Πριν δυο χρόνια, άρχισα να τρέχω για εξάσκηση και προσπάθησα να το κάνω τακτικά. Πολύ γρήγορα απέκτησα αντοχή για μεγαλύτερες αποστάσεις και χρόνους απ’ ό,τι όταν άρχισα, αλλά μετά έφτασα σε ένα σημείο όπου σταμάτησα να κάνω πρόοδο για έναν χρόνο, ίσως και περισσότερο. Μου ήταν δύσκολο να αυξήσω την αντοχή μου πέρα από ένα ορισμένο σημείο και μου ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να αυξήσω την ταχύτητά μου.

Ήταν τότε που πήγα για τρέξιμο με έναν φίλο ο οποίος τρέχει για χρόνια και είναι σε καταπληκτική φόρμα και του ζήτησα να αξιολογήσει το τρέξιμό μου.

«Αν κάνεις μικρότερους διασκελισμούς από ό,τι κάνεις τώρα και αφήσεις τα πόδια σου να κινούνται γρηγορότερα», με συμβούλεψε, «θα έχεις περισσότερη αντοχή και η ταχύτητά σου θα αυξηθεί».

Αυτό δεν είχε περάσει από το μυαλό μου πριν. Δεν έκανα καμία προσπάθεια να κινούμαι με κάποιο ιδιαίτερο τρόπο, απλά άφηνα το σώμα μου να με καθοδηγεί και να με πηγαίνει. Όταν άρχισα να προσέχω περισσότερο και να επικεντρώνομαι στο να κάνω μικρότερους διασκελισμούς, ανακάλυψα πως στην πραγματικότητα δεν χρειαζόταν να προσπαθώ να κινούμαι πιο γρήγορα· αυτό γινόταν από μόνο του. Η αλλαγή δεν ήταν δραματική, αλλά ήταν αρκετή για να πω ότι έκανα πρόοδο.

Τώρα αναμφίβολα το τρέξιμό μου έχει βελτιωθεί. Δεν κουράζομαι με τις αναπνοές μου, το επίπεδο της ενέργειάς μου παραμένει υψηλό και η ταχύτητά μου αυξάνει. Σήμερα το πρωί έτρεξα την ίδια απόσταση στον ίδιο στίβο που έκανα την ανακάλυψή μου και το έκανα σε αρκετά λιγότερο χρόνο, χωρίς καν συνειδητή προσπάθεια. Και πάνω απ’ όλα, δεν ένιωσα κόπωση, ζόρι και δυσκολία στην αναπνοή. Ένιωσα χαλαρή και το απόλαυσα από την αρχή μέχρι το τέλος. Στην ουσία, ένιωσα ότι θα μπορούσα να είχα συνεχίσει να τρέχω χωρίς πολύ προσπάθεια.

Καθώς προσευχόμουν ένα πρωινό, λίγο καιρό μετά την ανακάλυψή μου, είχα την ιδέα να εφαρμόσω την ίδια αρχή και σε άλλους τομείς της ζωής μου, ειδικότερα στη δουλειά μου. Μου αρέσει να σκέφτομαι τον εαυτό μου σαν ένα άτομο που «φέρνει σε πέρας τα πράγματα», όμως πρέπει να παραδεχτώ πως έχω πρόβλημα με το να αναβάλλω. Δεν σημαίνει ότι είμαι τεμπέλα. Μου αρέσει να δουλεύω σκληρά και για πολλές ώρες και λίγα πράγματα μου αρέσουν περισσότερο από το να ολοκληρώνω μια εργασία. Κι όμως πιάνω τον εαυτό μου τακτικά να αποφεύγει το πρώτο βήμα όταν πρόκειται για κάποιο μεγάλο ή μακροχρόνιο εγχείρημα, συχνά αναβάλλοντάς το μέχρι που αναγκάζομαι να στριμωχτώ για να προλάβω την προθεσμία.

Πρόσφατα κατάλαβα γιατί το κάνω αυτό: Πάντα υπέθετα ότι έπρεπε να κάνω πρόοδο στις μεγάλες εργασίες με μεγάλους διασκελισμούς. Αλλά ο Ιησούς με βοήθησε να δω ότι αν εφαρμόζω την ίδια αρχή του τρεξίματος στη δουλειά μου, με μικρότερους διασκελισμούς θα μπορούσα να αυξήσω την αποτελεσματικότητά μου, να κινούμαι πιο γρήγορα, να καλύπτω την ίδια απόσταση σε λιγότερο χρόνο και λιγότερη προσπάθεια και να μην νιώθω τόσο εξουθενωμένη στο τέλος.

Δεν περιμένω πια μέχρι να βρω ένα επταήμερο κενό στο ημερολόγιό μου για να ξεκινήσω την επταήμερη εργασία μου. Αν έχω μια ή δυο ώρες σήμερα, μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτόν τον χρόνο και να κάνω μια αρχή – έναν μικρό διασκελισμό. Μετά μπορώ να δουλέψω λίγο πάνω σ’ αυτό, αύριο – άλλος ένας μικρός διασκελισμός – και λίγο ακόμα την επόμενη μέρα και την επόμενη μέρα. Δουλεύοντας με αυτό τον τρόπο, καταφέρνω να τελειώσω κάτι που αρχικά έδειχνε δύσκολο εγχείρημα, χωρίς να χρειαστεί να αφιερώσω μεγάλα χρονικά διαστήματα σ’ αυτό. Και δεν νιώθω σαν να έχω τρέξει μαραθώνιο. Η δουλειά έγινε επειδή την έκανα λίγο-λίγο. Και ενώ γίνεται, μπορώ και αναπνέω! Δεν παίζω απεγνωσμένα κυνηγητό. Δεν παλεύω να βγάλω τα χιλιόμετρα. Μαθαίνω ότι μερικές φορές η καλύτερη και η πιο διαρκής βελτίωση δεν γίνεται με μια δραματική κίνηση, αλλά λίγο-λίγο και βήμα με βήμα. Οι μικρότεροι διασκελισμοί φέρνουν γρηγορότερη πρόοδο.

* * *

Δεν μπορείς να κάνεις τον εαυτό σου να μεγαλώσει πνευματικά. Δεν γίνεται με αυτό-προσπάθεια. Γίνεται με το να ζεις κοντά στον Ιησού και στον Λόγο Του, να διαποτίζεσαι από την αγάπη Του, να είσαι γεμάτος με το Πνεύμα Του και να έχεις μια εκ βάθους καρδιάς επικοινωνία μαζί Του. — Virginia Brandt Berg (1886–1968)

Το να οργανώνεσαι στις συνηθισμένες ρουτίνες της ζωής και να τελειώνεις τις μικρές εργασίες που ξεκίνησες είναι ένα σημαντικό πρώτο βήμα στο να εκπληρώνεις μεγαλύτερους στόχους. Αν δεν μπορείς να χειριστείς τα απλά πράγματα, πώς θα τα καταφέρεις να επικεντρωθείς στα σημαντικά πράγματα; — Joyce Meyer (γεννημένη το 1943)

Τα μεγάλα πράγματα δεν πραγματοποιούνται από αυθορμητισμό, αλλά από μια σειρά από μικρά πράγματα που τα κάνουν πραγματικότητα. — Vincent van Gogh (1853-1890)

Ευτυχισμένος είναι εκείνος που κάνει καθημερινή πρόοδο και που δεν αναλογίζεται το τι έκανε χθες αλλά το τι πρόοδο μπορεί να κάνει σήμερα. — Jerome (347–420)