— Μια Χριστουγεννιάτικη διασκευή του κεφαλαίου 13 της προς Κορινθίους Α’.
Αν διακοσμήσω τέλεια το σπίτι μου, με γιρλάντες και σειρές από φωτάκια που αναβοσβήνουν, και γυαλιστερές μπάλες, δεν δείχνω όμως αγάπη, είμαι απλά άλλη μια διακοσμήτρια.
Αν δουλέψω σαν σκλάβα στην κουζίνα, ψήνοντας δεκάδες Χριστουγεννιάτικα κουλουράκια, ετοιμάζοντας εκλεκτά γεύματα και στρώνοντας ένα υπέροχα στολισμένο τραπέζι, δεν δείχνω όμως αγάπη, είμαι απλά άλλη μια μαγείρισσα.
Αν δουλέψω σε συσσίτια, αν πω τα κάλαντα σε γηροκομεία και δώσω όλα όσα έχω σε φιλανθρωπίες, δεν δείχνω όμως αγάπη, δεν με ωφελεί καθόλου.
Αν στολίσω το δέντρο με αγγελάκια που γυαλίζουν στο φως και νιφάδες χιονιού πλεγμένες με βελονάκι, και παρευρεθώ σε χιλιάδες εορταστικές εκδηλώσεις και τραγουδήσω στη χορωδία, δεν επικεντρωθώ όμως στον Χριστό, έχω χάσει το νόημα.
Η αγάπη σταματάει το μαγείρεμα για να αγκαλιάσει το παιδί. Η αγάπη βάζει στην άκρη την διακόσμηση για να φιλήσει τον σύζυγο. Η αγάπη είναι ευγενική, όσο πιεσμένη και κουρασμένη κι αν είναι. Η αγάπη δεν ζηλοφθονεί το σπίτι μιας άλλης που έχει συνδυάσει τα Χριστουγεννιάτικα σερβίτσια με τα τραπεζομάντηλα.
Η αγάπη δεν φωνάζει στα παιδιά να κάνουν στην άκρη, αλλά είναι ευγνώμων που αυτά βρίσκονται εκεί. Η αγάπη δεν δίνει μόνο σε αυτούς που μπορούν να ανταποδώσουν αλλά χαίρεται να δίνει και σε εκείνους που δεν μπορούν.
Η αγάπη ανέχεται τα πάντα, πιστεύει τα πάντα, ελπίζει τα πάντα, υπομένει τα πάντα. Η αγάπη ποτέ δεν χάνει την αξία της. Τα DVD θα γρατσουνιστούν, τα παιχνίδια θα ξεχαστούν, τα κασκόλ και τα καπέλα θα χαθούν, ο νέος υπολογιστής θα παλιώσει, όμως το δώρο της αγάπης θα μείνει για πάντα.
Καθώς παλεύουμε με τις λίστες για τα ψώνια και τις προσκλήσεις, σε συνδυασμό με τον άσχημο καιρό του Δεκεμβρίου, είναι καλό να θυμόμαστε ότι υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας που αξίζουν αυτή την ταλαιπωρία και άνθρωποι για τους οποίους αξίζουμε κι εμείς το ίδιο. Τα Χριστούγεννα μας δείχνουν τα δεσμά που μας ενώνουν μαζί, κλωστές αγάπης και φροντίδας, υφασμένες με τον απλούστερο και δυνατότερο τρόπο μέσα στην οικογένεια. — Donald E. Westlake (1933–2008)
Δώσε δώρο ένα γέλιο,
Δώσε δώρο μια ωδή,
Δώσε δώρο τη συμπόνια
Να διαρκέσει μια ζωή.
Δώσε μήνυμα χαράς,
και βοήθεια που ανασταίνει,
Πες στον έρμο γείτονά σου,
“Ο Ιησούς καταλαβαίνει!”
Δώσε γράμμα που έχει νέα
Σε έναν φίλο μακρινό.
Δώσε ανθούς από τον κήπο
Με βιβλίο δανεικό.
Πλύν’ τα πιάτα από το δείπνο
Ξεσκόνισε και το καθιστικό
Κάνε μια προσευχή να ζωηρέψει
Κάποιον μελαγχολικό!
Δώσε ένα δώρο μοιρασιάς,
Δώσε ελπίδα στην καρδιά.
Άναψε κερί της πίστης
Σ’ όσους ψάχνουν στα τυφλά
Σιγά-σιγά μέσα στις σκιές.
Κάνε τη γκρίζα μέρα πιο γλυκιά
Για τον χαμένο και τον μοναχικό.
Δίνε τον εαυτό σου, ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ.
— Margaret E. Sangster (1838–1912)