Νοιώσατε ποτέ σας, τους άλλους να σας χαρακτηρίζουν με άδικο τρόπο; Ίσως να βρεθήκατε σε μια περίσταση όπου κάποιος επικοινωνεί μαζί σας στηριζόμενος στο τι νομίζουν ότι «γνωρίζουν» για εσάς (ίσως απ’ ό,τι άκουσαν για εσάς από εδώ και από εκεί), χωρίς να ξέρουν ούτε να έχουν κατανοήσει τον πραγματικό σας εαυτό – και ίσως να μην σας συνάντησαν ποτέ, ούτε να συζήτησαν μαζί σας.
Μερικές φορές νοιώθω πως ο κόσμος βιάζεται να βγάλει αρνητικά συμπεράσματα για τη Μάρθα, την αδελφή της Μαρίας, βασίζοντας το σκεπτικό τους, στην εξιστόρηση των συζητήσεων που είχαν οι δυο αδελφές με τον Ιησού, στο Λουκά κεφάλαιο 10.
Ο Ιησούς … μπήκε μέσα σε κάποια κωμόπολη· και μια γυναίκα, που ονομαζόταν Μάρθα, τον υποδέχθηκε στο σπίτι της. Κι αυτή είχε μια αδελφή, που την έλεγαν Μαρία, η οποία αφού κάθισε στα πόδια τού Ιησού, άκουγε τον λόγο Του. Η Μάρθα, όμως, καταγινόταν σε πολλή υπηρεσία.
Και όταν ήρθε μπροστά Του, είπε: «Κύριε, δεν Σε μέλει ότι η αδελφή μου με άφησε μόνη να υπηρετώ; Πες της, λοιπόν, να με βοηθήσει!»
Και απαντώντας ο Ιησούς είπε σ’ αυτήν: «Μάρθα, Μάρθα, μεριμνάς και αγωνίζεσαι για πολλά· εντούτοις, για ένα υπάρχει ανάγκη· η Μαρία, όμως, διάλεξε την αγαθή μερίδα, η οποία δεν θα αφαιρεθεί απ’ αυτήν». 1
Εδώ σ’ αυτή την ιστορία, μπορούμε να μάθουμε κάτι ζωτικής σημασίας, απ’ τα πεπραγμένα της Μαρίας. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να ξεχωρίσουμε τα «καλύτερα πράγματα» και τα «καλά πράγματα» – και μετά να πάρουμε την απόφαση να αφήσουμε το καλό στην άκρη, ενώ πάμε γι’ αυτό που είναι το καλύτερο. Έτσι το να μαθαίνουμε να είμαστε σαν τη Μαρία αξίζει τον κόπο.
Όμως υπάρχει και μια άλλη αναφορά για τη Μάρθα στο Ιωάννη 11 και αυτή φανερώνει μερικά απ’ τα δυνατά σημεία της Μάρθας.
Το Ιωάννης 11 είναι το κεφάλαιο που αναφέρεται στον Λάζαρο, τον αδελφό της Μαρίας και της Μάρθας. Προφανώς ο Ιησούς αγαπούσε πάρα πολύ και τα τρία αδέλφια και όταν ο Λάζαρος ασθένησε, οι αδελφές του έστειλαν μήνυμα στον Ιησού, ελπίζοντας να τους επισκεφτεί και να θεραπεύσει τον Λάζαρο, πριν η υγεία του επιδεινωθεί περαιτέρω.
Όμως συμβαίνει το αντίθετο. Ο Ιησούς παραμένει εκεί που ήταν. Ο Λάζαρος πεθαίνει και μετά ο Ιησούς πηγαίνει στη Βηθανία, τη γενέτειρα του Λαζάρου.
Όταν ο Ιησούς λέει στους μαθητές ότι ο Λάζαρος έχει πεθάνει, τους λέει: «Ο Λάζαρος πέθανε και χαίρομαι για σας που δεν ήμουν εκεί, για να πιστέψετε εσείς». 2
Καθώς ο Ιησούς πλησίαζε στη Βηθανία, ήρθε να Τον συναντήσει η Μάρθα. Όταν προσεγγίζει τον Ιησού, του λέει:
«Κύριε, αν ήσουν εδώ, δεν θα πέθαινε ο αδελφός μου· Όμως, και τώρα ξέρω ότι, όσα ζητήσεις από τον Θεό, ο Θεός θα σου τα δώσει».
Ο Ιησούς της λέει: «Ο αδελφός σου θα αναστηθεί».
Η Μάρθα λέει σ’ αυτόν: «Ξέρω ότι θα αναστηθεί κατά την ανάσταση στην έσχατη ημέρα».
Ο Ιησούς είπε σ’ αυτήν: «Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή· αυτός που πιστεύει σε Μένα, και αν πεθάνει, θα ζήσει. Και καθένας που ζει και πιστεύει σε Μένα, δεν πρόκειται να πεθάνει στον αιώνα. Το πιστεύεις αυτό;»
Του λέει: «Ναι, Κύριε, εγώ πίστεψα ότι, Εσύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός τού Θεού, Αυτός που έρχεται στον κόσμο». 3
Αυτές οι δηλώσεις της, δείχνουν ότι η Μάρθα είχε δυνατή πίστη. Προφανώς πρέπει να ήταν απελπισμένη με τον θάνατο του αδελφού της, χωρίς να αναφέρουμε το σάστισμα που ένοιωθε που ο Ιησούς δεν είχε έλθει στη Βηθανία, όταν Του το είχαν ζητήσει. Επίσης σκεφτείτε το ότι ο Ιησούς δεν της λέει απ’ την πρώτη στιγμή, «Θα αναστήσω τον αδελφό σου απ’ τους νεκρούς σήμερα!» Δεν της εξηγεί τι εννοούσε όταν είπε «Καθένας που ζει και πιστεύει σε Μένα, δεν πρόκειται να πεθάνει».
Παρότι δεν γνωρίζει όλες τις λεπτομέρειες ή τι θα ζητήσει ο Ιησούς απ’ τον Πατέρα Του, αυτή συνεχίζει να εμπιστεύεται ότι ο Ιησούς θα ενεργήσει κατά τρόπο που θα τους βγει σε καλό. Του λέει, «Γνωρίζω πως οτιδήποτε ζητήσεις απ’ τον Θεό, ο Θεός θα σου το δώσει. … πιστεύω ότι Εσύ είσαι ο Χριστός, ο Γιός του Θεού».
Και αυτό ακριβώς συμβαίνει, ο Λάζαρος (που ήταν πεθαμένος για τέσσερεις μέρες) σηκώνεται και βγαίνει απ’ το μνήμα του! Πρόκειται για ένα εκπληκτικό θαύμα, που είχε σαν αποτέλεσμα να πιστέψουν πάρα πολλοί άνθρωποι στον Ιησού.
Σε αυτά τα δύο κεφάλαια υπάρχει πάρα πολύ υλικό για συλλογισμό και σκέψη. Όμως όσον αφορά τη σύγκριση ανάμεσα στη Μαρία και τη Μάρθα ιδιαίτερα, εγώ κάνω τις παρακάτω σκέψεις:
Ο καθένας έχει δυνατά σημεία και ο καθένας έχει ελαττώματα. Όλοι μας έχουμε πράγματα που μας κάνουν περήφανους και αρέσουν στον εαυτό μας. Πράγματα που νοιώθουμε ότι «έτσι είμαστε εμείς» και πράγματα που μας ενοχλούν ή τα οποία προσπαθούμε να αλλάξουμε. Όμως κανένας δεν θέλει να χαρακτηριστεί από κάτι που έκαναν κατά λάθος ή να τους δοθεί ένας διαρκής τίτλος, βασισμένος πάνω σε κάποιο «ατόπημα» ή για «εκείνη τη φορά» που τα έκαναν θάλασσα. Αυτό είναι άδικο.
Αντί να θυμόμαστε τη Μάρθα, ως την αδελφή που «δεν επέλεξε το καλύτερο» και «ήταν απασχολημένη με την υπηρεσία», γιατί δεν κάνουμε μια ανακαίνιση στο σκεπτικό μας, για να θυμόμαστε το γεγονός ότι η Μάρθα ήταν μια γυναίκα που πίστευε και εμπιστευόταν τον Ιησού, εκείνες τις στιγμές που είχε υποστεί μια τόση μεγάλη απώλεια.
Προσωπικά σκέπτομαι πως θα ήταν σπουδαίο να είμαι ένας συνδυασμός από Μαρία και Μάρθα: Να δουλεύω σκληρά, να είμαι επιμελής, να δείχνω εμπιστοσύνη, να οικοδομώ την πίστη μου, να παραμένω αμετάκλητη στις πεποιθήσεις μου και να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ ώστε να επιλέγω «αυτό που χρειάζεται πραγματικά» και επίσης να κάνω εκείνες τις επιλογές που θα αποδώσουν πραγματικά στο απώτερο μέλλον.