Για πολλούς από εμάς, ο θάνατος είναι ένα θέμα το οποίο ούτε καν θέλουμε να το σκεπτόμαστε, πολύ περισσότερο να το συζητάμε. Κι όμως, όλοι μας θα πρέπει να περάσουμε απ’ την πύλη του, αργά ή γρήγορα, «επειδή, γη είσαι και στη γη θα επιστρέψεις». 1
Ήταν παραμονή Χριστουγέννων το 2013. Οικογένεια και φίλοι είχαμε μαζευτεί για να απολαύσουμε εκείνη την περίοδο των γιορτών. Όμως καθώς εγώ ανέβαινα τις εσωτερικές σκάλες στο σπίτι μας, λιποθύμησα και έπεσα. Ο σύζυγός μου, ο Ρίτσαρντ και ο έγγονός μου, ο Μάικλ, ήλθαν, με σήκωσαν και με πήγαν στο κρεβάτι μου.
Το περίεργο σ’ όλη αυτή την αιφνίδια αλλαγή γεγονότων, όταν η ζωή μου πήρε την κάτω βόλτα, ήταν ότι εκείνη την εποχή, ήμουν δραστήρια, γεμάτη ενέργεια, σθένος και ζωτικότητα, συν το ότι έκανα τακτικά και γυμναστική γιόγκα. Όταν μου συνέβη αυτό, δεν είχαμε ιδέα γιατί συνέβη, όμως μια γενική εξέταση αίματος έδειξε ότι είχα Ηπατίτιδα C. Ο γιατρός μου εξήγησε ότι αυτός ο ιός μπορεί να παραμείνει αδρανής μέσα στο σώμα ακόμα και για 30 χρόνια. Τα τελευταία 40 χρόνια, ήμασταν Χριστιανοί απόστολοι σε διάφορες χώρες και η μόνη πιθανότητα να είχα μολυνθεί με ηπατίτιδα C, ήταν τότε που είχα κάνει μια εγχείρηση στο πόδι και είχαν παρουσιαστεί κάποιες επιπλοκές και έπρεπε να μου κάνουν μετάγγιση αίματος, κάτι που συνέβη πριν 30 χρόνια περίπου.
Τους μήνες που ακολούθησαν, έπρεπε να νοσηλευτώ στην εντατική, τρεις διαφορετικές φορές. Οι γιατροί μου έκαναν κάθε τεστ που υπήρχε, προσπαθώντας να σώσουν τη ζωή μου, όμως η κατάσταση έδειχνε ζοφερή. Όταν δεν υπήρχε πια ελπίδα, οι γιατροί συμβούλεψαν τον σύζυγό μου να με πάρει στο σπίτι ώστε να πεθάνω εκεί γαλήνια, με τους αγαπημένους μου τριγύρω.
Αυτό και έγινε, όμως ο Ρίτσαρντ δεν ήταν έτοιμος να με αφήσει να αναχωρήσω. Αυτός και η οικογένειά μου και φίλοι μας απ’ όλο τον κόσμο, προσευχόντουσαν απεγνωσμένα μέρα-νύχτα για να γίνω καλά. Είμαι σίγουρη πως ήταν η δική τους αγάπη, φροντίδα και προσευχές που με βοήθησαν να ανακάμψω. Ο Θεός συνεχίζει να βρίσκεται στον θρόνο και η προσευχή μπορεί και αλλάζει τις καταστάσεις.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα κοντά στην άλλη ζωή. Άλλες δύο φορές στο παρελθόν, βρέθηκα σ’ αυτή την κάπως εξωπραγματική διάσταση, η πρώτη όταν λίγο έλλειψε να πνιγώ και ήμουν 13 χρονών και η δεύτερη όταν έπεσα σε κώμα για τέσσερεις μέρες. Εκείνη τη φορά ένοιωσα να αναχωρώ απ’ αυτό τον κόσμο ή κατά κάποιο τρόπο να έλκομαι προς τα εκεί, λες κι ένα αόρατο κενό με ωθούσε σε εκείνο το μέρος. Νοιώθοντας τόσο αβοήθητη και ανίκανη να παλέψω εγώ η ίδια, έχανα τις δυνάμεις μου και ένοιωσα ότι σίγουρα η επίγεια ζωή μου έφθανε στο τέλος της.
Η τρίτη πιο πρόσφατη εμπειρία μου επήλθε κάπως ξαφνικά, όμως εξελίχθηκε με πιο αργό τρόπο. Ειλικρινά είχα σκεφτεί μήπως κι αυτή η φορά ήταν και η τελευταία μου, πως η ζωή μου κάπου εδώ τελείωνε. Νοιώθοντας αδύναμη και σαστισμένη, άρχισα να αναρωτιέμαι αν σε αυτό το ραντεβού μου με τον θάνατο, άξιζε να αγωνιστώ για να παραμείνω εδώ. Τα λόγια του Απόστολου Παύλου ήλθαν στον νου μου: «Τον αγώνα τον καλό αγωνίστηκα, τον δρόμο τελείωσα, την πίστη διατήρησα». 2
Στην πραγματικότητα είχα χάσει κάθε ελπίδα για ανάρρωση και ένοιωσα πως αν μου δίνονταν λίγος χρόνος ακόμα, απλώς θα «υπήρχα», σαν μια αιχμάλωτος μέσα στο κέλυφος ενός σώματος, εντελώς αβοήθητη και πλήρως εξαρτώμενη από τους άλλους για το καθετί, συν το ότι θα έπρεπε να με μεταφέρουν πάνω σε ένα αναπηρικό καροτσάκι για το υπόλοιπο της ζωής μου.
Χωρίς φόβο θανάτου και γεμάτη διαβεβαίωση ότι θα πάω ψηλά σε εκείνη την Επουράνια τοποθεσία, ένοιωσα έτοιμη να αποδεχθώ το πέρασμά μου στην μετέπειτα ζωή. Ξανά, τα λόγια του Παύλου ήρθαν στον νου μου: «Σε μένα το να ζω είναι ο Χριστός, και το να πεθάνω είναι κέρδος». 3 Αν και εγώ δεν βρισκόμουν μέσα σε μια φυλακή όπως ο Παύλος, ήμουν όμως φυλακισμένη μέσα στο ίδιο μου το σώμα, παγιδευμένη μέσα σ’ αυτό, αβοήθητη και εξαρτώμενη πλήρως από τους άλλους. Βαθιά μέσα μου, ήμουν αναποφάσιστη «επειδή, στενοχωρούμαι από τα δύο, έχοντας μεν την επιθυμία να αναχωρήσω, και να είμαι με τον Χριστό· δεδομένου ότι, είναι πολύ πλέον καλύτερα για μένα». 4
Και τότε, όταν ήμουν έτοιμη να παραδοθώ στην πρόσκληση του θανάτου, ο σύζυγός μου ο Ρίτσαρντ, έσκυψε από πάνω μου και τρυφερά ψιθύρισε στο αυτί μου, «Σ’ αγαπώ γλυκιά μου». Αν και είχα ακούσει αυτές τις λέξεις αμέτρητες φορές απ’ αυτόν στο παρελθόν, αυτή τη φορά ήταν λες και μια δυνατή αστραπή να διαπέρασε όλο εκείνο το σκοτάδι, σαν ένας φωτεινός και λαμπερός πυρσός ελπίδας, μαζί και αγάπης. Αυτά τα αξιολάτρευτα λόγια με επανέφεραν στη ζωή! Εκείνη τη στιγμή είχα αναζωογονηθεί και είχα πάρει νέα δύναμη και κουράγιο ώστε να τα καταφέρω και να νικήσω το κεντρί του θανάτου.
Τώρα, κάθε πρωί που βλέπω τον ήλιο να ανατέλλει, πρέπει να τσιμπάω τον εαυτό μου για να σιγουρεύομαι για το γεγονός ότι ξέφυγα από τον θάνατο. «Είναι έλεος του Κυρίου ότι, δεν συντελεστήκαμε, επειδή δεν έλειψαν οι οικτιρμοί του. Ανανεώνονται κατά τα πρωινά· μεγάλη είναι η πιστότητά σου». 5 Συνεχώς υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι η κάθε μέρα είναι ένα δώρο και τίποτα δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως δεδομένο.
Είμαι τόσο ευγνώμων που το ραντεβού μου με τον θάνατο αναβλήθηκε. «Θα ψάλλω τα ελέη τού Κυρίου στον αιώνα· με το στόμα μου θα αναγγέλλω την αλήθεια Σου σε γενεά και γενεά». 6 «Θα αινώ τον Κύριο ενόσω ζω· θα ψαλμωδώ στον Θεό μου ενόσω υπάρχω». 7