Πρόσφατα οργανώσαμε το πρώτο μας κουκλοθέατρο για παιδιά, των οποίων οι γονείς είναι φυλακισμένοι στην πιο αυστηρή φυλακή της Πόλη του Μεξικού, μια φυλακή όπου οι έγκλειστοι έχουν χάσει πια το δικαίωμα να κάνουν έφεση, και τη δυνατότητα να κάνουν αίτηση να μη μεταφερθούν σε αυτή τη φυλακή. Εκεί, δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν παρά να εκτίσουν την ποινή τους. Στο μέρος αυτό ζουν επίσης οι πιο σκληροί κατάδικοι που δεν μπορούν να ελεγχθούν στις άλλες φυλακές. Η μέση ποινή είναι 30 χρόνια ενώ το 98% των φυλακισμένων είναι πάρα πολύ φτωχοί. Πάνω από το 50% αυτών των φυλακισμένων δεν έχουν κάποιον να τους επισκεφτεί, το οποίο σημαίνει ότι δεν έχουν καθόλου εξωτερική υποστήριξη, κάτι το οποίο τους αναγκάζει να αναζητούν απεγνωσμένα τρόπους για να εξοικονομήσουν μερικά χρήματα, με σκοπό να επιβιώσουν (καθώς πρέπει οι ίδιοι να αγοράζουν όλες τις βασικές τους ανάγκες).
Μόλις περάσαμε την πύλη της φυλακής, έρχομαι αντιμέτωπη με ομάδες από αδύνατα κορμιά, ντυμένα με παλιά, βρώμικα, σκούρα μπλε ρούχα, με όψεις γεμάτες λύπη και απεγνωσμένο βλέμμα. Μια στυφή οσμή γεμίζει τον αέρα οπουδήποτε πάμε, μια οσμή από σκουπίδια, σήψη και βοθρολύματα. Μια μυρωδιά σπαραγμού και απόγνωσης. Ένα νέφος απελπισίας πλανιέται παντού γύρω μας.
Μέσα στη φυλακή, υπάρχει μια σειρά από μικρούς πάγκους όπου πουλάνε είδη χειροτεχνίας, καθώς επίσης και μικρά μαγαζάκια με τρόφιμα, και αυτοί που τα χειρίζονται είναι όλοι έγκλειστοι. Οι επισκέπτες αγοράζουν από αυτούς, όταν έρχονται. Πολλοί άνδρες κάθονται όρθιοι ακουμπισμένοι στους τοίχους, με απλανές βλέμμα στα πρόσωπά τους, αντικατοπτρίζοντας την ποινή, τη λύπη και την κατάθλιψη.
Μερικοί προσφέρονται να μεταφέρουν τις αποσκευές μας, θέλουν να κάνουν κάτι, να νοιώσουν χρήσιμοι, να νοιώσουν ότι αξίζουν κάτι και ίσως και να πάρουν κάποιο φιλοδώρημα. Πολλοί το κάνουν με σπαραγμό καρδιάς.
Άλλοι απολαμβάνουν την γλυκόπικρη εμπειρία από την επίσκεψη της οικογένειάς τους.
Τα οικήματα είναι παλιά, ετοιμόρροπα και βρώμικα, η μπογιά στους τοίχους ξεφλουδίζει και οι βρύσες είναι μισοκαταστραμμένες. Ολόκληρο το σύμπαν αυτών των ανθρώπων είναι βαμμένο με βρώμικες αποχρώσεις από βαθύ μπλε, γκρίζο και μαύρο.
Φθάνουμε στο αμφιθέατρο και ετοιμαζόμαστε για την παράσταση και την έκθεση των βιβλίων και των μπογιών που θα μοιραστούν στα παιδιά . Η παρουσίαση ξεκινάει, και εκτός από τα 50 παιδιά που είναι επισκέπτες με τις μητέρες τους και τους φυλακισμένους πατέρες τους, έρχονται και άλλοι φυλακισμένοι για να παρακολουθήσουν. Σιγά-σιγά, όλοι τους γίνονται σαν παιδιά, γελάνε, διασκεδάζουν και ξεχνάνε για λίγο την πραγματικότητά τους.
Φεύγουμε με κάποια νοσταλγία. Αυτό που κάναμε φαίνεται τόσο λίγο σε σύγκριση με την ανάγκη που υπάρχει. Μετέδωσε όμως λίγο χαμόγελο, λίγη χαρά και αγάπη σε μερικούς.