Συνάντησα τον Ιβάν για πρώτη φορά το 1995 στην Ιταλία όταν συγκέντρωνα βοήθεια για καταυλισμούς προσφύγων στην Κροατία και τη Βοσνία. Θυμάμαι το χαμόγελό του και τη θερμή του χειραψία.
Πέρασαν κάποια χρόνια πριν τον δούμε ξανά. Μας τηλεφώνησε για να μας προσφέρει μερικές κούτες γεμάτες ρούχα που είχε συγκεντρώσει και πήγαμε στο σπίτι του, όπου συναντήσαμε τη γυναίκα του Φραντσέσκα και τα δύο τους παιδιά. Από τότε και μετά μείναμε σε επαφή και με τον καιρό μάθαμε πολλά ο ένας από τον άλλον.
Συχνά ο Ιβάν και η Φραντσέσκα μας μιλούσαν για την απογοήτευση που ένοιωθαν στην προσπάθεια τους να προσαρμοστούν σε μια κοινωνία που έχανε τις αξίες της. Εύχονταν να μπορούσαν να υιοθετήσουν έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, αλλά δεν ήξεραν πώς. Έπειτα, σε μια από τις πιο πρόσφατες επισκέψεις μου, έγινε αμέσως αντιληπτό ότι κάτι ήταν πολύ διαφορετικό. Πρώτον, η τραπεζαρία τους είχε επιπλέον τραπέζια τα οποία γρήγορα γέμισαν με ένα σωρό από κεφάτα παιδιά από τη γειτονιά. Ο Ιβάν ήταν απασχολημένος σερβίροντας και με σύστησε στον Κλαούντιο και την Μανουέλα, ένα άλλο ζευγάρι που όχι μόνο ζούσε στην μικρή τους πόλη, αλλά είχε επίσης και παρόμοιο όραμα.
Αργότερα, γνώρισα και άλλες οικογένειες που ήταν επίσης μέρος ενός δικτύου που ονομάζεται Gruppi di Acquisto Solidale (Ομάδες Ηθικών Αγορών). Σκοπός τους είναι να συνεργάζονται στο να αγοράζουν τρόφιμα και άλλα κοινά και χρήσιμα αγαθά απευθείας από παραγωγούς ή πωλητές λιανικής με έκπτωση, ενώ την ίδια στιγμή δίνουν έμφαση στα προϊόντα τοπικού και δίκαιου εμπορίου και σε ανανεώσιμα ή οικολογικά προϊόντα. Ο Ιβάν και η Φραντσέσκα (και τα τρία τους παιδιά τώρα) ήταν από τους ιδρυτές του τοπικού παραρτήματος, και περιττό να ειπωθεί, πάντα έβρισκαν έναν τρόπο να δώσουν λίγη αγάπη και προσοχή στον “γείτονά τους, είτε κοντά είτε μακριά”.
Πριν λίγους μήνες, διοργάνωσαν ένα γεύμα για μια ομάδα από άπορες οικογένειες που φέραμε στο σπίτι τους. Ξεπέρασαν τον εαυτό τους στο να κάνουν και τους 16 από εμάς να νοιώσουμε ευπρόσδεκτοι και μας πρόσφεραν τις πιο νόστιμες σπιτικές λιχουδιές. Μετά το γεύμα, έλαβαν όλοι από ένα μικρό μπουκαλάκι με ελαιόλαδο (δείτε τη φωτογραφία), φτιαγμένο από την οικογένειά τους από τα ελαιόδεντρα που έχουν στον κήπο τους.
Καθώς κυλά ο χρόνος, είναι προφανές πως αυτό που κάποτε ξεκίνησε σαν ένα πείραμα, έχει μετατραπεί σε μια δοκιμασμένη και αποδεδειγμένη εναλλακτική επιλογή ζωής.