Νομίζω ήμουν 14 χρονών όταν πήγα για πρώτη φορά στο ρόλερ κόστερ. (Τραινάκι που ανεβοκατεβαίνει πάνω-κάτω σε ράγες.) Μα γιατί το κάνω αυτό; θυμάμαι να σκέπτομαι, καθώς το τραινάκι σκαρφάλωνε την πρώτη του απότομη ανηφόρα και το αίμα είχε κατέβει στα πόδια μου και μετά ξεκινήσαμε εκείνη την απότομη και γρήγορη εναλλαγή από τις πάνω-κάτω διαδρομές χωρίς σταματημό και χωρίς δυνατότητα εξόδου. Η μόνη μου επιλογή ήταν να κρατηθώ γερά μέχρι να τελειώσει η όλη διαδρομή.
Οι πρώτοι μήνες αφότου δέχθηκα τον Ιησού σαν Σωτήρα μου ήταν όπως αυτή η διαδρομή πάνω-κάτω με το τραινάκι στο λούνα παρκ. Υπήρχαν φορές που βρισκόμουν ψηλά και φορές που βρισκόμουν χαμηλά – πολύ χαμηλά! Μερικές φορές καθώς το μικρό μου «βαγονάκι» πήγαινε προς τα πάνω, σκεφτόμουν από μέσα μου, Μα αυτό είναι πράγματι υπέροχο και γίνεται όλο και πιο υπέροχο, χαρά για πάντα! Μετά έφθανα στην κορυφή, παρέμενα για λίγο εκεί και μετά έπεφτα με δύναμη στα βάθη της αμφιβολίας και της απογοήτευσης. Δεν είχα μάθει ακόμα ότι το να «βαδίζω δια πίστεως και όχι δια όψεως» 1 σήμαινε ότι εγώ έπρεπε να προσδέσω το βαγόνι μου στις αμετάβλητες υποσχέσεις του Θεού και όχι στα δικά μου εναλλασσόμενα συναισθήματα.
Στις ευτυχισμένες μου μέρες όταν βρισκόμουν «ψηλά» συμπέραινα ότι μάλλον θα είχα κάνει κάτι σωστά. Ίσως να ήμουν εξαιρετικά ταπεινός ή να βάδιζα στο μονοπάτι που μου είχε ορίσει ο Θεός. Ό,τι και να ήταν, μου είχε δώσει ώθηση για να ξεπεράσω κάποιο αόρατο όριο και τώρα ήμουν καθοδόν προς κάποιο ανώτερο πνευματικό πλάνο, έχοντας αφήσει τα επίγεια ξοπίσω μου. Ένοιωθα λες και ήμουν στην κορυφή του κόσμου και αυτό με έκανε περήφανο. Είχα αναρριχηθεί στο δικό μου Όρος Έβερεστ!
Όμως απαράλλακτα κάθε φορά, μόλις ένοιωθα τόσο περήφανος για την υποτιθέμενη πνευματική μου πρόοδο και τις αποκαλύψεις μου, ερχόταν στη σκέψη μου το γνήσιο εγώ μου με τα δικά μου γνήσια προβλήματα. Τρομαγμένος ανακάλυπτα ότι δεν βρισκόμουν τόσο ψηλά όσο νόμιζα. Απλά είχα προσεγγίσει μια παροδική κορυφή – μια από τις πολλές στους μήνες αυτούς που βάσιζα την πνευματική μου ζωή στο πώς ένοιωθα εγώ ενώ πήγαινα πάνω-κάτω με το βαγόνι μου, με όλες τις αναποδιές και τα απρόσμενα αποτελέσματα.
Τελικά, καθώς κατέληγα αποκαμωμένος και με ελάχιστο ψυχικό σθένος, έμενα έκθαμβος από την ανακάλυψη ότι ο Θεός δεν είχε πάψει να με αγαπά! Σαν ένας πατέρας, με έπαιρνε στην αγκαλιά Του, διαβεβαιώνοντάς με ότι όλα θα πήγαιναν καλά και θα πέρναγε εκείνο το αίσθημα της ναυτίας.
Χρειάστηκαν αρκετές τέτοιες διαδρομές πριν μπορέσω να αντιληφθώ τελείως ξεκάθαρα το πόσο ανιδιοτελής ήταν πραγματικά η αγάπη του Θεού. Ανεξάρτητα του πόσο χαμηλά έπεφτα εγώ ή πόσο ψηλά ένοιωθα να βρίσκομαι, η αγάπη Του ήταν διαρκής. Όποτε βρισκόμουν στον πάτο και προσευχόμουν σ’ Αυτόν, ένα αίσθημα γαλήνης, ασφάλειας και αποδοχής με περιέβαλλε. Ήταν λες και Αυτός με σήκωνε, με ξεσκόνιζε, μου έδινε ένα φιλάκι και με τοποθετούσε ξανά πάνω στο σταθερό έδαφος του Λόγου Του και μου υπεδείκνυε τη σωστή κατεύθυνση – πάντα με ένα στοργικό χαμόγελο και κάποια λόγια ενθάρρυνσης. Το εδάφιο «Ο Θεός είναι αγάπη» 2 είχε πάρει μια άλλη διάσταση.
Τελικά έμαθα πως όλες μου οι ανεπιτυχείς προσπάθειες να προσεγγίσω κάποια δικά μου υψίπεδα πνευματικότητας το μόνο που έκαναν ήταν να εμποδίζουν τον Θεό να κατευθύνει τη ζωή μου. Μόλις το είδα αυτό, έπαψα να προσπαθώ τόσο σκληρά να γίνω κάτι από μόνος μου και άρχισα να εμπιστεύομαι το ότι Αυτός είχε στην πραγματικότητα τον έλεγχο και θα με βοηθούσε να γίνω αυτό που ήθελε Αυτός να γίνω.
Χρειάστηκαν κάμποσα χρόνια ώστε να κατανοήσω τι σημαίνει αληθινή πνευματικότητα και πως το να βρίσκομαι «εκεί ψηλά» δεν ήταν αυτού καθεαυτού ο στόχος. Αληθινή ταπεινότητα σημαίνει ότι εγώ δεν μπορώ να τα καταφέρω χωρίς τη βοήθεια του Θεού στη ζωή μου και αληθινή θρησκεία είναι το να μεταδίδω την αγάπη Του στους άλλους.
Τώρα, όποτε περνάω δίπλα από κάποιο λούνα-παρκ, σταματάω και κάνω μια προσευχή για να ευχαριστήσω τον Θεό για την αγάπη Του και την υπομονή Του και για τον Λόγο Του που με πήρε απ’ το τραινάκι των συναισθημάτων και της αυτοδημιούργητης πνευματικότητας και με κρατά σταθερά στο σωστό μονοπάτι – εκείνο το ευθύ και στενό μονοπάτι που οδηγεί σε μια επουράνια ζωή μαζί Του, τόσο τώρα όσο και για πάντα!
Ο Θεός δεν μας αγαπά επειδή είμαστε καλοί ή επειδή εργαζόμαστε σκληρά γι’ Αυτόν. Μας αγαπά επειδή η αγάπη είναι ουσιώδες στοιχείο του χαρακτήρα Του και επειδή έτσι το θέλει Αυτός. Και επιλέγει να στείλει μια πρόσκληση στον καθένα μας: «Όλοι εσείς που διψάτε, ελάτε στα νερά· και όσοι δεν έχετε χρήματα, ελάτε, αγοράστε, και φάτε· ναι, ελάτε, αγοράστε κρασί και γάλα και ας μην έχετε χρήματα! Θα σας δώσω όλη την ατελείωτη αγάπη που σας υποσχέθηκα». 3 Μπορείτε να αποδεχθείτε την πρόσκλησή Του αυτή τη στιγμή:
Αγαπημένε μου Ιησού, δέχομαι την αγάπη Σου και την πρόσκλησή Σου. Σε παρακαλώ έλα στη ζωή μου και συγχώρεσέ με για τα σφάλματα που έχω κάνει. Βοήθησέ με να αγαπώ Εσένα και τους άλλους. Αμήν.