Μια φορά όταν ήμουν εννέα, ο μεγάλος μου αδελφός και εγώ πήγαμε για μπάνιο. Δεν είχα μάθει ακόμα να κολυμπώ καλά και το μόνο που έκανα ήταν λίγο ανάσκελα και λίγες απλωτές. Ο μεγαλύτερος αδελφός μου ήταν πολύ καλός κολυμβητής και γι’ αυτό οι γονείς μου τον είχαν στείλει να με προσέχει. Εκείνο το πρωινό αυτός κι εγώ είχαμε κάποια διαφωνία για κάτι που δεν θυμάμαι, έτσι δεν μου άρεσε και τόσο το γεγονός ότι οι γονείς μου επέμεναν να είναι και αυτός εκεί. Ήμουν αποφασισμένη να κάνω το δικό μου και επέμενα να κολυμπώ μόνη μου.
Ξεκίνησα απ’ τα ρηχά της πισίνας και πήγαινα ανάσκελα για λίγο, μέχρι που ξαφνικά αντιλήφθηκα ότι ίσως να είχα πλησιάσει στο άλλο τέλος της πισίνας και ανησύχησα μήπως κτυπήσω το κεφάλι μου στο τοιχίο της πισίνας. Με το σκεπτικό ότι ίσως να απείχα λίγα χιλιοστά απ’ το τέλος, γύρισα μπρούμυτα. Στην πραγματικότητα είχα διανύσει μόνο τα τρία τέταρτα της πισίνας όμως δεν μπορούσα να αγγίξω τον πάτο. Πανικοβλήθηκα και άρχισα να πλατσουρίζω, κάτι το οποίο με έκανε να πίνω νερό από τη μύτη και το στόμα. Ενώ πνιγόμουν και πάλευα απεγνωσμένα, ένοιωσα δύο χέρια γύρω απ’ τη μέση να με σηκώνουν μέσα απ’ το νερό και να με πηγαίνουν στην άκρη της πισίνας.
«Είσαι καλά;» με ρώτησε ο αδελφός μου. Μουρμούρισα κάτι ενώ έφτυνα νερό απ’ το στόμα μου, νοιώθοντας ντροπιασμένη και προσμένοντας να με μαλώσει. Αντίθετα όμως, αυτός περίμενε μέχρι να ηρεμήσω και μετά με έφερε σπίτι.
Απ’ ότι θυμάμαι, ο μεγάλος μου αδελφός και εγώ δεν ήμασταν και τόσο δεμένοι. Τσακωνόμαστε για το παραμικρό, όπως για το ποιος έπαιρνε το μεγαλύτερο κομμάτι ψωμί για πρωινό. Όμως την ημέρα που με διέσωσε στην πισίνα, εκδηλώθηκε η δύναμη της αδελφικότητάς μας. Παρ’ όλες τις διαφορές μας, τη στιγμή που τον χρειάστηκα το περισσότερο, αυτός ήταν δίπλα μου.
Η αγάπη του αδελφού μου ήταν μια απεικόνιση για το πώς ο Ιησούς, ο πνευματικός μου Μεγάλος Αδελφός, είναι πάντα μια παρούσα βοήθεια στις δυσκολίες. Ακόμα και όταν εγώ νοιώθω απόμακρη απ’ Αυτόν λόγω της δικής μου περηφάνιας και του δικού μου πείσματος και διαφωνώ μαζί Του για το πώς ενεργεί στη ζωή μου, Αυτός δεν επιτρέπει τις δικές μου επηρμένες αξιώσεις ανεξαρτησίας να Τον σταματήσουν απ’ το να με αγκαλιάζει σε καιρούς κινδύνου και άγχους.