Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε εξοικειωμένοι με τη φράση «Η αγάπη ποτέ δεν αποτυχαίνει». 1 Το εδάφιο αυτό έχει απεικονιστεί πάρα πολύ σε παιδικά Χριστιανικά βιβλία και έχει χρησιμοποιηθεί σε πάμπολλα τραγούδια, ιστορίες και ποιήματα και αυτό το γνώριζα από πολύ μικρή.
Όταν ήμουν πιο νέα, το εδάφιο αυτό το είχα εκλάβει να σημαίνει ότι η αγάπη ήταν πάντα τόσο δυνατή ώστε να παίρνει ό,τι θέλει. Η «αγάπη» ήταν το καλύτερο φύλλο της τράπουλας και μπορούσε πάντα να κερδίζει. Υποθέτω ότι η ιδέα μου για την αγάπη είχε έναν κάπως χειραγωγικό χαρακτήρα. Σκεπτόμουν ότι μπορούσε να ξεγελάσει, να πείσει, να αιτιολογήσει, ώστε να εκλάβει τα ποθητά αποτελέσματα.
Όσο σκέφτομαι το παρελθόν, μπορώ και βλέπω ότι εφάρμοζα αυτό το δικό μου νόημα της «αγάπης» με γενναίο τρόπο στις φιλίες μου. Σκεφτόμουν, «Η αγάπη ποτέ δεν αποτυχαίνει. Πιέζει μέχρι να πάρει τα αναγκαία αποτελέσματα». Σκεφτόμουν πως η αγάπη είχε την άδεια να χειραγωγεί, επειδή η δική μου «αγάπη» για τους φίλους μου επιζητούσε πάντα καλά αποτελέσματα.
Όπως φαντάζεστε, αυτό δεν με έκανε πάντα να είμαι καλή φίλη ή να θέλουν να με κάνουν φίλη. Προσπάθησα, πραγματικά προσπάθησα, όμως κατά κάποιο τρόπο, συχνά δεν τα πήγαινα καλά. Τα πήγαινα θαυμάσια με άτομα που δεν θα βρίσκονταν γύρω μου για πολύ καιρό, συν το γεγονός ότι η οικογένειά μου έπρεπε να ταξιδεύει συνεχώς, κάτι το οποίο μου ταίριαζε. Αν και είχα πολλές σύντομες και στενές φιλίες, όμως δεν χρειαζόταν να καταπιαστώ με τις δυσκολίες που παρουσιάζονταν στις φιλίες με τους φίλους μου, μια και δεν θα είμαστε για πολύ καιρό μαζί.
Όταν πλησίαζα τα είκοσι, εγκατασταθήκαμε σε ένα μέρος για αρκετά χρόνια και ήταν τότε που είχα τις πρώτες μου εμπειρίες με τα σκαμπανεβάσματα που παρουσιάζονται στις στενές φιλίες. Μερικές φορές τα πράγματα πήγαιναν καλά και ήμουν συγχρονισμένη με τους φίλους μου, όμως άλλες φορές τα πράγματα δεν πήγαιναν και τόσο καλά. Ο ένας από μας θα δυσκολευόταν κάπου, θα έκανε κάτι που θα πλήγωνε τον άλλον, θα ανακάλυπτε κάποιο χόμπι ή θα έκανε μια νέα φιλία η οποία δεν θα συμπεριλάμβανε και τον άλλον.
Όταν γινόταν αυτό, πάντα προσπαθούσα να ξαναβρώ τρόπους ώστε να βάλω τα πράγματα στη θέση τους όπως πριν. Δεν έδινα τόση σημασία στο τι χρειαζόταν ή τι ήθελε ο φίλος μου επειδή το σκεπτικό μου ήταν για το πώς ένοιωθα εγώ ότι έπρεπε να είναι τα πράγματα.
Αυτό έφερε τα πάνω κάτω με μια απ’ τις καλύτερες φίλες μου. Για κάποιο χρονικό διάστημα, αυτή κι εγώ χάσαμε την επαφή μας τόσο πολύ, που μου ήταν δύσκολο να πιστέψω ότι εγώ κι αυτή συνηθίζαμε να περνάμε τον ελεύθερο χρόνο μας μαζί κάνοντας ορειβασία ή με το να πίνουμε καφέ και να συζητάμε για ώρες ατελείωτες. Άρχισε να μου λείπει και ήθελα να γίνουν τα πράγματα όπως ήταν και πριν.
Μετά από πολλές βδομάδες δυσκολίας στην επικοινωνίας μας και χωρίς να καταλαβαίνουμε η μία την άλλη δεν μπόρεσα να το αντέξω και αποφάσισα τελικά να προσευχηθώ γι’ αυτό. Το εδάφιο που μου υπενθύμισε ο Θεός ήταν «η αγάπη ποτέ δεν αποτυχαίνει». Ήμουν πιο απεγνωσμένη απ’ ό,τι συνήθως και ένοιωθα ότι χρειαζόμουν κάτι πιο βαθύ και τότε ήταν που κατανόησα το νόημα του ότι η αγάπη δεν παύει να αγαπά. Η αγάπη δεν προσμένει κάποιο ιδιαίτερο αποτέλεσμα. Απλά συνεχίζει να αγαπά!
Αυτό ήταν το κλειδί που ξεκλείδωνε αυτά που αναφέρονταν στα προηγούμενα εδάφια στην Κορινθίους Α’ 13. Η αγάπη «ανέχεται το καθετί» (δεν πειράζει αν έχεις θυμώσει μαζί μου), «πιστεύει το καθετί» (γνωρίζω ότι είσαι ένα εκπληκτικό άτομο), «ελπίζει στο καθετί» (ξέρω πως θα ήμαστε πάντα φίλες), «υπομένει το καθετί» (μπορώ να περιμένω μέχρι να θέλεις να ξαναγίνουμε φίλες). Η αγάπη δεν παύει να αγαπά.
Όταν άρχισα να βλέπω τη φίλη μου κατ’ αυτό τον τρόπο, δεν ένοιωθα πια την επιτακτικότητα να προσπαθήσω εγώ να «διορθώσω» τα πράγματα. Αντιλήφθηκα ότι την αγαπούσα και την σεβόμουν αρκετά ώστε να έχω την υπομονή να συνεχίσω να την αγαπώ και να περιμένω ώσπου να νοιώσει κι αυτή έτοιμη να αποκαταστήσει τη φιλία μας, κάτι το οποίο και συνέβη πολύ σύντομα.
Παραδέχομαι όμως, πως ακόμα και τώρα που έχουν περάσει πάνω από δέκα χρόνια από τότε, συνεχίζω να έχω να μάθω πολλά για την αγάπη. Η Βίβλος μας λέει ότι «ο Θεός είναι αγάπη». 2 Αυτό από μόνο του κάνει ξεκάθαρο πως ποτέ δεν θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε πλήρως την αγάπη ή να έχουμε εμείς οι ίδιοι αρκετή αγάπη, τονίζει όμως το γεγονός ότι η αγάπη είναι πολύ δυνατή και αξίζει να προσπαθούμε να αγαπάμε. Όταν αγαπάμε, συμμετέχουμε στη φύση του Θεού.
Η αγάπη έχει πολλά διαφορετικά πρόσωπα. Μπορεί να σημαίνει ότι παίρνετε τη μητέρα σας για ψώνια, ότι απέχετε από το να ειρωνευτείτε τον φίλο σας, ότι δωρίζετε κάτι που σας αρέσει και ούτω καθεξής.
Στην προσπάθειά μου να αποσαφηνίσω αν κάνω κάτι από αγάπη ή όχι, έμαθα να ρωτώ απλά τον εαυτό μου, Ποια είναι τα κίνητρά μου; Αν αναζητώ κάποιο ιδιαίτερο αποτέλεσμα που συμφέρει εμένα ή αν πιέζω για ένα προκαθορισμένο αποτέλεσμα, συνήθως μπορώ και συμπεραίνω ότι έχω κάποιο απώτερο κίνητρο κατά νου.
Αφού βεβαιωθώ ότι έχω αφαιρέσει τα δικά μου εγωιστικά κίνητρα, τις δικαιολογίες και τις «καλές αιτίες», τότε μου απομένει μια επιλογή να κάνω, την επιλογή του να συνεχίσω να αγαπώ. Μερικές φορές αυτό ακούγεται πιο εύκολο απ’ το να γίνει πράξη, όμως ανακάλυψα ότι αυτό μπορεί να γίνει με μια σειρά από απλές επιλογές αγάπης. Όταν προσπαθώ όσο μπορώ να το κάνω αυτό, ανακαλύπτω πως ο Θεός φροντίζει τα υπόλοιπα.