Όταν ήμουν μικρή, ο Ιησούς ήταν για μένα κάτι σαν τον Άγιο Βασίλη. Ήξερα ότι μπορούσε να δει αν ήμουν κατεργάρα ή καλή κοπέλα. Αν ήθελα κάτι, μπορούσα να του το ζητήσω και να είμαι καλή με την ελπίδα ότι θα το αποκτήσω. Όπως οι δάσκαλοι στην τάξη μου και στο κατηχητικό, ήταν κι Αυτός, κάποιος που έπρεπε να Τον ακούω και να Τον υπακούω.
Όταν μεγάλωσα, αντιλήφθηκα ότι Αυτός ήταν ένας Φίλος. Ήξερα πως αυτό που χρειαζόμουνα πάνω απ’ όλα ήταν ένας φίλος που θα μπορούσε να με βοηθάει να βρίσκω τον δρόμο μου στα νεανικά μου χρόνια. Έγινε ο Σωτήρας μου όταν αντιλήφθηκα την ανάγκη μου για συχώρεση και ζήτησα απ’ Αυτόν να έλθει στην καρδιά μου.
Όταν έγινα έφηβη, ο Ιησούς έγινε ο Έμπιστός μου. Ήταν Εκείνος στον οποίο μπορούσα να εκμυστηρευτώ τις ανάγκες μου και κάποιος ο οποίος πάντα έδειχνε να με καταλαβαίνει. Όταν εγώ χάθηκα κάπου, Αυτός ήταν ο Πρωινός και Λαμπερός Αστέρας και το Φως που με κατεύθυνε ξανά πίσω στη ζωή που είχε ετοιμάσει για μένα.
Όταν έγινα μητέρα, άρχισα να Τον αντιλαμβάνομαι σαν έναν Θεραπευτή. Ήταν ο Άρτος της Ζωής όταν πεινούσαμε και Αυτός θεράπευε τις καρδιές μας, όταν στεναχωριόμασταν ή αγωνιζόμασταν για κάτι. Κατόπιν καθώς μεγάλωσαν τα παιδιά μου, ο Ιησούς ήταν ένας υπέροχος γονικός Σύμβουλος.
Ήταν επίσης και ο Μέντορας μου. Με βοήθησε να βρω πού ανήκω και με καθοδήγησε στις επιδιώξεις μου και τα χόμπι εκείνα, που μου έδωσαν μεγάλη ικανοποίηση. Όταν αντιμετώπισα δυσκολίες, Αυτός ήταν ο Απελευθερωτής μου, ο Υπερασπιστής μου και η Ασπίδα μου.
Όταν θρηνούσα απώλειες, ανακάλυψα ότι ο Ιησούς ήταν η Παρηγοριά μου. Όταν έχανα άτομα που αγαπούσα, Αυτός με βοήθησε να ανακαλύψω ότι Αυτός ήταν ο Πρίγκιπας της Ειρήνης. Όταν έχασα τον πατέρα μου, άρχισα να βλέπω τον ρόλο του Θεού σαν τον επουράνιο Πατέρα μου, να βρίσκεται πάντα εκεί, να με στηρίζει, να με ενθαρρύνει και να με προστατεύει. Μέσω της προσευχής μπορούσα να Τον προσεγγίσω οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας ή της νύχτας.
Καθώς αναπολώ τη ζωή μου, τα πολλά μου ταξίδια και τους δρόμους που ακολούθησα, αντιλαμβάνομαι ότι Αυτός ήταν πάντα μαζί μου. Με καθοδηγούσε σαν ο Καλός Ποιμένας μου και με αναζητούσε, όταν εγώ είχα χαθεί ή είχα πληγωθεί. Με απαλό και τρυφερό τρόπο με μετέφερε στην αγκαλιά Του όταν εγώ δεν μπορούσα να συνεχίσω να προχωράω από μόνη μου.
Τώρα Τον βλέπω σαν το Άλφα και το Ωμέγα, την αρχή και το τέλος, πάντα παρόντα στη ζωή μου, απ’ τις πρώτες μου αναμνήσεις μέχρι και την τελευταία μου ανάσα, τότε που θα Τον γνωρίσω ως την Ανάσταση και τη Ζωή, τον Λυτρωτή μου.