Një pasdite me diell afërsisht shtatëdhjetë vjet më parë, një vajzë e vogël dhe miqtë e saj po shihnin nga vrimat e një gardhi me rrjetë teli e me gjëmba ndërsa një grup meshkujsh luanin futboll, duke shijuar emocionet e lojës dhe aftësinë e lojtarëve. Papritur, një e gjuajtur e çoi topin me hark mbi gardh, dhe topi ra pranë fëmijëve.
“Do të ishte fantastike të kishim një top për të luajtur,” – tha njëri prej djemve. “Hajde ta mbajmë.”
Por një vajzë nuk ishte dakord. “Nuk është e drejtë ta mbajmë,” – nguli këmbë duke e hedhur topin mbrapsht mbi gardh.
Ky gjest i thjeshtë mirësie ndodhi në zemër të Gjermanisë në fillim të viteve 1940, gjatë luftës së dytë botërore. Lojtarët ishin të burgosur britanikë të luftës, të internuar në një kamp në periferi të qytetit. Disa nga shokët e vajzës po shfrynin. Dhe mbi të gjitha, lojtarët ishin të burgosur – përse ata duhet të kishin top dhe fëmijët jo?
Mirësia kërkon përkushtim, përpjekje dhe kohë. Ajo kërkon gjithashtu edhe kurajo. Kurajo për t’i bërë ballë i vetëm një çështjeje. Kurajo për të dhënë, sidomos kur dikush nuk ka shumë. Kurajo për t’i thënë jo indiferencës. Kurajo për të vepruar në përputhje me atë që dihet si e duhura – sidomos kur zgjedhja e duhur duket kaq qartë sa që “me siguri dikush tjetër e me më shumë kohë e burime do ta vërë re dhe do të bëjë diçka për të.”
Ka forcë karakteri tek mirësia – forca morale dhe mendore për të ndërhyrë, për të dhuruar, për të besuar, për të këmbëngulur, për të qenë besnik ndaj bindjeve tuajave, edhe kur kjo do të thotë që të përballosh sfida apo të paguash një çmim. Këto janë mirësitë që lënë një përshtypje të përhershme.
Kanë kaluar pothuajse tre çerek shekulli, por mund të ketë ende të mbijetuar nga skena e asaj vere – dhe nëse është kështu, kam përshtypjen do t’i kujtohet gjyshja ime, vajza e fshatit që ia ktheu topin.