Λίγο πριν αναχωρήσω για την Ινδία, όπου επρόκειτο να περάσω αρκετά χρόνια σαν Χριστιανή εθελόντρια, ένας φίλος, μου έδωσε ένα πολύ πρωτότυπο και όπως το θεώρησα τότε, χρήσιμο αποχαιρετιστήριο δώρο. «Ανησυχώ λίγο για σένα», μου είπε εμπιστευτικά. «Πηγαίνεις σε μια δύσκολη χώρα και αυτό ίσως σου χρειαστεί».

Πάνω στο μικρό κουτάκι υπήρχε η επιγραφή: «Το μικρότερο χρυσό κέρμα στον κόσμο».

Το έβαλα μαζί με τα άλλα πράγματά μου και το πήρα μαζί στην Ινδία και κατόπιν στο Νεπάλ.

Ο φίλος μου είχε δίκιο – τα πράγματα δεν ήταν και τόσο εύκολα εκεί και συχνά αντιμετωπίζαμε όλων των ειδών αντιξοότητες, όπως το κλίμα, τις τροπικές ασθένειες συν τις οικονομικές προκλήσεις. Ποτέ δεν μας έλειψαν οι βασικές μας ανάγκες, συχνά όμως έπρεπε να περνάμε χωρίς τα επιπλέον.

Μερικές φορές ο σύζυγός μου και εγώ σκεφτήκαμε να πουλήσουμε αυτό το μικρό κέρμα, όμως συμφωνήσαμε να το βάλουμε στην άκρη για κάτι το επείγον και δεν θα το αγγίζαμε εκτός και αν ήταν απολύτως αναγκαίο. Όποτε το θέμα αυτό έβγαινε στην επιφάνεια, πάντα φτάναμε στο συμπέρασμα ότι δεν υπήρχε τέτοιου είδους ανάγκη και έτσι το αφήναμε μέσα στη βαλίτσα.

Μετά από οκτώ χρόνια, επιστρέψαμε στην Ευρώπη. Μια μέρα ενώ περνούσα έξω από ένα νομισματολογικό κατάστημα αναρωτήθηκα πόσο θα άξιζε το μικρό μας χρυσό κέρμα. Λίγες μέρες αργότερα, το έφερα για να μάθω.

Όταν ο ευγενικός υπάλληλος που εργαζόταν εκεί εξέτασε το κέρμα, η καρδιά μου και όλο μου το είναι κατέρρευσαν – όταν μου ανέφερε ότι το κέρμα αυτό δεν είχε καμιά απολύτως αξία εκτός από το βάρος του σε χρυσό και αφού ήταν «το μικρότερο χρυσό κέρμα στον κόσμο», προφανώς το βάρος του ήταν ελάχιστο.

Έτσι λοιπόν, μήπως όλα αυτά τα χρόνια ήμασταν κάπως αφελείς που νομίζαμε ότι είχαμε στην άκρη κάποιο καλό ποσό για μια επείγουσα ανάγκη; Ένοιωσα ένα αίσθημα απογοήτευσης και ντροπής να με κατακλύζει και λίγο ακόμα και θα είχα ξεφορτωθεί το κέρμα. Έτσι κι αλλιώς δεν φαινόταν ότι θα έχανα και κάτι σπουδαίο.

Αργότερα όμως, αντιλήφτηκα ότι αυτό το μικροσκοπικό κέρμα συμβόλιζε την πίστη μας. Μια πίστη που είχαμε πάντα μαζί μας, την οποία ποτέ δεν χάσαμε και ενώ συνεχίζαμε με αυτή την πίστη, ο Θεός συνέχιζε πάντα να προμηθεύει τις ανάγκες μας.

Το κέρμα αυτό το έχουμε ακόμα σαν ένα πολύτιμο ενθύμιο, ενώ για μένα έχει αποκτήσει ακόμα μεγαλύτερη αξία.