Ένας-ένας οι φυλακισμένοι γέμιζαν τον μικρό χώρο της συνάθροισης. Όλοι τους φορούσαν τα ίδια γκρίζα ρούχα και ήταν κουρεμένοι με την ψιλή, όμως το πρόσωπο του καθενός έδειχνε ότι ο καθένας τους ήταν μια ξεχωριστή προσωπικότητα με τη δική του ιστορία για το τι τον έφερε σε αυτό το μέρος.
«Έχω φροντίσει ώστε να έλθουν να δούνε το πρόγραμμά σας, οι πιο σκληροτράχηλοι και επικίνδυνοι εγκληματίες», μας είπε ο επικεφαλής δεσμοφύλακας εκεί. «Πολλοί απ’ αυτούς δεν πρόκειται να βγουν ποτέ απ’ τη φυλακή και είναι αυτοί που χρειάζεται να ακούσουν περισσότερο αυτά που θα τους πείτε».
Ήταν τρεις μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Αφού περάσαμε μέσα από πολλές πύλες και ελέγχους σ’ αυτή τη φυλακή υψίστης ασφαλείας, τα παιδιά μας ήταν έτοιμα να τραγουδήσουν και να μιλήσουν στους κρατούμενους. Ένα απ’ τα άτομα εκεί τράβηξε την προσοχή μου. Ήταν ένα απ’ τα τελευταία που μπήκαν στην αίθουσα και έδειχνε να είναι ο πιο ηλικιωμένος. Κούτσαινε κάπως και τα μαλλιά του είχαν αρχίσει να ασπρίζουν. Τι κάνει εδώ μέσα, ένας τόσο ηλικιωμένος; αναρωτήθηκα.
«Μαμά, είδες εκείνο τον ηλικιωμένο κύριο στο πίσω μέρος;» Με ρώτησε ο γιος μου. «Θα πρέπει να προσπαθήσεις να του μιλήσεις».
«Ναι, αλλά πώς;» Αναρωτήθηκα. Υποτίθετο ότι δεν έπρεπε να πλησιάσουμε τους φυλακισμένους. Σε παρακαλώ, Κύριε, κάνε το δυνατό.
Τα παιδιά τα πήγαν πολύ καλά στην παρουσίασή τους. Ήταν τόσο όμορφο να βλέπεις τα σκυθρωπά πρόσωπα των κρατουμένων εκεί, να χαμογελούν και να συμφωνούν με το μήνυμα απ’ τις ιστορίες που άκουγαν και τελικά να προσεύχονται ταπεινά. Πολλοί απ΄ αυτούς δάκρυσαν. Μετά από μερικά αντίο, Χριστουγεννιάτικες ευχές και χαιρετίσματα, η μεγάλη γκρίζα σειρά από τους φυλακισμένους άρχισε να κινείται ξανά, αλλά αυτή τη φορά, προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Ανάμεσα στο πλήθος προσπάθησα να προσεγγίσω εκείνον τον ηλικιωμένο. Ήξερα πως σε λίγα και μόνο λεπτά θα ήταν κι αυτός στη σειρά του. Τα βλέμματά μας συναντήθηκαν λες και με περίμενε. «Τα παιδιά σας είναι υπέροχα», μου είπε. «Έχουν τόση πολλή αγάπη, τόση πολλή χαρά. Όταν η κόρη σου άρχισε να τραγουδά τον Ψαλμό 23, δάκρυσα. Είμαι 68 χρονών και κάποτε ήμουν κι εγώ Χριστιανός. Τον ήξερα τον Ψαλμό αυτό». Με τη βραχνή του φωνή άρχισε να τραγουδά τον ψαλμό στην τοπική διάλεκτο, «Ο Κύριος είναι ο ποιμένας μου, δεν θα …»
Τα μάτια του κοκκίνισαν και δάκρυσαν καθώς δεν μπόρεσε να τελειώσει τη φράση. «Έχω κάνει κάτι πολύ κακό. Γι’ αυτό βρίσκομαι εδώ», ψιθύρισε. Τότε πήγα να κλάψω κι εγώ.
Πήρα το χέρι του και είπα, «Ο Θεός σε αγαπά και η αγάπη Του είναι αιώνια. Ο Ιησούς σε συγχώρεσε ήδη και θα σε αγαπά παντοτινά». Ήταν το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ εκείνη τη στιγμή που βρισκόμουν δίπλα του, όμως αυτή η απλή αλήθεια τον είχε αγγίξει. Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στο δακρυσμένο πρόσωπό του και μετά ίσιωσε το σώμα του, λες και ένα βαρύ φορτίο είχε αφαιρεθεί απ’ την πλάτη του.
«Σ’ ευχαριστώ που μου το θύμισες αυτό» είπε και ήρθε η σειρά του να ακολουθήσει τους άλλους φυλακισμένους να βγούνε από την αίθουσα. Με χαιρέτησε όπως έφευγε και μετά χάθηκε μαζί με τους άλλους.
Καθώς γυρνούσαμε σπίτι, σκέφτηκα μέσα μου, Αυτός ο άνθρωπος είχε διαπράξει ένα σοβαρό κακούργημα που αναμφίβολα πλήγωσε τους άλλους, όμως ο Θεός ήθελε ακόμα κι εκεί να του υπενθυμίσει την αγάπη Του και τη συγχώρεσή Του.
Πόσοι πολλοί άνθρωποι, αναρωτήθηκα, σε όλο τον κόσμο, είναι σαν αυτό το άτομο, φυλακισμένα από ενοχές και τύψεις για λάθη και σφάλματα του παρελθόντος. Νοιώθουν κατάκριση για πράγματα που έκαναν, πράγματα που είπαν ή πράγματα που θα έπρεπε να είχαν κάνει ή έπρεπε να είχαν πει όμως δεν το έκαναν. Κι όμως αρκεί μια απλή υπενθύμιση όσον αφορά την ανιδιοτελή και ατελείωτη αγάπη του Θεού, του ελέους Του και της συγχώρεσής Του για να επαναφέρει το φως και την ελπίδα μέσα στα πιο σκοτεινά μέρη ακόμα και της πιο θλιμμένης καρδιάς.
Αν δεν έχετε ανακαλύψει ακόμα την πόρτα που οδηγεί στην αιώνια ζωή, την αγάπη και την ελευθερία απ’ τις ενοχές και τις τύψεις για παρελθόντα λάθη, μπορείτε να το κάνετε αυτή τη στιγμή με το να πείτε αυτή την απλή προσευχή:
Ιησού, Σε ευχαριστώ που ήλθες στον κόσμο μου για να με επαναφέρεις στον Δικό Σου, ώστε να είμαι μαζί Σου παντοτινά στον ουρανό. Σε αποδέχομαι τώρα σαν τον Σωτήρα μου και Σου ζητώ να με συγχωρέσεις για όλα τα σφάλματα που έκανα. Θέλω να βιώσω τη δική Σου αγάπη και παρηγοριά και τώρα και για πάντα. Αμήν.