Κι εμείς, λοιπόν, καθώς είμαστε περικυκλωμένοι από ένα τόσο μεγάλο σύννεφο μαρτύρων, ας απορρίψουμε κάθε βάρος και την αμαρτία που εύκολα μας περιπλέκει, και ας τρέχουμε με υπομονή τον αγώνα που είναι μπροστά μας, αποβλέποντας στον Ιησού, τον αρχηγό και τελειωτή της πίστης. 1

Είχα αρχίσει να μην θέλω να κάνω αυτό που ήξερα ότι με είχε καλέσει ο Θεός να κάνω πριν μερικούς μήνες. Νομίζω ότι απλά είχα κουραστεί από την προσπάθεια. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν το απέφυγα τόσο πολύ, απλά σταμάτησα να βαδίζω. Σε οποιονδήποτε αγώνα, όταν σταματάς, μένεις πίσω. Ρώτησα τον εαυτό μου υποσυνείδητα γιατί επέλεξα να τρέξω αρχικά. Είχα ξεχάσει τη συγκίνηση του αγώνα  και το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν το πόσο έκαιγε η άσφαλτος.

Το μόνο που έκανα ήταν να σταματήσω να πάρω μια ανάσα και τώρα η ομάδα απομακρύνθηκε, σε μεγάλη απόσταση. Νοιώθω να έχω μείνει πολύ πίσω. Όμως νοιώθω μια δύναμη δίπλα μου. Είναι η φωνή του Εκπαιδευτή μου, τόσο κοντά, που με παρακινεί να συνεχίσω παρά τον αδύναμο χαρακτήρα μου. Μα γιατί συνεχίζει να νοιάζεται; Δεν μπορεί να δει ότι είμαι ένας αποτυχημένος και τα έχω παρατήσει; Και όχι μόνο αυτό, αλλά έδωσα και υποσχέσεις που δεν κράτησα, σε Αυτόν και τους άλλους – τους άλλους δρομείς, χορηγούς, φίλους, οικογένεια, καθώς και στον εαυτό μου.

Μου λέει πως όλα αυτά δεν έχουν σημασία· το μόνο που μου ζητά είναι να ξεχάσω το παρελθόν, τα εξαντλητικά τελευταία χιλιόμετρα, να σηκωθώ και να τρέξω ξανά. Του λέω ότι δεν μπορώ· δεν μπορώ να τελειώσω τον αγώνα. Έχω κάνει 15 ή 20 χιλιόμετρα και ήδη έχω σταματήσει και κάθομαι! Τι είναι αυτό που Τον κάνει να νομίζει ότι μπορώ να τα καταφέρω;

Λέει ότι Αυτός θα μου δώσει τη δύναμη. Μου προσφέρει ένα ποτήρι δροσερό νερό για να πιώ. Έχει υπέροχη γεύση και συνειδητοποιώ ότι είχα σταματήσει να πίνω απ’ αυτό το αναζωογονητικό νερό. Είχα υποθέσει πως δεν είχα τον χρόνο.

Μου λέει πως Αυτός θα καθορίσει τον ρυθμό για να βεβαιωθεί ότι θα τα καταφέρω μέχρι το τέλος. “Όμως”, εγώ διαφωνώ λέγοντας, “Δεν πρόκειται να νικήσω αν δε ζοριστώ περισσότερο”.

Μου υπενθυμίζει ότι τρέχω για κάτι παραπάνω από ένα τρόπαιο. Δεν τρέχω για να νικήσω τους άλλους δρομείς. Τρέχω για κάποιο σκοπό – για να μεταφέρω τη σημαία μου μέχρι το τέλος. Δεν άρχισα τον αγώνα αυτόν για να τα παρατήσω.

Το ποτήρι είναι άδειο τώρα, έχω ξεδιψάσει και είναι ώρα να ξαναμπώ στον αγώνα. Έχω υπόψη μου τον χρόνο που έχω χάσει με το να κάθομαι κάτω από ένα δέντρο, όμως κομμάτι του εαυτού μου συνεχίζει να μου ξεφωνίζει να καθίσω ξανά κάτω. Η άσφαλτος στο δρόμο είναι πέντε βαθμούς πιο καυτή! Είναι όμως αυτό αρκετό για να με σταματήσει; Γεννήθηκα για να τρέχω! λέω στον εαυτό μου. Αλλά ακόμα δεν μπορώ να κάνω τον εαυτό μου να ξεκινήσει. Δεν μπορώ να Τον απογοητεύσω! Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου, όμως η σκιά συνεχίζει να με κρατά ακίνητο.

Τότε είναι που ακούω κάτι, που μεταφέρεται από ένα απαλό αεράκι που στριφογυρίζει ολόγυρά μου. Από την επόμενη στροφή, λίγο πιο κάτω, με καλούν – εκείνοι οι πρωταθλητές από τους παλιούς αγώνες. Όχι από εκείνους που κάνουν διακοπές πίνοντας κοκτέιλ πίσω από τον φράχτη· οι φωνές που ακούω είναι από πολύ ψηλά πάνω στις κερκίδες, σε καθίσματα που είναι πιασμένα για εκείνους που έχουν αναχωρήσει ήδη, που αξίζουν την τιμή και την αναγνώριση που παρέχεται σε εκείνους που πλήρωσαν το τίμημα και έχουν τρέξει ήδη τον αγώνα μέχρι το τέλος.

Μου φωνάζουν – όχι, φωνάζουν δυνατά το όνομά μου. “Τρέξε με τον άνεμο!” μου λένε.

Να η ευκαιρία! Η καρδιά μου χτυπάει όμως εγώ διστάζω ξανά. Μα θα τα καταφέρω; “Ναι”, μου υπόσχεται ο Εκπαιδευτής μου, “Επειδή Εγώ είμαι εδώ μαζί σου και θα σε καθοδηγήσω σε όλη τη διαδρομή. Μην εστιάζεις στην προσπάθεια· εστίασε στον στόχο. Και πάνω απ’ όλα, μη βλέπεις τον εαυτό σου τόσο αρνητικά, επειδή στο τέλος, αυτό που μετράει είναι το να μην τα παρατάς”.

Όπως πάντα, το πρώτο βήμα είναι και το πιο δύσκολο, όμως κατά κάποιο τρόπο τα καταφέρνω. Πιστεύω ότι αυτό εννοούσε Αυτός όταν έλεγε “τρέχοντας με υπομονή”. Το κάθε βήμα γίνεται πιο εύκολο από το προηγούμενο, τώρα που άρχισα να τρέχω ξανά. Νομίζω ότι μπορώ να τα καταφέρω. Όχι, νομίζω ότι μαζί μπορούμε να τα καταφέρουμε.

  1. Εβραίους 12:1-2