Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που εργαζόμουν στην υποδοχή ενός μουσείου. Κάθε μέρα, πέντε λεπτά πριν κλείσουμε, ακουγόταν από τα μεγάφωνα του μουσείου, ένα απαλό και ρομαντικό τραγούδι. Ήταν το σινιάλο για εμάς τους εργαζόμενους να ετοιμαστούμε να κλείσουμε, να μαζέψουμε τα πράγματά μας, να κλείσουμε τα φώτα, τις οθόνες και τα εκθέματα και να τραβήξουμε για το σπίτι μας. Οι στίχοι του τραγουδιού ήταν σε ξένη γλώσσα, όμως υπήρχε μια πρόταση στα Αγγλικά που έλεγε: «Πάμε να φύγουμε, είναι ώρα να πούμε αντίο».

Το τραγούδι αυτό το αποκαλούσα «αποχαιρετιστήριο τραγούδι», επειδή το άκουσμά του ήταν το σινιάλο να σχολάσω, να πω αντίο στους συνεργάτες μου εκεί και επίσης στους επισκέπτες, τόσο εκείνους που μου είχαν δείξει κάποια εκτίμηση όσο  και εκείνους που δεν το είχαν κάνει. Καθώς αναχωρούσα από το μουσείο με το «πάμε να φύγουμε, είναι ώρα να πούμε αντίο» να ηχεί ακόμα στα αυτιά μου, μου ήταν εύκολο να χαλαρώσω, να χαμογελάσω και να ασχοληθώ με το υπόλοιπο μέρος της μέρας μου.

Όταν έφθασε ο καιρός να αφήσω την εργασία μου στο μουσείο για μια άλλη σε ένα εντελώς διαφορετικό πεδίο, μου ήταν πολύ δύσκολο να προσαρμοστώ σε κάτι άλλο μακριά από μια εργασία που είχα αγαπήσει και είχα επενδύσει τόσο πολύ χρόνο και ενέργεια. Ήμουν κάπως επιφυλακτική στο να εγκαταλείψω τη ρουτίνα μου και να προσαρμοστώ σε ένα άλλο ευμετάβλητο μείγμα ενός νέου περιβάλλοντος, με νέα πρόσωπα και προκλήσεις.

Την τελευταία μου μέρα στο μουσείο ένοιωθα κάπως άσχημα, όταν άκουσα το «αποχαιρετιστήριο τραγούδι». Το τραγούδι που κάποτε μου έφερνε γαλήνη και ηρεμία, τώρα ακουγόταν λες και ήταν γεμάτο πίκρα, ενώ το πρόσθετα στη λίστα των όσων θα μου έλειπαν όταν θα έφευγα από εκεί. Γνώριζα πως στη νέα μου δουλειά, με πρόσμενε ένα καλύτερο εργαστηριακό περιβάλλον και περισσότερες ευκαιρίες για αξιοποίηση και ανάπτυξη, όμως δεν μπορούσαν να μου προσφέρουν παρηγοριά εκείνη τη στιγμή, όταν το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ εγώ ήταν το πόσο απεχθανόμουν να πω αντίο.

Όμως καθώς γύριζα σπίτι από τη δουλειά, σκέφτηκα πως όπως το «αποχαιρετιστήριο τραγούδι» με βοηθούσε κάποτε να σχολάσω από την εργασία μου, έτσι τώρα το ήρεμο, χαριτωμένο πνεύμα του ίδιου τραγουδιού μπορούσε να με βοηθήσει να αναπολώ το παρελθόν μου εκεί με ευγνωμοσύνη και το μέλλον που με περίμενε με κουράγιο. Ο Θεός μέσα σε μια ανεξοικείωτη ερημιά, άνοιγε ένα νέο μονοπάτι μπροστά μου και καλά πράγματα θα συνέβαιναν αν εγώ Τον ακολουθούσα με μια καρδιά γεμάτη εμπιστοσύνη.