Περπατούσα αργά μπαίνοντας στην αίθουσα για το μάθημα Ιαπωνικής Συζήτησης και στρογγυλοκάθισα βαριεστημένα στο συνηθισμένο μου κάθισμα. Τους τελευταίους μήνες στο κολλέγιο, άρχισα να νοιώθω μια διανοητική κόπωση. Καθώς πλησίαζε ο καιρός της αποφοίτησης, άρχισε να με απασχολεί πάρα πολύ το θέμα της ανεύρεσης εργασίας, ενώ τελείωνα και το τελευταίο σύνολο των σπουδών μου. Και απ’ όλα τα θέματα, η συζήτηση στα Ιαπωνικά ήταν το χειρότερο. Με τρόμαζε η ιδέα και μόνο, τριών ωρών προσπάθειας, ώστε να μπορέσει η γλώσσα μου να αρθρώσει τις λέξεις μιας συζήτησης σε μια ξένη γλώσσα.
Αφού κατάφερα να κάνω έναν διάλογο με τον συνάδελφό μου, προς έκπληξή μου, άκουσα την κοπέλα που καθόταν πιο πίσω μου να διαβάζει τον διάλογο εντελώς μόνη της. Η Πόλυ σε όλη τη διάρκεια του έτους καθόταν πίσω μου, ποτέ όμως δεν είπαμε μια λέξη. Γύρισα και κοίταξα προς το μέρος της και είδα ότι ο συμμαθητής της Πόλυ ήταν απών. Καθώς άκουγα την Πόλυ μόλις και μετά δυσκολίας να τελειώνει τον μακρύ διάλογο που είχε, σκέφτηκα ότι δεν θα ήθελα να ήμουν στην θέση της.
«Πώς μπορεί ένα άτομο να τραγουδήσει ένα ντουέτο από μόνο του;» Είπε η καθηγήτρια με κάποια δόση χιούμορ; «Πόλυ, μπορείς να βρεις κάποιον να κάνει τον επόμενο διάλογο μαζί σου».
Όταν της ψιθύρισα, «Θέλεις να διαβάσεις τον διάλογο μαζί μου;» το πρόσωπο της Πόλυ γέμισε χαρά. «Ω ναι, σ’ ευχαριστώ!» μου ψιθύρισε κι αυτή. Διαβάσαμε τον επόμενο διάλογο μαζί και η Πόλυ με ευχαρίστησε για άλλη μια φορά. Κατόπιν, καθώς έδωσα όλη μου την προσοχή σε αυτά που μας εξηγούσε η καθηγήτρια όσον αφορά την καθομιλουμένη γλώσσα στα Ιαπωνικά, η συζήτησή μου με την Πόλυ μπήκε στην άκρη.
Όταν τελικά κτύπησε κουδούνι και ενώ εγώ τοποθετούσα το βιβλίο και τις σημειώσεις στην τσάντα μου, η Πόλυ έσκυψε προς το μέρος μου και μου έδωσε ένα μικρό σημείωμα. Μόλις βγήκα απ’ την αίθουσα, διάβασα το σημείωμα που έλεγε:
«Αγαπητή μου Έλσα, σε ευχαριστώ που διάβασες τον διάλογο μαζί μου σήμερα! Σου εύχομαι καλή αποφοίτηση! Θα τα πας μια χαρά!»
Αν και ποτέ μου δεν είχα ξαναμιλήσει με αυτή τη συμφοιτήτριά μου, απλώς και μόνο επειδή διάβασα τον διάλογο μαζί της, αυτή βρήκε την ευκαιρία να με ενθαρρύνει με αυτό το σημείωμα. Ένοιωσα ότι ο Θεός ήθελε να μου υπενθυμίσει ότι δεν ήμουν μόνη μου και ότι Αυτός έδινε σημασία ακόμα και στις πιο απλές λεπτομέρειες της ζωής μου.
Ελπίζω πως οποιαδήποτε φορά, κάποιος μου δείχνει καλοσύνη, να βρίσκω κι εγώ την ευκαιρία να δείχνω τη δική μου εκτίμηση, όπως έκανε και η Πόλυ. Ελπίζω ότι κι εγώ επίσης θα μπορώ να αναζητώ εκείνες τις καθημερινές ευκαιρίες ώστε να γίνομαι ένας δίαυλος της αγάπης του Θεού προς τους άλλους.