Όταν ήμασταν παιδιά, πάντα θέλαμε να έχουμε ένα αληθινό Χριστουγεννιάτικο δένδρο – ψηλό, με πάρα πολλά στολίδια, όπως είχαν και οι άλλες οικογένειες. Να έχει «μουσικά» φωτάκια, ασημί κορδέλες και στολίδια κρεμασμένα παντού πάνω του. Και βέβαια, από κάτω να είναι γεμάτο δώρα.

Όμως καθώς πλησίαζε άλλος ένας Δεκέμβρης, το σαλόνι μας παρέμενε άδειο. Τα νέα Χριστουγεννιάτικα στολίδια ήταν πολύ ακριβά για μια μεγάλη οικογένεια Χριστιανών αποστόλων όπως η δική μας, έτσι η μαμά άνοιξε τα κιβώτια που είχε αποθηκεύσει τα παλιά στολίδια και τα οποία τα έκανε να φαίνονται  σαν καινούργια. Κατόπιν, άρχισε να κατασκευάζει χειροποίητες «κάλτσες» από γυαλιστερό κόκκινο χαρτόνι με διακοσμήσεις βαμβακιού ενώ οι μικρές μου αδελφές έκοβαν και κόλλαγαν. Υπήρχαν 12 κάλτσες – μια για τον καθένα μας – και η μητέρα μου τις κρέμασε από τα κάγκελα της εσωτερικής σκάλας που υπήρχε μέσα στο σπίτι μας. Τα δύο αδέλφια μου κατάφεραν να επισκευάσουν τα παλιά φωτάκια και τα κρέμασαν στη βεράντα.

Για το σκηνικό της Φάτνης, πλάσαμε μικρά φιγουρίνια από πηλό, τα ψήσαμε στον φούρνο και τα βάψαμε. Κάποιος μας έδωσε τρία αγγελουδάκια που ταίριαζαν τόσο πολύ στη φάτνη, μέχρι που εμείς τα παιδιά – ενώ προσπαθούσαμε να τα ταιριάξουμε όσο καλύτερα γινόταν – τα ρίξαμε στο πάτωμα και ένα από τα αγγελουδάκια έχασε το κεφαλάκι του.

Και νάσου ένα βράδυ, έρχεται ο Πατέρας και μας ανακοινώνει ότι είχε αγοράσει ένα Χριστουγεννιάτικο δένδρο. Όλοι μας μαζευτήκαμε στο σαλόνι γεμάτοι περιέργεια και έξαψη για να το δούμε. Το δικό μας Χριστουγεννιάτικο δένδρο!

«Εκπληκτικό ε;» είπε γεμάτος ενθουσιασμό ο πατέρας μας.

Στην πραγματικότητα ήταν ένα ψεύτικο έλατο φτιαγμένο από χαρτόνι που έμοιαζε με αληθινό, μόνο τριανταπέντε πόντους σε ύψος.

«Αυτό είναι το δένδρο μας;!»

Νοιώσαμε όλοι μας κάποια απογοήτευση.

«Μα είναι τόσο μικρό!»

«Δείχνει κάπως παράξενο».

«Πατέρα, αυτό δεν είναι αληθινό δένδρο».

«Και βέβαια είναι αληθινό δένδρο, γλυκιά μου. Δεν είναι υπέροχο;»

Ο πατέρας ήλπιζε να μας μεταδώσει τον ενθουσιασμό του. «Α, να και ένας μικρός τάρανδος που ταιριάζει στο δένδρο!» Και με έναν πανηγυρικό τρόπο, παρουσίασε και τον τάρανδο – και αυτός από ανακυκλωμένο χαρτί εφημερίδας.

Έτσι ήταν πάντα ο πατέρας μου! Ακόμα και όταν δεν είχε αρκετά για να ξοδέψει για τα επιπλέον, πάντα προσπαθούσε να βοηθήσει εκείνους που είχαν λιγότερα από μας, με το να αγοράζει κάτι από την πραμάτεια τους. Καθώς ήταν ιερέας στο κρατικό σωφρονιστικό σύστημα στις Φιλιππίνες, είχε μαζέψει πολλά τέτοια χειροτεχνήματα. Την προηγούμενη χρονιά είχαμε πάνω στη βιβλιοθήκη μας ένα πολεμικό πλοίο φτιαγμένο με τόση πολύ λεπτομέρεια μέχρι που τα αδέλφια μου κάνοντας πολεμικές ασκήσεις με αυτό, στο  τέλος το κατέστρεψαν. Μια άλλη φορά το σπίτι μας ήταν γεμάτο από μπουκάλια που είχαν μέσα τους μικροσκοπικά σκηνικά – σπιτάκια, μικρά ανθρωπάκια, φοίνικες στην παραλία.

Τα αδέλφια μου συγκέντρωναν εφημερίδες και παλιά περιοδικά για τους έγκλειστους και οι αδελφές μου και εγώ προσπαθούσαμε να πουλήσουμε τις Χριστουγεννιάτικες κάρτες που ετοίμαζαν. Τα χρήματα τα δίναμε στις οικογένειές τους.

Και τώρα αυτό – το λέμε «αληθινό» Χριστουγεννιάτικο δένδρο.

«Ίσως και να μπορούμε να το φτιάξουμε λιγάκι», πρότεινε μια από τις αδελφές μου. Έτσι το βάλαμε πάνω σε ένα τραπεζάκι που φαινόταν σχεδόν πολύ μεγάλο γι’ αυτό. Η μητέρα έκοψε από ένα χαρτόνι – αστεράκια, καμπάνες και ζαχαρωτά μπαστουνάκια. Η γυαλιστερή κόλλα που χρησιμοποιούσαμε το έκανε να δείχνει κάπως φανταχτερό. Θυμήθηκα που είχα δύο πλαστικά μικρά περιστεράκια που είχα βρει σ’ ένα μαγαζί. Τα βάλαμε κι αυτά στο δέντρο. Τοποθετήσαμε μικροσκοπικά φωτάκια που φώτιζαν όμορφα πάνω από  τη Μαρία, τον Ιωσήφ και τον μικρό Χριστούλη και τα άλλα δυόμιση αγγελουδάκια.

Όλα έδειξαν αμέσως Χριστουγεννιάτικα στο μικρό μας, όμως ευτυχισμένο σπιτικό και αυτό δεν το ξέχασα ποτέ. Εκείνη η χρόνια ήταν ιδιαίτερα δύσκολη για την οικογένειά μας, όμως είχε και μερικές αξέχαστες αναμνήσεις.

Ποτέ μας δεν αγοράσαμε Χριστουγεννιάτικο δένδρο από κάποιο κατάστημα. Αντί γι’ αυτό πήραμε ένα που πραγματικά αντιπροσώπευε την αγάπη που υπήρχε ανάμεσα στην οικογένειά μας. Το σπίτι μας ποτέ δεν γέμισε με όμορφη διακόσμηση, όμως ήταν γεμάτο από τις φωνές και τα γέλια χαρούμενων παιδιών και τις μελωδίες από Χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Ο Άγιος Βασίλης ποτέ δεν ταίριαξε στην οικογένειά μας, όμως μια φορά πιάσαμε τον πατέρα και την μητέρα μας αγκαλιασμένους να φιλιούνται εκεί δίπλα στο δένδρο. Και όσον αφορά τα Χριστουγεννιάτικα δώρα, οι γονείς, μας έδιναν δώρα που δεν θα μπορούσαν ποτέ να αγοραστούν με χρήματα.

Περάσαμε πολλές και υπέροχες στιγμές μαζί σαν οικογένεια. Οι γονείς, μας είχαν δείξει πως τα Χριστούγεννα ήταν μια ευκαιρία να δίνουμε από την καρδιά μας με αγάπη στους άλλους και πως αυτή η ανιδιοτελής αγάπη θα χρωμάτιζε και τις δικές μας ζωές, όχι μόνο τα Χριστούγεννα, αλλά και όλη τη χρονιά — όπως ένα πραγματικό έλατο που παραμένει πράσινο όλο τον χρόνο.