Πόσο ζήλευα όλους εκείνους που μπορούσαν! Όχι μόνον οι δυνατοί άνδρες και οι γυναίκες, αλλά ακόμα και τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι έδειχναν να την απολαμβάνουν τόσο πολύ και να νοιώθουν άνετα, ενώ εγώ καθόμουν στην άκρη, αιχμάλωτη στους φόβους μου. Βέβαια, όλοι μας έχουμε τους φόβους μας, άλλους φανερούς κι άλλους κάπως πιο μυστικούς. Αν και μπορώ να στέκομαι μπροστά σε ένα πλήθος και να μιλάω χωρίς κανένα φόβο ή μπορώ να ανεβαίνω ψηλά στα βουνά, όμως για 20 χρόνια και ενώ ζούσα σε μια όμορφη και δημοφιλή τουριστική τοποθεσία κοντά σε παραλία – φοβόμουν τη θάλασσα και ειδικότερα να μη βρεθώ εκεί που δεν πατούσα.
Όμως μια χρονιά, όλο αυτό άλλαξε.
Την άνοιξη, προσευχήθηκα να ξεπεράσω τον φόβο μου για τη θάλασσα. Εγώ η ίδια, είχα «κηρύξει» πολλές φορές στους άλλους για το πώς να ξεπερνάνε τους φόβους τους και πως ποτέ δεν είναι αργά να μάθουμε κάτι νέο, έτσι λοιπόν, ήταν η σειρά μου να κάνω τα λόγια μου πράξη.
Στην αρχή του καλοκαιριού, άρχισα να εξασκούμαι κολυμπώντας σε μια πισίνα. Αυτό ήταν μια νίκη για εμένα και σκέφτηκα πως τώρα ήμουν έτοιμη να βγω στη θάλασσα, όμως τα πράγματα δεν ήταν και τόσο απλά. Στάθηκα στην ακρογιαλιά για πολλή ώρα, ατενίζοντας τη γαλάζια θάλασσα και ένοιωθα τους φόβους μου να με παραλύουν.
Επέστρεψα μετά από λίγες μέρες και το ίδιο συνέβη ξανά. Η θάλασσα δεν ήταν όπως η πισίνα! Όμως κάποια στιγμή και με την παρότρυνση του συζύγου μου, καθώς κολυμπούσε αυτός, άρχισα να τον ακολουθώ κολυμπώντας προς τα βαθιά.
Τελικά, τα πόδια μου δεν άγγιζαν τον πάτο της θάλασσας και ένοιωσα φανταστικά, έχοντας τελικά αφήσει την ακτή! Άρχισα να κλαίω από χαρά και ένοιωσα ακριβώς όπως ένα μικρό παιδί που κέρδισε ένα μεγάλο βραβείο.
Περιττό να το αναφέρω, αυτή η εμπειρία μου δίδαξε κάποια ανεκτίμητα μαθήματα:
- «Δεν υπάρχει φόβος στην αγάπη». Έπρεπε να ψάξω μέσα μου βαθιά για να νοιώσω αγάπη για την θάλασσα. Το ότι μου άρεσε η θάλασσα, από μόνο του, ήταν αρκετό για να αρχίσω, όμως χρειαζόταν κάτι περισσότερο – έπρεπε να μάθω να την απολαμβάνω και να χαίρομαι να κολυμπώ.
- «Αφέσου και άσε τον Θεό να αναλάβει». Αυτό το γνωμικό το είχα ακούσει τόσες φορές, όμως όταν άρχισα να κολυμπώ, αυτό έγινε πραγματικότητα. Όσο περισσότερο αφηνόμουν και χαλάρωνα, τόσο πιο εύκολο γινόταν.
- «Δεν είναι ποτέ αργά να μάθουμε κάτι νέο». Πρέπει να βρείτε και να παραδεχθείτε τα όριά σας, όμως χρειάζεται να συνεχίσετε να τραβάτε προς τα μπροστά και να κάνετε πρόοδο.