Αμέτρητες ιστορίες και παραβολές έχουν ειπωθεί για κάτι που ξεκίνησε μικρό και που οδήγησε σε ένα σπουδαίο επίτευγμα. Παρακάτω είναι και η δική μου ιστορία για ένα μικρό ξεκίνημα.
Ένα σχόλιο που έκανε κάποιος άγνωστος που συνάντησα κάποτε, με έκανε να αρχίσω να σκέφτομαι για μια αλλαγή κατεύθυνσης στο κοινωνικό έργο που επιτελούσαμε εκείνο τον καιρό. Ο τόπος που εργαζόμασταν δεν απέφερε εκείνα τα αποτελέσματα που προσμέναμε και ελπίζαμε. Οι προσπάθειές μας έδειχναν άκαρπες και αυτό μας απογοήτευε πάρα πολύ.
Δεν είχα ιδέα για το τι ακριβώς έπρεπε να αλλάξει, όμως μια μέρα, εντελώς απρόσμενα, μια συνάντηση άλλαξε τα πάντα. Ενώ περιμέναμε σε ένα γραφείο να συναντήσουμε κάποιον κύριο, έπιασα κουβέντα με κάποιον άγνωστο. Ήταν επιχειρηματίας από την Αφρικανική ήπειρο και μιλούσε με ενθουσιασμό για τη χώρα του, την γραφική της ομορφιά, τους ανθρώπους της, αλλά επίσης και για την κοινωνική ανισορροπία και φτώχεια.
Αργότερα και ενώ σκεπτόμουν για αυτή την συνάντηση με αυτόν τον κύριο απ’ την Αφρική και αυτά που μου είχε πει, αντιλήφθηκα ότι ένας μικροσκοπικός σπόρος είχε φυτευτεί στο γόνιμο έδαφος του νου μου. Στην αρχή, ήταν μια απλή ώθηση, όταν όμως εμβάθυνα περισσότερο στο όλο σκεπτικό, άρχισε να ξεφυτρώνει μια νέα ιδέα. Πολύ σύντομα η ιδέα αυτή μετατράπηκε σε σχέδιο, αν και με κάποιους ενδοιασμούς, όμως άρχισε να εξάπτει το ενδιαφέρον μας, μια και θα έπρεπε να αλλάξουμε τοποθεσία και μέθοδο δράσης. Αφού προσευχηθήκαμε και συζητήσαμε εκτενώς την κάθε λεπτομέρεια, σιγά-σιγά το σχέδιο αυτό άρχισε να γίνεται πραγματικότητα. Με μικρά και συνεσταλμένα βήματα, κινηθήκαμε προς την φαινομενικά δύσκολη κατεύθυνση που μας υπεδείκνυε ο Θεός. Η φάση εδραίωσης του κοινωνικού μας έργου σε μια άγνωστη για εμάς περιοχή, είχε αρχίσει.
Τα πρώτα μας βήματα να εγκαταστήσουμε την κοινοτική μας εργασία σε μια Αφρικανική χώρα, ήταν μια δοκιμασία της πίστης μας, της αποφασιστικότητάς μας και της υπομονής μας μια και έπρεπε να ξεπεραστούν αμέτρητες προκλήσεις και μη εμφανή εμπόδια. Τελικά, μετά από αρκετά χρόνια και πολλούς πειραματισμούς, τέθηκε το θεμέλιο και έλαβε σχήμα το εγχείρημα μιας συνεχούς προσφοράς και βοήθειας.
Καθώς αναλογίζομαι όλο αυτό το μνημειώδες έργο που ξεκίνησε από μια απλή παρότρυνση, σήμερα συμβαίνει να είναι η 27η χρονιά των υπηρεσιών μας σε περιθωριοποιημένες και φτωχές κοινότητες. Μετά από τόσα χρόνια και ένα μικρό ξεκίνημα, έχουν βοηθηθεί χιλιάδες φτωχές οικογένειες, εγκαταλελειμμένα παιδιά έχουν μορφωθεί και κατόπιν βρήκαν εργασία και αμέτρητες ζωές έχουν αλλάξει με έναν θετικό τρόπο.
Εγώ η ίδια έχω μάθει να μην υποτιμώ τη δύναμη που υφίσταται σε μια νέα σκέψη, μια εκκολαπτόμενη ιδέα ή ένα όνειρο, που ο Θεός βάζει στην καρδιά μας και το οποίο μας παροτρύνει να πάμε προς μια ορισμένη κατεύθυνση, κάτι που αν το ακολουθήσουμε, ίσως να μας οδηγήσει σε νέα και σπουδαιότερα πράγματα. Όλα αυτά μου θυμίζουν μια ιστορία που διάβασα πρόσφατα.
Η πρώτη «άμαξα χωρίς άλογα» κατασκευάστηκε το 1769 από έναν Γάλλο με το όνομα Νικολά-Ζοζέφ Κυνιό. Ήταν μια τεράστια ατμοκίνητη άμαξα με τρεις τροχούς και η οποία ταξίδευε με την αστρονομική ταχύτητα των 3.6 χιλιομέτρων την ώρα.
Εκείνο τον καιρό, μάλλον δεν ήταν πολλοί που έβρισκαν χρήσιμη εκείνη την άμαξα χωρίς άλογα, του Κυνιό. Ήταν πολύ ακριβή, έκανε πολύ θόρυβο και πήγαινε πολύ σιγά. Όμως απ’ εκείνη την άμαξα χωρίς τα άλογα, προήλθε μια επανάσταση, έτσι λοιπόν, μερικές φορές θα πρέπει να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι είναι εντάξει να ξεκινάμε με μικρά βήματα, με μια ιδέα που ίσως και να φαίνεται λίγο τρελή και να προσμένουμε, μήπως και μέσα απ’ αυτό το εμβρυακό όραμα, προέλθει κάτι το μεγαλειώδες.
Ο Ιησούς υπογράμμισε την ικανότητα των μικρών πραγμάτων να μετατρέπονται σε σημαντικά όταν είπε:
«Η βασιλεία των ουρανών είναι όμοια με έναν κόκκο σιναπιού, τον οποίο, καθώς τον πήρε ένας άνθρωπος, τον έσπειρε στο χωράφι του· το οποίο είναι μεν μικρότερο από όλα τα σπέρματα· όταν, όμως, αυξηθεί, είναι μεγαλύτερο από τα λαχανικά, και γίνεται δέντρο, ώστε τα πουλιά τού ουρανού έρχονται και κάνουν φωλιές στα κλαδιά του. Τους είπε επίσης και μια άλλη παραβολή: «Η βασιλεία των ουρανών είναι όμοια με προζύμι, το οποίο μια γυναίκα, αφού το πήρε, το έκρυψε σε τρία μέτρα αλεύρι, μέχρις ότου έγινε ολόκληρο ένζυμο». 1
Με το να δίνουμε σημασία σε εκείνους τους «ψίθυρους» που βάζει ο Θεός στην καρδιά μας και να εμμένουμε σε επαφή με το δικό Του σχέδιο για τη ζωή μας, τότε ακόμα και αυτό που δείχνει αδύνατο μπορεί να γίνει πραγματικότητα.
- Ματθαίου 13:31-33↑