Ένα πρωινό, όταν μπήκα στην αίθουσα μουσικής για το μάθημα βιολιού, παρατήρησα δύο βιολιά πάνω στο γραφείο. Αυτό που τράβηξε την προσοχή μου ήταν το πρώτο βιολί που έδειχνε ολοκαίνουργιο. Ένα ολοκαίνουργιο βιολί είναι το κάτι άλλο, έχει θεσπέσια χρώματα, όμορφες καμπύλες, γυαλιστερή επιφάνεια χωρίς γρατζουνιές και μια ταστιέρα με καταπληκτικά κλειδιά κουρδίσματος.
Δίπλα σε αυτό το όμορφο βιολί που μόλις είχε κατασκευαστεί από έναν ειδικό, υπήρχε ένα άλλο βιολί, που αν και είχε υπέροχες καμπυλωτές γραμμές, σε μερικά μέρη στο περίγραμμά του υπήρχε και μια μικρή ρωγμή ή φθορά στο ξύλο. Η επιφάνειά του ήταν κάπως θαμπή και γρατσουνισμένη, η κεφαλή του ήταν ακόμη καμπυλωτή όμως τα κλειδιά είχαν μικρά θραύσματα ενώ ο λαιμός του είχε φθαρεί από τα τόσα χέρια που το είχαν κρατήσει για τόσα χρόνια.
Κάποιος που το έβλεπε θα έλεγε, το βιολί αυτό είναι σχεδόν έτοιμο να διαλυθεί! Όμως όπως μου είπε ο δάσκαλός μου, ενώ τα καινούργια βιολιά δείχνουν τέλεια, τα παλιά είναι αυτά που ηχούν πιο όμορφα. Έχουν κτυπηθεί, έχουν τρανταχτεί, έχουν πέσει και έχουν αφεθεί ξεχασμένα και όμως αυτός είναι ο λόγος που δίνουν έναν γλυκύτερο ήχο.
Το βιολί χρειάζεται χρόνο για να βρει τον τόνο του και να ωριμάσει πλήρως η φωνή του. Για να προσεγγίσει το σύνολο των δυνατοτήτων του, ένα βιολί πρέπει να παιχτεί για ώρες ατέλειωτες. Πρέπει να κουρδιστεί ξανά και ξανά. Οι χορδές του θα σπάσουν, η γέφυρά του μπορεί να βγει απ’ τη θέση της, ενώ τα κλειδιά του μπορεί να χαλαρώσουν. Όμως όλα αυτά είναι μέρος απ’ τη διαδικασία στη ζωή ενός βιολιού.
Μερικές φορές νοιώθω κι εγώ λες και δέχομαι ατελείωτα τραντάγματα, πεσίματα, χτυπήματα και ότι με έχουν ξεχάσει. Μερικές φορές νοιώθω λες κι έχω φθαρεί, έχω θρυμματιστεί και έχω αρχίσει να ραγίζω. Υπάρχουν μέρες που τα νεύρα μου πάνε να σπάσουν, όπως η χορδή ενός βιολιού και αυτό σίγουρα δεν με κάνει να νοιώθω όμορφα. Όμως απ’ αυτές τις φαινομενικά ατελείωτες μέρες, από το κάθε παραπάτημα και κάθε κτύπημα, μαθαίνω. Αν και δεν μπορώ να συγκριθώ με το αψεγάδιαστο και το όμορφο, μαθαίνω και ωριμάζω. Και όπως ακριβώς ένα βιολί εκατό ετών είναι όμορφο για έναν βιολιστή, έτσι κι εγώ είμαι όμορφη για τον Ιησού.
Γι’ αυτό λοιπόν μην νοιώθετε άσχημα αν η μέρα σας ήταν χάλια ή κάπου παραπατήσατε και πέσατε. Ίσως να νοιώθετε γεμάτοι γρατζουνιές και γεμάτοι ρωγμές, όμως όλα είναι μέρος μιας διαδικασίας που σας βοηθάει να επεκταθείτε και να βελτιωθείτε. Κάθε τράνταγμα και βαθούλωμα θα σας κάνει πιο σοφούς και η μελωδία της ζωής σας θα ακούγεται πιο γλυκιά γι’ αυτό τον λόγο.