Οποιαδήποτε μητέρα προσπάθησε να πείσει το μικρό της βρέφος να παραμείνει στο καρεκλάκι του μέχρι να φάει όλο του το φαγητό, μπορεί να σας πει για την περιορισμένη δυνατότητα προσήλωσης που έχει το κάθε μωρό, όμως υπάρχουν επίσης και στιγμές που μαθαίνουν μια νέα δεξιότητα όπως το να πιάνουν ένα μικρό αντικείμενο με τα χοντρούλικα δακτυλάκια τους ή όταν μπουσουλάνε ή μαθαίνουν να περπατάνε. Αυτές οι νέες δεξιότητες απαιτούν τεράστια ποσά συγκέντρωσης και προσπάθειας – και πάρα πολύ χρόνο, σε σύγκριση με τη σύντομη ζωή τους μέχρι εκείνο το σημείο. Επίσης απαιτείται προσπάθεια των μυών τους καθώς αυτοί αρχίζουν να μαθαίνουν συντονισμό και μόλις και μετά βίας μπορούν να στηρίξουν το ίδιο το βάρος του παιδιού.
Όταν μετακόμισα πρόσφατα σε μια νέα χώρα, δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να συνηθίσω στο καινούργιο περιβάλλον. Άρχισα να προσφέρω εθελοντική εργασία, όμως ένοιωσα πως δεν ήμουν και τόσο καλή. Για παράδειγμα, έδωσα την ενέργειά μου στο να συγκεντρώνω παιχνίδια και βιβλία για φτωχές οικογένειες, όταν όμως τα πράγματα δεν πήγαιναν και τόσο καλά, απογοητεύτηκα και παραλίγο να τα παρατήσω.
Μια μέρα έπαιζα με το μωράκι μιας συνεργάτιδας, τον μικρούλη Ραφαήλ, ο οποίος μάθαινε να μπουσουλάει. Άρχιζε με το να στηρίζεται στα μικρά του χεράκια που έτρεμαν κάπως και σιγά-σιγά σηκωνόταν στα τέσσερα, όμως εκεί κολλούσε. Ανεξάρτητα από το πόσο προσπαθούσε και πήγαινε πέρα-δώθε, δεν μπορούσε να φτάσει το παιχνιδάκι που ήθελε. Κάποια στιγμή έκανε λίγο προς τα πίσω, όμως αυτό το έφερε πιο μακριά από τον στόχο του. Στη συνέχεια κοίταξε προς τα εμένα με ένα βλέμμα γεμάτο απογοήτευση και στενοχώρια στο προσωπάκι σαν να μου έλεγε Σήκωσε με!
Δεν μπορούσα παρά να νοιώσω συμπάθεια, επειδή κι εγώ ένοιωθα τόση απογοήτευση στη νέα μου κατάσταση. Ήξερα, όμως, πως όλη αυτή η πάλη δυνάμωνε τους μυς του και του μάθαινε πώς να χρησιμοποιεί το μικρό του σώμα. Έτσι τον σήκωσα και τον ενθάρρυνα λιγάκι, όμως μετά τον ξαναέβαλα στο πάτωμα για να προσπαθήσει πάλι. Έπρεπε να μάθει να μπουσουλάει μόνος του, δεν μπορούσα να το κάνω εγώ στη θέση του.
Ξαφνικά αντιλήφθηκα πόσο έμοιαζα του Ραφαήλ. Πάλευα προσπαθώντας να τα καταφέρω στη νέα μου δουλειά, να μάθω μια νέα γλώσσα και να προσαρμοστώ σε μια νέα κουλτούρα και η πρώτη μου αντίδραση ήταν να αναβλέψω στον Ιησού και να πω Σήκωσε με! Γλύτωσέ με από αυτό! Όμως Αυτός γνωρίζει πως αυτή η διάρκεια της μάθησης, όσο δύσκολη και να είναι, θα με κάνει δυνατότερη. Αν και η αγάπη Του είναι πάντα τόσο ενθαρρυντική, πρέπει κι εγώ να κάνω το δικό μου μέρος. Πρέπει να επιμείνω. Αν ο Ραφαήλ μπορούσε να συνεχίζει να προσπαθεί, το ίδιο κι εγώ!
Τώρα ο Ραφαήλ μπουσουλάει γεμάτος χαρά και έχει αρχίσει να σηκώνεται και μόνος του. Το ίδιο κι εγώ, κάνω τα πρώτα μου μικρά βήματα στο να μαθαίνω νέες δεξιότητες και να διερευνώ τους ορίζοντές μου. Ξέρω πως πολύ σύντομα και οι δύο μας θα στεκόμαστε στα πόδια μας και θα τρέχουμε.