Πρόσφατα, αναπολούσα το παρελθόν μου, σκεπτόμενη τις επιλογές που είχα κάνει και άρχισα να κατηγορώ τους άλλους για το πώς είχαν καταλήξει μερικά πράγματα. Κατηγορούσα τους γονείς μου για τις αποφάσεις που είχαν κάνει και επηρέασαν τα παιδικά μου χρόνια. Κατηγορούσα το σχολείο μου για τις ανασφάλειες που ένοιωθα και το πως δεν ήμουν ποτέ αρκετά τέλεια ώστε να επιτύχω σε διάφορους τομείς. Κατηγορούσα την εκκλησία μου για τον τρόπο που αντιλαμβανόμουν τον Θεό και είχε επηρεάσει τη σχέση μου μαζί Του.

Όμως καθώς καθόμουν και σκεφτόμουν όλο και περισσότερο για τη ζωή μου, άρχισα να βλέπω τους γονείς μου με περισσότερη κατανόηση και αντιλήφθηκα ότι είχαν κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσαν με αυτά που γνώριζαν. Θυμήθηκα όλες εκείνες τις φορές που με είχαν ενθαρρύνει και με είχαν βοηθήσει να γίνω το άτομο που είμαι σήμερα.

Με τον ίδιο τρόπο, θυμήθηκα τα σχολικά μου χρόνια και αντιλήφθηκα ότι πολλά απ’ όσα είχα βιώσει ήταν εξαιτίας μου. Ήμουν ντροπαλή και φοβόμουν να δοκιμάσω νέα πράγματα. Φοβόμουν να κάνω βήματα και να πάρω ρίσκα. Ήταν μάλλον οι δικές μου ανασφάλειες που με εμπόδιζαν στην ακαδημαϊκή μου και κοινωνική μου επιτυχία.

Όταν ξανάζησα με τον νου μου, τα χρόνια που πήγαινα στη μικρή ανεξάρτητη εκκλησία της οικογένειάς μου, θυμήθηκα το κουτσομπολιό και μερικά πράγματα που με είχαν πληγώσει, όμως με το πέρασμα των χρόνων, αντιλήφθηκα πόσο εύκολο ήταν να ρίχνω την ευθύνη στις συνθήκες ή το ίδρυμα εκείνο, όταν στην πραγματικότητα εκεί απέκτησα ένα υπέροχο θεμέλιο πίστης και επίσης τις πόσες πολλές φορές τα μέλη της εκκλησίας εκείνης με βοήθησαν και μου έδωσαν ένα γνήσιο παράδειγμα Χριστιανοσύνης.

Είναι σημαντικό να μην κολλάμε στο να κατηγορούμε καταστάσεις. Έτσι κι αλλιώς ούτε η ζωή μου υπήρξε τέλεια. Έχω πάρει μερικές αποφάσεις που με πλήγωσαν και άλλες φορές άλλοι πλήγωσαν εμένα. Όμως δεν έφταιγαν ούτε οι δικοί μου ούτε το σχολείο μου, ούτε η εκκλησία μου. Ήταν μερικά άτομα, και όταν ξαναθυμήθηκα αυτά τα άτομα, είδα μια γυναίκα που υπέφερε από θλίψη επειδή το μεγαλύτερο παιδί της είχε πεθάνει. Μια άλλη δυστυχισμένη μεσήλικας γυναίκα που αφιέρωνε τον χρόνο της στο να φροντίζει την ηλικιωμένη μητέρα της μαζί και την θεία της, επειδή αυτές είχαν αρκετά προβλήματα υγείας. Ήταν ένας νεαρός που μόλις είχε τελειώσει το κολλέγιο και είχε ηγετικά χαρίσματα, που νόμιζε ότι ήξερε το καθετί για τους εφήβους, όμως χρειάζονταν να αποκτήσει λίγες εμπειρίες ζωής ακόμα και ένας ταλαίπωρο και γεμάτος άγχος καθηγητή μαθηματικών που είχε την έγκυο σύζυγό του για μήνες στο νοσοκομείο. Όλα αυτά τα άτομα είχαν κάνει λάθη, όπως έκανα κι εγώ στη διάρκεια της ζωής μου.

Είναι πολύ εύκολο να βγάζουμε συμπεράσματα και να κάνουμε γενικεύσεις για τις εμπειρίες μας και εκείνα τα άτομα που νοιώθουμε ότι δικαιωματικά τα κατηγορούμε. Όμως λίγη σοβαρή ενδοσκόπηση μπορεί να ρίξει φως στο γιατί συνέβησαν όλα όσα συνέβησαν. Τη στιγμή που συμβαίνει κάτι, μπορεί να μην κατανοήσουμε γιατί κάποιος αντέδρασε όπως αντέδρασε, όμως όταν κοιτάμε με κατανόηση στο παρελθόν, αυτό μας βοηθά να έχουμε μια πιο καθαρή εικόνα και να βρούμε ελευθερία μέσα απ’ τη συγχώρεση.