Οι καλοκαιρινοί Ολυμπιακοί αγώνες του 2016 που έγιναν στο Ρίο Ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας, είχαν μερικές εκπληκτικές στιγμές. Αθλητές από 28 αθλήματα και 41 αγωνίσματα μας εξέπληξαν με το ταλέντο τους, την τόλμη τους, την επιμονή τους και τη φυσική και διανοητική τους δεξιότητα. Όμως, κατά τη γνώμη μου, υπήρξε και μια άλλη πλευρά αυτών των Ολυμπιακών αγώνων που έλαμψε περισσότερο από τα μετάλλια – ο ρόλος που έπαιξε η πίστη στη ζωή και τις καριέρες σε πολλούς από αυτούς που συμμετείχαν.
Είμαι ενθουσιώδης οπαδός των Ολυμπιακών αγώνων. Τους παρακολουθώ εδώ και πολλά χρόνια και μπορώ να ομολογήσω πως στους τελευταίους αγώνες, παρατήρησα περισσότερες εκφράσεις πίστης από τους αθλητές απ’ οποιαδήποτε άλλη φορά. Ας αναφερθούμε σε μερικούς απ’ αυτούς.
Η αθλήτρια Lamas Ayana από την Αιθιοπία κατάφερε με εκπληκτικό τρόπο να σπάσει το ρεκόρ στα 10.000 μέτρα κατά 14 δευτερόλεπτα. Τόσο απίστευτο ήταν το κατόρθωμά της που αμέσως υπήρξαν υποψίες ότι είχε κάνει κάποια κατεργαριά. Όμως η αθλήτρια αυτή, γαλήνια επιβεβαίωσε, «Το ντοπάρισμά μου είναι η εκπαίδευσή μου και το ντοπάρισμά μου είναι ο Ιησούς. Τίποτα άλλο – είμαι τελείως καθαρή».
Η ιστορία του κολυμβητή Μαίκλ Φελπς είναι το κάτι άλλο. Αν και στο παρελθόν είχε γιορτάσει ανεπανάληπτες νίκες σε προηγούμενους Ολυμπιακούς, παρ’ όλα αυτά είχε απογοητευτεί τόσο πολύ που ήθελε ακόμα και να αυτοκτονήσει. Ενώ βρισκόταν σε αυτή την άσχημη κατάσταση ένας φίλος του έδωσε το πολύ γνωστό βιβλίο του Χριστιανού συγγραφέα Ρικ Γουόρεν, The Purpose–Driven Life. Αυτό αναπτέρωσε την ελπίδα του και η ζωή του επανήλθε νικηφόρα στα ίσια της έχοντας αποκτήσει πίστη στον Θεό.
Πολλοί λίγοι πίστευαν σε ένα ασημένιο μετάλλιο για τον Κολομβιανό μπόξερ φτερού, Yuberjen Martínez. Όταν πήραν συνέντευξη από τη μητέρα του για το γενναίο αποτέλεσμα του γιου της, αυτή εξήγησε πως πριν χρόνια είχε πει στον Θεό, «Σου προσφέρω αυτό το παιδί. Κάνε ό,τι θέλεις Εσύ μαζί του».
Ο Τζαμαϊκανός Omar McLeod κέρδισε στα 110 μέτρα μετ’ εμποδίων με μια καλή διαφορά και καθώς τερμάτιζε, φώναζε, «Σ’ ευχαριστώ, Ιησού!»
Η Simone Manuel πέτυχε ένα νέο Ολυμπιακό ρεκόρ στα 100 μέτρα ελευθέρας κολύμβησης. Ήταν η πρώτη Αφροαμερικανίδα γυναίκα που κέρδισε σε ατομικό αγώνισμα κολύμβησης. Μετά τον αγώνα, είπε: «Το μόνο που μπορώ να πω είναι, όλη η δόξα στον Θεό». Μια άλλη πολλά υποσχόμενη Αμερικανίδα κολυμβήτρια η οποία κέρδισε κάμποσα χρυσά μετάλλια είναι η Katie Ledecky. Διακηρύσσει ότι η πίστη «είναι μέρος αυτού που είναι».
Η ομάδα ράγκμπι από το Φίτζι κέρδισε το πρώτο χρυσό μετάλλιο στην ιστορία της χώρας τους όταν κέρδισαν κάθε αντίπαλο τους, μαζί και την Αγγλία με 43 – 7. Στο τέλος του αγώνα, η ομάδα ενωμένη τραγούδησε έναν ύμνο που περιλάμβανε και το εξής, «Με το αίμα του Αρνίου και τον Λόγο του Κυρίου, τα καταφέραμε».
Γιατί λοιπόν η πίστη να είναι σημαντική στα αθλήματα; Νομίζω πως έχει κάτι να κάνει με την αντοχή, την ισορροπία, την ευεξία και την αισιοδοξία που προσφέρει. Στην ουσία, αυτό αληθεύει και για κάθε πρόκληση που αντιμετωπίζουμε. Η Βίβλος επαναλαμβάνει αυτό που τραγουδούσε ο ψαλμωδός, «Ο Θεός είναι αυτός που με περιζώνει με δύναμη, και κάνει άμωμο τον δρόμο. Κάνει τα πόδια μου σαν των ελαφιών». 1 «Μακάριος ο άνθρωπος, του οποίου η δύναμη είναι σ’ Εσένα· στην καρδιά των οποίων είναι οι δρόμοι Σου». 2 «Η δύναμη είναι του Θεού». 3
Όταν αναγνωρίζουμε τις δικές μας αδυναμίες και ανεπάρκειες, τότε είμαστε έτοιμοι να αποδεχτούμε τη δική Του δύναμη. «Δίνει ισχύ στους εξασθενημένους, και αυξάνει τη δύναμη στους αδύνατους. Οι νέοι, όμως, θα ατονήσουν και θα αποκάμουν, και οι εκλεκτοί νέοι θα εξασθενήσουν ολοκληρωτικά· όμως αυτοί που προσμένουν τον Κύριο θα ανανεώσουν τη δύναμή τους· θα ανέβουν με φτερούγες σαν αετοί· θα τρέξουν, και δεν θα αποκάμουν· θα περπατήσουν, και δεν θα ατονήσουν». 4 Πόσο υπέροχη υπόσχεση να διεκδικήσει κάποιος πριν έναν αγώνα! Οι πιστοί το γνωρίζουν αυτό το μυστικό. Κάνουμε το ανθρωπίνως δυνατό και τα υπόλοιπα τα αφήνουμε στα χέρια του Θεού. «Το άλογο ετοιμάζεται για την ημέρα της μάχης· η σωτηρία, όμως, είναι από τον Κύριο». 5
Ο απόστολος Παύλος συχνά, σύγκρινε τη Χριστιανική ζωή με έναν αγώνα. Είναι αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε πνευματικό αθλητισμό. «Αδελφοί», έλεγε, «Εγώ δεν στοχάζομαι τον εαυτό μου ότι τα έχω καταφέρει. Αλλά, ένα πράγμα κάνω, λησμονώντας μεν όσα βρίσκονται πίσω, επεκτεινόμενος δε σε όσα βρίσκονται μπροστά, τρέχω προς τον σκοπό, για το βραβείο τής άνω κλήσης τού Θεού εν Χριστώ Ιησού». 6
Παρομοίως, η επιτυχία εκείνων των αθλητών που ομολογούν πίστη – ή οποιονδήποτε από εμάς που στηρίζεται στον Θεό για το κάθε του εγχείρημα – οφείλεται στο γεγονός ότι έχουμε βάλει επουράνιους στόχους που δεν περιορίζονται από επίγειες τιμές και δόξες. Αυτό φέρνει στον νου τα λόγια του απόστολου:
«Δεν ξέρετε ότι, αυτοί που τρέχουν μέσα στο στάδιο, όλοι μεν τρέχουν, ένας όμως παίρνει το βραβείο; Έτσι λοιπόν τρέξτε ώστε να κερδίσετε. Αυτοί τρέχουν για να κερδίσουν ένα φθαρτό στεφάνι, εμείς όμως για ένα αιώνιο και άφθαρτο. Εγώ, λοιπόν, έτσι τρέχω, όχι σαν χωρίς στόχο· ούτε σα να πυγμαχώ λες και κτυπώ τον αέρα. Δαμάζω το σώμα μου να κάνει αυτό που πρέπει, μήπως, ενώ κήρυξα σε άλλους, εγώ κριθώ ακατάλληλος». 7
«Κι εμείς, λοιπόν, καθώς είμαστε περικυκλωμένοι από ένα τόσο μεγάλο σύννεφο μαρτύρων, ας απορρίψουμε κάθε βάρος και την αμαρτία που εύκολα μας περιπλέκει, και ας τρέχουμε με υπομονή τον αγώνα που είναι μπροστά μας· αποβλέποντας στον Ιησού, τον αρχηγό και τελειωτή τής πίστης». 8