Τα εννιά και δέκα χρονών παιδιά μου ήρθαν σε μένα ξανά κλαψουρίζοντας.

“Μαμά, η Τσέλσι μου παίρνει όλα τα τουβλάκια του Λέγκο!”

“Ο Ντάβιν πάντα παίρνει τα καλύτερα κομμάτια!”

Η Κρίστι, πέντε ετών, έκλαιγε και έλεγε. “Δεν είναι δίκαιο! Θέλω να φτιάξω ένα αεροπλάνο, αλλά αυτοί δεν με αφήνουν”.

Αυτό γινόταν όλο το απόγευμα, χωρίς σταματημό.  Άσχετα από τα πόσα παιχνίδια είχαν, απλά δεν μπορούσαν να παίξουν ευχάριστα μαζί. Έκανα μια γρήγορη προσευχή για να πάρω κάποια απεικόνιση που θα μας βοηθούσε να ξεδιαλύνουμε το πρόβλημα.

“Ποιος θέλει σκέτες τηγανίτες;” ρώτησα. Τα παιδιά πάγωσαν και φάνηκαν έκπληκτα από την ξαφνική μου αλλαγή θέματος. “Σκέτες τηγανίτες χωρίς τίποτα πάνω τους – στεγνές, που κολλάνε στον λαιμό;”

“Όχι εγώ!” φώναξαν όλα μαζί.

“Κατάλαβα. Λοιπόν όταν μου ζητήσατε να σας ετοιμάσω τηγανίτες χθες, δεν θέλατε σκέτες τηγανίτες. Θέλατε τηγανίτες με κρέμα”. Το πρωινό ήταν ξεχωριστό λόγω της Γιορτής του Πατέρα και οι τηγανίτες ήταν ζεστές και καλυμμένες με απαλή κρέμα σοκολάτας.

“Και όταν παίζετε, δεν θέλετε να παίζετε με παιχνίδια μόνο, όπως και δεν θέλετε σκέτες τηγανίτες. Όπως ακριβώς η κρέμα κάνει τις τηγανίτες νόστιμες, έτσι και η φιλία μεταξύ σας κάνει τα παιχνίδια ευχάριστα. Ακόμα και αν είχατε όσα Λέγκο ζητάει η ψυχή σας, το παιχνίδι σας θα μπορούσε ακόμα να μην είναι ευχάριστο. Αυτό που το κάνει ξεχωριστό είναι όταν παίζετε όλοι μαζί. Τότε είναι που περνάτε πραγματικά όμορφα. Χρειάζεστε ‘τηγανίτες με κρέμα’”.

Τα παιδιά κατάλαβαν το παράδειγμα τέλεια και αποφάσισαν να παίξουν ένα παιχνίδι μαζί. Η αλλαγή ήταν μαγική. Παραμείναμε μέσα στο σπίτι λόγω της κακοκαιρίας για λίγες μέρες, όμως αυτό δεν τους πείραξε καθόλου. Κάθε φορά που τα πράγματα αγρίευαν κάπως, τους υπενθύμιζα, “Οι τηγανίτες χρειάζονται λίγη κρέμα ακόμη”.

Αργότερα καθώς το σκέφτηκα λίγο περισσότερο, συνειδητοποίησα ότι το μάθημα αυτό δεν ήταν μόνο για τα παιδιά μου. Εγώ η ίδια μερικές φορές εργάζομαι τόσο σκληρά για να εκπληρώσω τους στόχους που βάζω στον εαυτό μου, που βλέπω όλα τα άλλα σαν μια ενόχληση. Θέλω σκέτο, αδιάκοπο χρόνο και τότε αναρωτιέμαι γιατί νοιώθω τη δουλειά μου τόσο στεγνή και δυσάρεστη.

Αν και εσείς μερικές φορές δείτε ότι η μέρα σας έχει γεμίσει από ανησυχίες, άγχος και δουλειά, αν νοιώθετε ότι σας λείπει η σπίθα, αν νοιώθετε κάπως στεγνά, ίσως αυτό που χρειάζεστε για να ολοκληρώσετε τη μέρα σας είναι μια γεμάτη κουταλιά από γλυκιά, φρέσκια “κρέμα”.