Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα στη Νότια Αφρική καθώς η περασμένη χρόνια έβαινε στο τέλος της. Οι σκέψεις είχαν μεταφερθεί από τις Χριστουγεννιάτικες γιορτές σε αποφάσεις για στόχους για τη Νέα Χρονιά.

Η πόρτα της αγροικίας έκλεισε δυνατά πίσω μου καθώς μπήκα στην κουζίνα. Η μητέρα μου πρόσεξε το βλέμμα μου καθώς κοίταζα το μπολ με τις φράουλες πάνω στο τραπέζι. «Τις έφερε η Υβόννη», είπε. «Δώρο από την οικογένειά της».

Με εξέπλησσε η γενναιοδωρία των γειτόνων μας. Το εθελοντικό μας κέντρο ήταν εγκαταστημένο στο μεγαλύτερο και ωραιότερο σπίτι της γειτονιάς. Η Υβόννη ήταν έφηβη και ζούσε δύο σπίτια πιο κάτω. Όπως οι περισσότερες οικογένειες στο χωριό, έτσι και η δική της οικογένεια καλλιεργούσαν χωράφια με φράουλες πίσω από το σπίτι τους για μήνες. Την εποχή της σοδειάς, οι γείτονες έρχονταν στην πόρτα μας με τις αγκαλιές τους γεμάτες φράουλες.

Η Υβόννη μας είχε πει από καιρό, ότι ήθελε να αρχίσει να μελετάει τη Βίβλο, όμως ήμασταν πολύ απασχολημένοι και το αναβάλαμε. Αναστέναξα και δεσμεύτηκα ότι θα αρχίζαμε σύντομα αυτή τη μελέτη.

Εκείνη τη βραδιά συγχώρεσα κάποιον που ήταν παρών για ένα λάθος που με είχε δυσκολέψει συναισθηματικά πολύ τις τελευταίες βδομάδες. Ένοιωσα τόσο καλά που το έβγαλα από μέσα μου και ευχόμουν να το είχα κάνει νωρίτερα. Άλλοι ανέφεραν ότι ήθελαν να κάνουν περισσότερα πράγματα για την τοπική κοινότητα. Όλοι μας συμφωνήσαμε. Το ξεκίνημα της νέας χρονιάς ήταν η τέλεια ευκαιρία να ασχοληθούμε περισσότερο μ’ αυτό.

Η Πρωτοχρονιά ξημέρωσε λαμπερή και γεμάτη υποσχέσεις. Όμως η Υβόννη δεν ήταν εκεί για να τη δει. Είχε χάσει τη ζωή της σε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα λίγο πριν τα μεσάνυχτα.

Όλοι μας νοιώσαμε μεγάλη θλίψη για τον χαμό της φίλης μας. Τους μήνες που ακολούθησαν βρίσκαμε τρόπους να παρηγορήσουμε την οικογένεια της Υβόννης και όλη η κοινότητα δέθηκε περισσότερο. Πολλοί νέοι έρχονταν να μας ρωτήσουν για τη ζωή, τον θάνατο και τον Θεό, και με χαρά τους δίναμε τις απαντήσεις. Η Υβόννη πίστευε στον Ιησού και είμαι σίγουρη πως από τη θέση της στον ουρανό, έβλεπε τις θετικές αντιδράσεις που είχε η αναχώρησή της.

Εγώ η ίδια, κάθε Πρωτοχρονιά από τότε και μετά, καθώς τα πυροτεχνήματα διαλύονται στον νυχτερινό ουρανό, σκέπτομαι την Υβόννη και ανανεώνω τη δέσμευσή μου να μην περιμένω για την «τέλεια» ευκαιρία για να κάνω εκείνα τα πράγματα που είναι πραγματικά σημαντικά.