Πρέπει να ομολογήσω πως ποτέ μου δεν ήμουν αυτή που εύκολα θα πίστευε σε θαυματουργές θεραπείες. Στην πραγματικότητα, ένοιωθα περηφάνια που ήμουν κάπως «ορθολογική», «αναλυτική», για τα οποία ο σκεπτικισμός ήταν ένα αναπόσπαστο κομμάτι τους. Ίσως ήταν επίσης επειδή ένοιωθα πως ό,τι μας συμβαίνει είναι απλά μέρος από το σχέδιο του μεγάλου παιχνιδιού – του πεπρωμένου μας. Νομίζω επίσης πως όπως οι Ιουδαίοι, έτσι και εγώ, απαιτούσα από τον Ιησού ένα «σημάδι».
Η υγεία είναι κάτι το οποίο εύκολα παίρνουμε σαν δεδομένο, όσο αισθανόμαστε καλά. Δεν είναι παρά μέχρι να μας συμβεί κάτι που μας κάνει να χτυπήσουμε το κουμπί της πραγματικότητας, φαινομενικά για πρώτη φορά, άσχετα με το πόσες φορές είχαμε χτυπήσει το ίδιο κουμπί στο παρελθόν.
Σε κάποιο σημείο στην καριέρα μου, ενώ εργαζόμουν σαν δασκάλα σε μια εθελοντική αποστολική κοινότητα, είχα την ευχάριστη εμπειρία του να συγκατοικώ σε μια σοφίτα με μια άλλη εθελόντρια απόστολο από την Αγγλία. Η όλη εμπειρία ήταν ξεχωριστή, εκτός από το γεγονός ότι δεν μπορούσαμε να σταθούμε όρθιες στο δωμάτιό μας. Έπρεπε να σκύβουμε και να διπλωνόμαστε για να μετακινούμαστε, όμως δεν με ενοχλούσε και τόσο πολύ, μια και χρησιμοποιούσαμε το μέρος αυτό μόνο για ύπνο.
Εντούτοις, με το πέρασμα του χρόνου άρχισα να νοιώθω κάποια δυσκαμψία και πόνο στον λαιμό μου, όπως νοιώθει κάποιος όταν στραβοκοιμηθεί. Είναι κάτι που συμβαίνει στον καθένα μας κάπου-κάπου, όμως ο δικός μου πόνος παρέμενε. Αντ’ αυτού ο πόνος αυξήθηκε σε σημείο που είχε γίνει αβάστακτος. Οι ακτινογραφίες δεν έδειξαν κάτι, όμως ήξερα ότι κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά.
Ένας φίλος πρότεινε να πάω σε ένα γιατρό χειροπρακτικής και αυτός με έστειλε να βγάλω μια αξονική τομογραφία. Ακόμα θυμάμαι ενώ καθόμουν απέναντι στον γιατρό και αυτός προσπαθούσε να μου εξηγήσει με ευγενικό τρόπο ότι είχα μια δισκοκήλη ανάμεσα σε δύο σπόνδυλους στον αυχένα μου, μέσα απ’ τους οποίους περνούσαν κάποια νεύρα. Κάποια απότομη κίνηση θα μπορούσε να προκαλέσει μια σοβαρή βλάβη σ’ αυτά τα νεύρα, αφήνοντάς με παράλυτη. Η μια μου επιλογή ήταν να γίνει χειρουργική επέμβαση για να διορθωθεί το πρόβλημα και να προστεθεί ένα μόσχευμα οστού από το γοφό μου στον αυχένα, το οποίο θα ακινητοποιούσε τον αυχένα μου και δεν θα μπορούσα να γυρίζω τον λαιμό μου, συν το γεγονός το ότι η χειρουργική επέμβαση δεν ήταν σίγουρο ότι θα ήταν 100% επιτυχής. Η άλλη επιλογή ήταν να παραμείνει ο δυσβάστακτος πόνος με την πιθανότητα παράλυσης ανά πάσα στιγμή. Επέλεξα τη χειρουργική επέμβαση, την οποία συμφώνησε να κάνει ο ίδιος ο διευθυντής της νευροχειρουργικής κλινικής του νοσοκομείου.
Όλα ήταν έτοιμα και πήγαιναν σύμφωνα με τη λογική τους πορεία. Το βράδυ πριν γίνει η χειρουργική επέμβαση, οι φίλοι μου και οι συνεργάτες μου μαζεύτηκαν να προσευχηθούν για μένα. Στη διάρκεια της προσευχής, κάποιος πήρε κάποιο μήνυμα απ’ το Θεό ότι Αυτός θα με θεράπευε χωρίς να γίνει χειρουργική επέμβαση. Καλό ακουγόταν, όμως αυτό σίγουρα δεν ακολουθούσε το μονοπάτι της «λογικής σκέψης»! Δεν είναι ανάγκη να σας αναφέρω, πως δεν κοιμήθηκα όλη νύχτα, αντιδικώντας με τον Θεό. Θα ήταν πολύ πιο εύκολο αν Αυτός με είχε πλησιάσει μέσα από ένα λαμπερό φως και εγώ η ίδια είχα ακούσει τη φωνή Του να βροντά από τον ουρανό. Όμως δεν συνέβη καθόλου κάτι τέτοιο. Τώρα μου ζητούσε να εμπιστευτώ μια απαλή, ήσυχη, ταπεινή φωνή, που δεν ήταν καν η δική μου.
Όμως αυτό που είναι εκπληκτικό ήταν πως με τις πρώτες ακτίνες της αυγής ένοιωσα μια γαλήνη η οποία δεν μπορεί να εξηγηθεί και η οποία άγγιζε τόσο την καρδιά μου όσο και τον νου μου. Τώρα είχα την πίστη πως, ναι, ο Θεός θα με θεράπευε θαυματουργά. Τηλεφώνησα στο νοσοκομείο να τους πω πως δεν θα πήγαινα να κάνω την εγχείρηση και στη συνέχεια μου τηλεφώνησε ο χειρούργος να με ρωτήσει αν ο πόνος μου είχε προκαλέσει έναν νευρικό κλονισμό. Ήταν απολύτως σίγουρος πως εγώ τα είχα παίξει, ειδικότερα όταν το μόνο που μπορούσα να του απαντήσω ήταν: «Ο Θεός είπε ότι θα με θεράπευε Εκείνος».
Η επόμενη πρόκληση που είχα να αντιμετωπίσω ήταν ο πόνος. Μέχρι εκείνη την ημέρα, πήγαινα κάθε έξη ώρες να κάνω παυσίπονες ενέσεις. Αυτή τη φορά εγώ η ίδια άκουσα τη φωνή του Θεού, μια φωνή ήσυχη και απαλή, να λέει πως αν είχα την πίστη να Τον εμπιστευτώ με τη θεραπεία μου, θα έπρεπε να έχω επίσης την πίστη να Τον εμπιστευτώ και με τον πόνο. Δεν πήγα για την επόμενη ένεση.
Η θεραπεία από τον πόνο δεν επήλθε αμέσως. Όμως κατά κάποιο τρόπο, μου δόθηκε θαυματουργά η χάρη και η δύναμη να τον υπομείνω για τους επόμενους λίγους μήνες. Αυτό που γνωρίζω, είναι ότι ο πόνος σιγά-σιγά ελαττώθηκε και λίγο-λίγο μπορούσα να γυρνάω το κεφάλι μου και προς τις δύο μεριές. Η πορεία της θεραπείας συνεχίστηκε μέχρι που η ζωή μου βρήκε τους κανονικούς της ρυθμούς πάλι. Ει, για περίμενε μια στιγμή! Τι εννοείς κανονικούς; Και αν το πρόβλημα συνέχιζε να υφίσταται, σε μικρότερο βαθμό, και εγώ γύρναγα απότομα τον αυχένα μου, τι θα γινόταν στα νεύρα; Τέτοιου είδους μικροαμβιφολίες άρχισαν να μαστίζουν τον νου μου και έπιασα τον εαυτό μου να είναι εξαιρετικά προσεκτικός σε κάθε του κίνηση.
Και εκεί είναι που μπήκε η λογική στη μέση: Άλλη μια αξονική θα έδινε την οποιαδήποτε πληροφορία. Και αυτό συνέβη, η δεύτερη αξονική βγήκε εντελώς καθαρή, σαν να μην υπήρξε ποτέ κανένα πρόβλημα! Μα ήμουν εγώ στη πρώτη αξονική; Είχα μείνει εκστατική!
Το πρώτο άτομο στο οποίο ήθελα να δείξω την αξονική ήταν ο χειρούργος. Εμφανίστηκα στο γραφείο του και έβαλα την αξονική ακτινογραφία μπροστά του. Χαμογελώντας τον ρώτησα, «Τι έχετε να πείτε για αυτό;»
Τη μελέτησε για αρκετή ώρα, κατόπιν με κοίταξε και αποκρίθηκε, «Γνωρίζεις ότι είμαι άθεος. Από αυτή την άποψη, η απάντηση μου θα είναι πως αυτό είναι ένα φαινόμενο που θα μπορούσε πιθανόν να συμβεί, αν και πολύ σπάνια, ίσως μια στο εκατομμύριο. Εντούτοις, από αυτό που βλέπουν τα μάτια μου, πρέπει να συμφωνήσω ότι πρόκειται για θαύμα».
Όσον αφορά το τελικό αποτέλεσμα, δεν έκανα την εγχείρηση αν και έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε και κάθε φορά που γυρνώ το κεφάλι μου ή τεντώνομαι, χαμογελώ καθώς αντιλαμβάνομαι για άλλη μια φορά ότι εγώ η ίδια είμαι το δικό μου σημάδι – ένα σημάδι ότι ο Θεός μπορεί να κάνει θαύματα.