες της ζωής. Κάποια φορά που περνούσα δύσκολες καταστάσεις, κάποιος μου έδωσε ένα CD με τη συμφωνία αυτή και όλα συνέβησαν από την αρχή ξανά. Με έκανε να δακρύσω, όταν αντιλήφθηκα πώς ο πατέρας μου γνώριζε από τότε τι μου επιφύλασσε η ζωή: Γαλήνιες μέρες, δυνατές θύελλες και μετά γαλήνη πάλι. Ήταν λες και ήθελε να με προετοιμάσει από πριν.
Η αγκαλιά του επουράνιου Πατέρα μου υπήρξε πάντα τόσο παρήγορη, καθησυχαστική και παρούσα, ακόμα και όταν ο επίγειος πατέρας μου δεν βρισκόταν εδώ πια. Με βοήθησε να κρατηθώ και να ελπίζω όταν όλα γύρω μου ήταν χαοτικά και θυελλώδη, επειδή στο τέλος η κάθε θύελλα περνάει και όλα γίνονται ξανά γαλήνια και συχνά ακόμα πιο όμορφα και πιο λαμπερά από πριν.
Ακόμα και σήμερα, οποτεδήποτε ακούω αυτό το κομμάτι μουσικής, δακρύζω λιγάκι. Πραγματικά δεν μπορώ να το αποφύγω, γιατί έχει γίνει η μουσική σύνθεση της ζωής μου.