Πάντα σκεπτόμουν πως ο Πρίγκιπας Ιωνάθαν, ο γιος του πρώτου χρισμένου βασιλιά του Ισραήλ, ήταν ένα εκπληκτικό παράδειγμα τιμής και ακεραιότητας στη Βίβλο. Για σκεφτείτε: Λογικά ήταν ο επόμενος βασιλιάς μετά τον Βασιλιά Σαούλ – όμως ο προφήτης Σαμουήλ έχρισε αντί του Ιωνάθαν, τον μικρό Δαβίδ.
Λοιπόν, αν εγώ βρισκόμουν στη θέση του Ιωνάθαν, νομίζω πως θα είχα υποκύψει σε κάνα δύο πειρασμούς. Είτε θα είχα γεμίσει από φθόνο, αισθανόμενη ότι μου είχαν φερθεί άδικα ή δεν θα με ενδιέφεραν καθόλου τα ζητήματα του βασιλείου από τότε και μετά.
Η αλήθεια είναι πως στην πραγματικότητα έτσι αντέδρασα εγώ η ίδια, για πράγματα πολύ μικρότερης αξίας απ’ το να είμαι η επόμενη διάδοχος του θρόνου. Μου είναι εύκολο να ξεχάσω αυτό που εγώ θα αποκαλούσα «ηθικοί τρόποι συμπεριφοράς» όταν νοιώθω ότι με εκμεταλλεύονται.
Όμως τι κάνει ο Ιωνάθαν; Για όσο καιρό παραμένει πρίγκιπας, είναι ο καλύτερος πρίγκιπας που μπορούσε να είναι, μέχρι το τέλος, όταν πεθαίνει πολεμώντας σε μια μάχη που ήταν καταδικασμένη σε ήττα. 1 Ακόμα και όταν έπαιζε τον ρόλο του σαν πρίγκιπας, συνέχιζε να τιμά και να προστατεύει τον μελλοντικό βασιλιά Δαβίδ, σε πολυάριθμες περιπτώσεις.
Ο Ιωνάθαν ήταν γενναίος στην υπηρεσία του προς την πατρίδα του. Είχε το κουράγιο να νικήσει χιλιάδες Φιλισταίους μόνο με τη βοήθεια του κομιστή των όπλων του. 2 Δείχνει επίσης να νοιάζεται για την ευημερία του Ισραήλ και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διακυβέρνηση του πατέρα του. Μια φορά ο Ιωνάθαν είπε στον Δαβίδ, «Δες, ο πατέρας μου δεν θα κάνει τίποτε, ούτε μεγάλο ούτε μικρό, που να μην το φανερώσει σε μένα». 3
Δεν νομίζω ότι ο Ιωνάθαν είδε τη διακυβέρνηση του Ισραήλ σαν μια προσωπική και εγωιστική ευκαιρία. Έδειχνε να μην τον ένοιαζε το ποιος ήταν βασιλιάς, καθ’ όν χρόνο κυβερνούσε τη χώρα με την καθοδήγηση του Θεού. Εμπιστεύτηκε ολότελα τον Δαβίδ, τον χρισμένο του Θεού, απλά επειδή ήταν ο χρισμένος του Θεού. Αυτό απαιτεί ακεραιότητα – το είδος της βαθειάς εδραιωμένης ακεραιότητας που προέρχεται από μια πλήρη εμπιστοσύνη στη θεία πρόνοια.
Αντιθέτως, ο πατέρας του, ο Σαούλ, έδειξε έλλειψη ακεραιότητας σε πολλές περιπτώσεις. Επανειλημμένα δεν κράτησε τον λόγο του, παράκουσε τον προφήτη του Θεού και τον ενδιέφερε περισσότερο το να παραμείνει βασιλιάς, απ’ ό,τι να κάνει μια καλή δουλειά σαν βασιλιάς. Ο φόβος του Σαούλ, μήπως και χάσει το βασίλειο, τον ώθησε στο να κάνει πολλές εσφαλμένες επιλογές με αποτέλεσμα αυτό να του κοστίσει και το βασίλειο και τη ζωή του.
Τώρα ας αναφερθούμε για λίγο και σε μένα. Πριν μερικά χρόνια αντιμετώπισα κάποια σοβαρά θέματα στο μέρος που εργαζόμουν. Όλα ήρθαν να μου ανεβάσουν το αίμα στο κεφάλι, όταν κάποιος άλλος στην εταιρεία, που εγώ θεωρούσα ότι πρόσφερε λιγότερα από εμένα, πήρε την προαγωγή την οποία πρόσμενα να πάρω εγώ. Έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα για την εταιρεία που εργαζόμουνα και ειλικρινά ένοιωθα πως άξιζα την προαγωγή. Προσπάθησα να μην το δείξω, όμως είχα απογοητευτεί αφάνταστα. Το «ομαδικό μου πνεύμα» είχε πληγωθεί σοβαρά.
Όταν κάτι είναι άδικο, το απεχθάνομαι! Μερικές φορές με κάνει να νοιώθω ότι οι άδικες συμπεριφορές ή πράξεις κάποιου δικαιολογούν τις δικές μου άσχημες αντιδράσεις. Ή ακόμα χειρότερα, σκέφτομαι πως η δική τους συμπεριφορά στην πραγματικότητα μου δίνει το δικαίωμα να τους συμπεριφερθώ άσχημα εγώ.
Και να σου εγώ, να μαραζώνω μέσα σε αυτολύπηση για μια βδομάδα περίπου, πριν αποφασίσω να προσευχηθώ για την κατάστασή μου. Για μαντέψτε τι μου υπενθύμισε ο Θεός: Ναι, τον Ιωνάθαν. Μου υπενθύμισε την αγάπη του Ιωνάθαν για τον Δαβίδ και για το πώς αυτός δεν αμφέβαλε για την επιλογή του Θεού. Προφανώς ο Ιωνάθαν θα ήταν ένας καλός βασιλιάς για το Ισραήλ, όμως ο Θεός επέλεξε τον Δαβίδ και ο Ιωνάθαν εμπιστεύτηκε αυτή την επιλογή του Θεού.
Το να είσαι ο τύπος του ανθρώπου που κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί στην επιλεγμένη από τον Θεό θέση ακόμα και όταν αυτή η θέση δεν προσφέρει κύρος ή επιπλέον «τυχερά», απαιτεί ακεραιότητα και τιμή. Το να μπορείς να αναγνωρίζεις τον ρόλο που θέλει να παίξεις ο Θεός και να το κάνεις χωρίς να κοιτάς τριγύρω στο αν κάποιος άλλος έχει έναν καλύτερο ρόλο ή αν τα πηγαίνει και τόσο καλά στη δουλειά όσο εσύ, αυτό απαιτεί έναν μεγαλόψυχο χαρακτήρα. Όπως φανερώνει και η προσωπική μου ιστορία εδώ, εγώ η ίδια δεν επέδειξα κάτι τέτοιο.
Προφανώς έπρεπε να ευθυγραμμίσω τις πράξεις μου με τα πιστεύω μου και αυτό έγινε ο προσωπικός μου ορισμός της ακεραιότητας και ένα ερώτημα που μπορώ να θέτω στον εαυτό μου όταν αναλογίζομαι αν κάνω τη σωστή επιλογή είναι αυτό: «Συμβαδίζουν οι πράξεις μου με τα πιστεύω μου;» Μόνον όταν μπορώ να απαντήσω με ένα εμφατικό «ναι» μπορώ να είμαι σίγουρη ότι η ακεραιότητά μου δεν είναι αμφισβητήσιμη.
Το χαρούμενο τέλος στην όλη ιστορία είναι ότι τελικά κατάφερα να εναρμονίσω τις πράξεις μου με τα πιστεύω μου. Έμαθα την αξία του να κάνω το μέρος μου και το αποτέλεσμα ήταν ότι οι ανώτεροί μου σύντομα άρχισαν να το προσέχουν.