Πριν μερικά χρόνια, η ζωή μου ήταν πολύ αβέβαιη. Περνούσα μια εποχή γεμάτη με απώλειες, κρίσεις και στρες και είχα αρχίζει να αμφισβητώ το καθετί, ακόμα και το ίδιο το θεμέλιο της πίστης μου. Ενώ πριν ένοιωθα πολύ άνετα όταν προσευχόμουνα, στη συνέχεια αυτό άλλαξε και μετατράπηκε σε αγγαρεία. Μερικές μέρες ήμουν θυμωμένη με τον Θεό, μερικές μέρες ένοιωθα ότι δεν μπορούσα να Τον εμπιστευτώ, μερικές μέρες δεν ήξερα καν τι ένοιωθα.
Μετά μου ήρθε η ιδέα να αρχίσω να διαβάζω τους Ψαλμούς κάθε πρωί. Δεν είχα διαβάσει και πολύ και αντιλήφθηκα ότι οι Ψαλμοί οι ίδιοι ήταν προσευχές. Ο Βασιλιάς Δαβίδ μοιραζόταν όλες του τις σκέψεις και τα συναισθήματα με τον Θεό χωρίς λογοκρισία. Δεν περίμενε μέχρι να μπορεί να παρουσιάσει τον εαυτό του «σωστά». Αν η καρδιά του πονούσε, το έλεγε στα ίσια. Αν ήταν γεμάτος χαρά, τη μοιραζόταν με τον Θεό καθώς Τον δόξαζε. 1
Στον Ψαλμό 139, ο Δαβίδ λέει στον Θεό: «Πού να πάω από το Πνεύμα σου; Και από το πρόσωπό σου πού να φύγω; Αν ανέβω στον ουρανό, είσαι εκεί, αν πλαγιάσω στον άδη, να σου Εσύ. Αν πάρω τα φτερά τής αυγής και κατοικήσω στις εσχατιές τής θάλασσας, και εκεί θα με οδηγήσει το χέρι Σου, και το δεξί Σου χέρι θα με κρατάει». 2
Όταν ήταν βέβαιος ότι χρειαζόταν βοήθεια, προσευχήθηκε: «Σε Σένα, Κύριε, έκραξα· και στον Κύριο δεήθηκα, ‘Ποια ωφέλεια είναι στο αίμα μου, αν κατέβω στον λάκκο; Μήπως θα Σε υμνεί η σκόνη; Θα αναγγέλλει την αλήθεια Σου; Άκουσε, Κύριε, και ελέησέ με· Κύριε, γίνε βοηθός μου’». 3
Δεν ακούγεται σαν η επικοινωνία μιας καρδιάς που γνωρίζει τον Θεό; Είναι εγκάρδια και εμπιστευτική, αυθεντική, πονεμένη και συγχρόνως γεμάτη ευγνωμοσύνη. Ο Δαβίδ έλεγε στον Θεό αυτό που αισθανόταν. Ζητούσε οτιδήποτε χρειαζόταν. Αποφάσισα να ακολουθήσω το δικό του παράδειγμα.
Άφησα τις προσευχές μου να χάσουν κάθε τυπικότητα. Αναφώνησα την απόγνωση μου, τις ελπίδες μου, τις πληγές μου, τις ικεσίες μου, τις χαρές μου, την οργή μου, τους φόβους μου και τις ανάγκες μου χρησιμοποιώντας όποιες λέξεις και αισθήματα είχα. Πάνω απ’ όλα, συνέχισα να συνομιλώ με τον Θεό. Ακόμα και αν δεν καταλάβαινα. Ακόμα και αν οι απαντήσεις αργούσαν να έρθουν.
Η προσευχή, με απλά λόγια είναι μια συνομιλία με τον Θεό. «Πριν ο λόγος έρθει στη γλώσσα μου, Εσύ, Κύριε, γνωρίζεις το παν», 4 έγραφε ο Δαβίδ. Ο Θεός γνωρίζει από πριν τι κρύβει η καρδιά σου, δεν χρειάζεται να το «ωραιοποιήσεις» σ’ Αυτόν.