Υπάρχει μια ιστορία, εκδοχές της οποίας μπορούν να ανευρεθούν σε αρκετούς ιστότοπους, για τον παγκοσμίως γνωστό βιολιστή Γιτζάκ Πέρλμαν. Απεικονίζει μια όμορφη αρχή όσον αφορά τη χάρη και τη δύναμή του Θεού και για το πώς μπορεί Αυτός να πάρει οτιδήποτε έχουμε να Του προσφέρουμε σε αυτή τη ζωή και να το μετατρέψει σε κάτι όμορφο. Θα ήθελα να σας αφηγηθώ αυτή την ιστορία.

Ο Γιτζάκ Πέρλμαν έπαιζε για ένα κατάμεστο κοινό ένα βράδυ όταν, στη μέση του μουσικού κομματιού ακούστηκε εκείνος ο ήχος που τρομοκρατεί τον κάθε βιολιστή που είναι πάνω στη σκηνή – ο ήχος όταν σπάει η χορδή ενός βιολιού!

Η αγωνία ήταν προφανής, καθώς η ορχήστρα σταμάτησε να παίζει, περιμένοντας να δει τι θα έκανε ο Γιτζάκ. Όμως αντί να πει να του φέρουν ένα άλλο βιολί, αυτός σταμάτησε για λίγο και έκανε νόημα στον διευθυντή της ορχήστρας να συνεχίσει με το μουσικό κομμάτι, καθώς ξεκίνησε να κάνει αυτό που οι περισσότεροι λένε ότι είναι αδύνατο να γίνει: Να παίξει ένα περίπλοκο κομμάτι μουσικής με ένα βιολί που έχει μόνο τρεις χορδές. Έδειχνε κατά κάποιο τρόπο να επανατοποθετεί τις μουσικές νότες στον νου του ενώ τις έπαιζε. Όταν τελείωσε, μετά από μια άναυδη σιωπή επακολούθησε ένας χείμαρρος από χειροκροτήματα και ζητωκραυγές τόσο απ’ το κοινό όσο και τους άλλους μουσικούς.

Ο Γιτζάκ Πέρλμαν γνώριζε τι σήμαιναν οι προκλήσεις στη ζωή του, μια και είχε υποφέρει από πολιομυελίτιδα όταν ήταν παιδί, κάτι που τον είχε αφήσει μόνιμα να φορά στηρίγματα στα πόδια του και να ζει με δεκανίκια. Καθώς τον επευφημούσαν, αυτός σηκώθηκε στα πόδια του με αρκετή δυσκολία και έκανε νόημα στο κοινό να κάνει ησυχία.

Κατόπιν με πολύ ταπεινότητα τους είπε, «Ξέρετε, μερικές φορές είναι καθήκον του καλλιτέχνη να ανακαλύψει πόση μουσική μπορεί να συνεχίσει να παίζει με ό,τι του έχει απομείνει».

Καθώς αναπολούσα αυτή την ιστορία, μου υπενθύμισε τα χαρίσματα που έχουμε σε αυτή τη ζωή και πως υφίστανται σε όλες τις μορφές, τα μεγέθη και τους τύπους. Μερικά δείχνουν προφανή, όπως μια όμορφη φωνή, ένας πολύ ικανός αθλητής, ένας εξαίρετος μουσικός, μια ιδιοφυία στους υπολογιστές και τόσα πολλά άλλα.

Όμως πόσο συχνά σταματάμε για να σκεφτούμε για εκείνα τα άλλα χαρίσματα που είναι δοσμένα σε τόσους πολλούς – μια τύφλωση για παράδειγμα, που αναπτύσσει τις άλλες αισθήσεις σε τέτοιο βαθμό ώστε το άτομο εκείνο να μπορεί να εκπληρώσει ακόμα μεγαλύτερα επιτεύγματα ή μια αδυναμία του σώματος που παρακινημένη απ’ την αγάπη του Θεού δημιουργεί συμπόνια και σοφία που μπορεί να αλλάξει τις ζωές τόσων πολλών άλλων και να τους προσφέρει ελπίδα, κατεύθυνση και χαρά;

Η ζωή είναι γεμάτη με ευλογίες – πράγματα που μας φαίνονται καλά – και κωλύματα – πράγματα που μας φαίνονται άσχημα – όμως ό,τι και να αντιμετωπίζουμε, όταν το κάνουμε με τη βοήθεια του Θεού, γίνεται μια ευκαιρία να χρησιμοποιήσουμε αυτό που έχουμε με σκοπό να δημιουργήσουμε κάτι υπέροχο.

Η ικανότητα του Γιτζάκ να μετατρέπει τις ήττες σε σπουδαιότερα επιτεύγματα δεν έγινε τυχαία. Επειδή αυτός ο ίδιος επέλεξε να μετατρέψει τα βάσανα στη ζωή του σε ένα σύνεργο για το καλό, το οποίο στη συνέχεια έγινε πάθος στο να βλέπει το κάθε εμπόδιο σαν μια ευκαιρία να πάει ακόμα πιο μακριά. Τα σωματικά του προβλήματα του απέφεραν μια ταπεινότητα, κάτι που τον βοήθησε να προστατευτεί απ’ τη διαφθορά της περηφάνιας, ακόμα και σε εκείνους τους τομείς που είχε μεγάλα επιτεύγματα.

Πολύ συχνά οι άνθρωποι μετατρέπουν οι ίδιοι τον εαυτό τους σε θύμα, όταν αντιμετωπίζουν κάποια αντιξοότητα και κατηγορούν τους πάντες και το καθετί, ακόμα και τον Θεό. Η καλύτερη επιλογή είναι να ζητήσουμε απ’ τον Θεό τη δική Του σοφία, δύναμη και χάρη να μας βοηθήσει να ασχοληθούμε με τις προκλήσεις στη ζωή μας και έτσι να αναπτύξουμε δεξιότητες που μπορούν να μας ενδυναμώσουν να γίνουμε φωτεινά παραδείγματα της αγάπης Του εκεί που είμαστε.