Όταν η πρώτη μου εγκυμοσύνη κατέληξε σε αποβολή, δεν ανησύχησα, όμως είχα θυμώσει. Για βδομάδες ήμουν θυμωμένη μέσα μου και στο τέλος ύψωσα τη φωνή μου στον Θεό και Του είπα, «Πού ήσουν Εσύ!»
Αργότερα αντιλήφθηκα, ότι όταν Του είχα θυμώσει, ήμουν ήδη έγκυος ξανά. Τώρα μετά από εννέα μήνες και με ένα όμορφο μωράκι στην αγκαλιά μου, γελούσα με αυτό που Του είχα πει και ζήτησα απ’ τον Θεό να με συγχωρέσει.
Στη διάρκεια της κάθε εγκυμοσύνης μου, έβλεπα όνειρα γεμάτα ανησυχίες. Την ημέρα δεν είχα τον χρόνο να φαντάζομαι τις ανησυχίες μου, όμως στη διάρκεια της νύχτας μου εμφανίζονταν σαν έγχρωμη ταινία του σινεμά. Τι θα γινόταν αν δεν πρόσεχα στο πάρκο και κάποιος απήγαγε το μωρό μου; Τι θα γινόταν αν ξυπνούσα να κοιτάξω το μωρό στη διάρκεια της νύχτας και αυτό είχε πάψει να αναπνέει; Τι θα γινόταν αν θα είχα κάνει να συμβεί κάτι απαίσιο στα παιδιά μου;
Αυτές τις ανησυχίες ποτέ δεν τις μοιράστηκα με κανέναν άλλον. Όλα αυτά τα όνειρα που ήταν τόσο ζωντανά στη φαντασία μου, προσπαθούσα να τα διώξω απ’ τον νου μου. Θα άρχιζα επίσης να κάνω και κάτι άλλο και αυτό ήταν που άλλαξε όλη μου τη ζωή.
Άρχισα να προσεύχομαι. Όχι γενικευμένες προσευχές – επειδή ξεδιάλυνα το κάθε όνειρο με τις ανησυχίες και έβαζα και το παραμικρό ενδεχόμενο στα χέρια του Θεού.
«Βοήθησε τίποτα να μην αποσπάσει την προσοχή μου όταν είμαι στο πάρκο με τα παιδιά μου».
«Φύλαξε τα μικρά μου, αυτή τη νύχτα. Φύλαξε τις καρδιές τους και τα πνευμόνια τους. Βοήθησέ τα να μεγαλώσουν δυνατά και υγιή. Βοήθησέ τα να προσέχουν την υγεία τους και να αντιλαμβάνονται όταν κάτι δεν πάει καλά».
«Βοήθησέ με να είμαι μια καλή μητέρα. Βοήθησέ με να είμαι ευγενική και καλοσυνάτη και να νοιάζομαι για τα παιδιά μου. Προστάτευσέ μας στον περίπατό μας και στο αυτοκίνητο».
Όταν ερχόταν κάποια εικόνα στον νου μου, αναπαριστώντας κάποια ανησυχία που δεν είχα σκεφτεί πριν ούτε είχα προσευχηθεί, σταματούσα οτιδήποτε έκανα και προσευχόμουν. Ξεδιάλυνα την νέα έγνοια και έδινα το κάθε μέρος της στον Θεό.
Στο τέλος, αντιλήφτηκα ότι, μέσα απ’ τις τόσες μου ανησυχίες είχα μάθει να αντιμάχομαι μέσω της προσευχής. Εκείνο που με έκανε τόσο αδύναμη και το οποίο έπρεπε να αντιμάχομαι τόσο για να ανταπεξέλθω έγινε η δύναμή μου, καθώς άλλαξα τη συμπεριφορά μου από ανησυχία σε δυναμική προσευχή.
Σήμερα τα παιδιά μου είναι μεγάλα και εγώ συνεχίζω να ανησυχώ – όμως συνεχίζω και να προσεύχομαι. Όποτε σκέπτομαι για ένα απ’ τα παιδιά μου και αρχίζω να ανησυχώ, βάζω τις σκέψεις μου σε λόγια και τα δίνω όλα στον Ιησού. Και νοιώθω την ίδια διαβεβαίωση όπως τότε που τα παιδιά μου ήταν ακόμα τόσο δα μικρούλικα.