«Κύριέ μου, τι θα κάνουμε;» ρώτησε ο υπηρέτης του Ελισσαιέ.
Ο βασιλιάς της Αράμ (σημερινής Συρίας) βρισκόταν σε πόλεμο με το αρχαίο Ισραήλ και είχε στείλει όλο του τον στρατό στην πόλη της Δωθάν, ώστε να συλλάβει τον προφήτη Ελισσαιέ. Ήρθαν τη νύχτα και όταν ο υπηρέτης του Ελισσαιέ ξύπνησε και βγήκε έξω να δει νωρίς το πρωί, είδε έναν στρατό με άλογα και άμαξες να έχει περικυκλώσει την πόλη.
«Μην φοβάσαι», είπε ο προφήτης. «Εκείνοι που είναι μαζί μας είναι περισσότεροι από εκείνους που είναι μαζί τους». Και ο Ελισσαιέ προσευχήθηκε, «Κύριε μου, άνοιξε τα μάτια του για να δει».
Τότε ο Κύριος άνοιξε τα μάτια του υπηρέτη και κοίταξε και είδε τους γύρω λόφους γεμάτους από άλογα και πύρινες άμαξες γύρω απ’ τον Ελισσαιέ. (Αυτά τα γεγονότα είναι καταγεγραμμένα στη Βίβλο, Βασιλέων Β’ 6:8-17). Διαβάστε το υπόλοιπο κεφάλαιο για να δείτε το εκπληκτικό αποτέλεσμα!)
Σ’ αυτή την ιστορία, ο αγγελικός στρατός βρίσκονταν ήδη εκεί, όμως ο υπηρέτης του Ελισσαιέ φοβόταν επειδή δεν τους είχε δει ακόμα. Όμως γιατί να πρέπει πάντα να δούμε κάτι πρώτα για να το πιστέψουμε; Έχουμε την υπόσχεση της Βίβλου, «ο [Θεός] τους αγγέλους Του θα προστάξει, για να σε διαφυλάττουν σε όλους τούς δρόμους σου». 1 Δεν είναι αρκετό να πιστέψουμε, αφού απλά και μόνο, μας το λέει ο Λόγος του Θεού;
Το να δούμε κάτι, είναι η ανταμοιβή της πίστης, και όχι το αντίθετο.
Όμως γιατί πρέπει να συμβαίνει κατ’ αυτό τον τρόπο; Γιατί μερικές φορές ο Θεός να μας κρύβει ορισμένα πράγματα; Γιατί να πρέπει να αποδεχθούμε το καθετί με απλή πίστη; Η απάντηση βρίσκεται σε αυτή την τελευταία λέξη – «πίστη». Δεν θα λεγόταν πίστη αν κάτι μπορούσαμε και να το δούμε. Ο Ιησούς είπε στον Θωμά, «Επειδή Με είδες, πίστεψες· μακάριοι όσοι δεν είδαν, και πίστεψαν». 2
Η αρχή της πίστης είναι κάτι πάνω στο οποίο ο Θεός δίνει πάρα πολλή σημασία. Επίσης είναι κάτι για το οποίο μας δίνει τα εύσημα, 3 επειδή είναι ένα σημάδι της αγάπης μας και της εμπιστοσύνης μας σ’ Αυτόν, ότι πιστεύουμε σ’ Αυτόν και στην πνευματική Του δύναμη και στις αρχές που μας έχει δώσει μέσα στον Λόγο Του.
Βαδίζουμε στους δύσκολους και σκονισμένους δρόμους της ζωής, αποκαμωμένοι απ’ τις δοκιμασίες και πληγωμένοι, όμως φθάνουμε θριαμβευτές στον Ουρανό. Οι άγγελοι σαλπίζουν και ανακοινώνουν τη νίκη μας. Κρατηθήκαμε και δεν βουλιάξαμε όταν οι θύελλες της ζωής ταρακουνούσαν το καράβι μας. Ο Σατανάς μας επιτέθηκε από παντού. Έκανε ό,τι χειρότερο μπορούσε, όμως εμείς επιβιώσαμε. Κρατηθήκαμε. Κάναμε το καλύτερό μας. Πιστέψαμε! Κερδίσαμε τη μάχη της πίστης. Από εδώ και πέρα μας περιμένει ένας στέφανος δικαιοσύνης. 4
Η ιστορία του Ελισσαιέ και του υπηρέτη του μου θυμίζει κάτι που μου συνέβη πριν αρκετά χρόνια, όταν ήμουν πολύ άρρωστη και ανάρρωνα από τη μάχη μου με τον καρκίνο και ο Ιησούς μου είχε πει, ότι μου είχε δώσει έναν «άγγελο παρηγοριάς» να βρίσκεται μαζί μου εκείνες τις δύσκολες στιγμές. Αυτό μου προσέδωσε ένα ευλογημένο συναίσθημα γαλήνης και με περιέβαλε σαν μια απαλή, ζεστή αύρα. Παρόλο τον πόνο, η καρδιά μου ήταν πλημμυρισμένη από κατάπληξη και ευγνωμοσύνη για εκείνο το ξεχωριστό άγγιγμα απ’ τον Ουρανό.
Η Βίβλος μας λέει ότι είμαστε «περιτριγυρισμένοι από ένα μεγάλο σύννεφο από μάρτυρες». 5 Εκείνη την ένδοξη μέρα, θέλω να συναντήσω τον δικό μου άγγελο, εκείνον που με παρηγόρησε και να τον ευχαριστήσω από κοντά.