Μια καλή μου φίλη αποφάσισε να κάνει μαθήματα τένις. Αγόρασε όλο τον εξοπλισμό, προγραμμάτισε το πρώτο της μάθημα και ξεκίνησε για το γήπεδο τένις.
Όμως όταν έφθασε εκεί, αμέσως αντιλήφθηκε ότι υπήρχαν και άλλοι τριγύρω. Υπήρχαν παιδιά στην παιδική χαρά, άτομα που είχαν βγάλει βόλτα τα σκυλιά τους και μια ομάδα από άλλους που παρακολουθούσαν έναν αγώνα μπέιζμπολ εκεί κοντά. Αν και κανένας τους δεν παρατηρούσε τη φίλη μου, μόνο και μόνο που υπήρχε αυτός ο κόσμος τριγύρω, την έκανε να αισθάνεται πολύ αμήχανα.
Ξεκίνησε το μάθημά της, όμως ούτε που μπορούσε να κτυπήσει την μπάλα από τη νευρικότητά της. Συνέχεια κοιτούσε τριγύρω αν την έβλεπε κανείς. Ένοιωθε γελοία και αδέξια – και ανόητη που προσπαθούσε να παίξει καν.
Τελικά ο εκπαιδευτής, της είπε να καθίσει κάτω. «Ξέρεις», της είπε, «κανένας δεν πετυχαίνει ποτέ σε τίποτα εκτός και είναι πρόθυμος να φανεί λίγο γελοίος στο ξεκίνημα».
Της εξήγησε πως εκτός και αν πάψει να ανησυχεί για τον εαυτό της και για το πώς φαινόταν στο γήπεδο – με απλά λόγια, εκτός και αν ήταν πρόθυμη να φανεί λίγο γελοία – ποτέ δεν θα έκανε καμία πρόοδο στο να μάθει να παίζει.
Καθώς η φίλη μου ανέφερε αυτή την ιστορία, με έκανε να σκεφτώ για το πόσο συχνά έχω κάνει κι εγώ το ίδιο πράγμα – και όχι μόνο σε αθλήματα.
Έζησα στο Μεξικό για οκτώ σχεδόν χρόνια, όμως ποτέ μου δεν έμαθα να μιλάω καλά Ισπανικά εκτός από τα βασικά. Όμως η αδελφή μου μπορούσε να μιλάει άπταιστα σε λίγα μόνο χρόνια. Πού οφειλόταν η διαφορά; Στη μεγαλύτερη ευφυΐα της; Σ’ έναν υψηλότερο δείκτη νοημοσύνης; Σε περισσότερη ευχέρεια στη μάθηση γλωσσών; Σε περισσότερες ώρες μελέτης; Ίσως όλα αυτά και να την βοήθησαν. Όμως η σπουδαιότερη αιτία ήταν κάτι πολύ απλό. Ήταν πρόθυμη να δοκιμάσει.
Όταν εγώ έκανα πίσω επειδή δεν ήξερα τι να πω, εκείνη έμπαινε μπροστά και προσπαθούσε. Όταν δινόταν η ευκαιρία να βρεθούμε με άτομα που μιλούσαν Ισπανικά, εγώ την απέφευγα. Η αδελφή μου δεν άφηνε ευκαιρία να πάει χαμένη ώστε να εξασκηθεί.
Έκανε πολλά λάθη και μερικές φορές έδειχνε και λίγο γελοία. Στην ουσία, ενώ στην αρχή μπορούσα να την κοροϊδεύω για τις λέξεις που έλεγε λάθος, αυτό δεν την σταματούσε. Ανακάλυπτε τι έλεγε λάθος, μάθαινε πώς να το πει σωστά και προσπαθούσε ξανά.
Αναρωτιέμαι πόσα πράγματα μου διέφυγαν απλά και μόνο επειδή εγώ φοβήθηκα μήπως και αποτύχω, ή μήπως φανώ λίγο αδέξια; Και κάτι άλλο πιο σημαντικό, τι μεγάλα σχέδια πιθανόν να είχε για μένα ο Θεός τα οποία μου διέφυγαν για τον ίδιο λόγο;
Ίσως και τα πράγματα να μην φαίνονται πια και τόσο δύσκολα όταν κάποιος επιτυγχάνει τους στόχους του, όμως κανένας δεν ξεκινάει σαν ήρωας. Όλοι τους έπρεπε να ρισκάρουν και να φανούν κάπως ανόητοι με σκοπό να εκπληρώσουν κάτι σπουδαίο.
Όταν ο Ιησούς του Ναυή και ο λαός του Ισραήλ κατέλαβαν την πόλη της Ιεριχούς, είχαν έναν δυνατό στρατό που ήδη είχε νικήσει άλλους εχθρούς. Όμως αντί για μάχη, ο Θεός τους είπε να περπατήσουν γύρω από την πόλη. Μπορείτε να φανταστείτε τι σκέπτονταν την τρίτη και τέταρτη μέρα: Λοιπόν, περπατάμε εδώ και μέρες και τίποτα δεν συνέβη. Ο στρατός της Ιεριχούς γελάει μαζί μας. Πόσο ανόητοι πρέπει να φαινόμαστε!
Όμως δεν τα παράτησαν και επειδή ακολούθησαν τις οδηγίες του Θεού, ανεξάρτητα το πόσο ανόητοι έδειχναν, τα τείχη έπεσαν και η πόλη κυριεύθηκε. 1
Ο Δαβίδ ήταν ο τελευταίος υποψήφιος για να αντιμετωπίσει τον γίγαντα Γολιάθ. Δεν είχε εκπαίδευση στα όπλα, ούτε πολεμικές δεξιότητες, ούτε ιστορικό στο να αγωνίζεται ενάντια σε γίγαντες. Συν τοις άλλοις, ήταν και λίγο κοκαλιάρης σαν έφηβος.
Όμως άφησε τίποτα απ’ όλα αυτά να τον εμποδίσουν; Όχι. Σταμάτησε όταν όλοι γέλαγαν μαζί του που προσφέρθηκε να πολεμήσει τον Γολιάθ; Σταμάτησε όταν ο Γολιάθ γέλαγε μαζί του; Ούτε που το σκέφτηκε. Δεν άφησε τίποτε να τον εμποδίσει στο διάβα του προς το πεπρωμένο του. Σηκώθηκε, φάνηκε λίγο αδέξιος και έδωσε ένα τέλος σε εκείνον τον γίγαντα. 2
Η πρώτη νουβέλα του John Grisham’s, A Time to Kill, στην αρχή ήταν μια αποτυχία. Το βιβλίο αυτό το απέρριψαν 16 εκδότες και περίπου δώδεκα εκδοτικές εταιρείες. Τελικά, μια μικρή εταιρεία τύπωσε 5.000 αντίτυπα και ο Grisham αγόρασε τα 1000 απ’ αυτά για να τα πουλήσει προσωπικά. Έκανε τη δική του διαφημιστική καμπάνια, προωθώντας το βιβλίο του στη βιβλιοθήκη της πόλης του, μετά σε διάφορες βιβλιοθήκες σε όλη την πολιτεία. Και χρειάστηκαν μερικοί μήνες πριν ξεπουλήσει όλα τα βιβλία που είχε. Φαντάζομαι πως θα ένοιωθε κάπως νευρικός και ίσως και λίγο ανόητος προσπαθώντας να πουλήσει το ίδιο του το βιβλίο σε ξένους. Αναρωτιέμαι αν σκέφθηκε ποτέ του ότι, μάλλον θα πρέπει να τα παρατήσω. Συγχρόνως όμως εκείνη την εποχή ο Grisham συνέχιζε να γράφει και ετοίμασε και μια δεύτερη νουβέλα, The Firm, η οποία έγινε αμέσως επιτυχία. Η αποφασιστικότητά του έφερε αποτέλεσμα. 3
Η Βίβλος λέει ότι μπορώ να κάνω «τα πάντα δια του Χριστού που με ενδυναμώνει». 4 Δεν λέει «να κάνω τα πάντα τέλεια, χωρίς λάθη», ή «τα πάντα εύκολα, χωρίς να φαίνομαι ανόητος». Αν είχαν έτσι τα πράγματα, δεν θα Τον χρειαζόμουν να μου δώσει δύναμη. Θα κινιόμουν μέσα στη ζωή χωρίς καμιά προσπάθεια.
Απαιτεί δύναμη να το ρισκάρεις και να δείχνεις κάπως ανόητος. Απαιτεί δύναμη να αποτύχεις και να συνεχίζεις να προσπαθείς. Απαιτεί δύναμη να προσπαθείς κάτι που φαίνεται τρελό ή εξωπραγματικό. Όμως αυτή είναι η δύναμη που υποσχέθηκε να μας δώσει ο Θεός.
Μήπως υπάρχει κάτι που προσπαθείς κι εσύ να αποφύγεις επειδή φοβάσαι μην αποτύχεις; Προσπαθείς να αποφύγεις κάποια πρόκληση στη ζωή σου επειδή δεν θέλεις να φαίνεσαι κάπως ηλίθιος αν τα θαλασσώσεις; Αν ναι, σταμάτα, γύρνα πίσω, κοίταξε κατάφατσα εκείνη την πρόκληση και αντιμετώπισέ την! Τόλμησε να φανείς λίγο αδέξιος και νίκησε!