Μια μέρα όταν στην πραγματικότητα είχα πολύ λίγο χρόνο για να οργανωθώ κάπως, συνειδητοποίησα ότι εγώ η ίδια (όχι και τόσο εντυπωσιακό βέβαια): Έχω πολλές “ημιτελείς εργασίες”, που έχουν σχέση με προσωπικά μου σχέδια. Όταν έχω να επιτελέσω μια εργασία που έχει καταληκτική ημερομηνία, κοπιάζω να τη διεκπεραιώσω εγκαίρως. Επειδή κάποιος βασίζεται σε μένα, δεν θέλω να τους απογοητεύσω με το να καθυστερήσω.
Απ’ την άλλη όμως, πολλά άλλα πράγματα παραμένουν ατέλειωτα. Κεντήματα που άρχισα πριν από χρόνια παραμένουν μισοτελειωμένα μέσα στο συρτάρι μου. Καταχωρήσεις μπλογκ – σχεδόν 200 μέχρι σήμερα – παραμένουν στον φάκελο των προχείρων. Τα άλμπουμ με τις φωτογραφίες – πάρα πολλά – γεμίζουν ένα ολόκληρο ράφι με σωρούς από φωτογραφίες που αντί να είναι μέσα στα άλμπουμ είναι τοποθετημένες πάνω τους.
Μετά υπάρχουν και τα βιβλία ή οι νουβέλες που σχεδιάζω ή ελπίζω να γράψω. Δημιούργησα ένα αρχείο του Microsoft Excel με τίτλους εργασίας. Υπάρχουν πάνω από 90 ιδέες καταγεγραμμένες, είτε μυθιστορηματικές είτε όχι. Μια στήλη δίνει τον αριθμό των λέξεων που έχουν καταγραφεί στο κάθε βιβλίο μέχρι σήμερα. Όλες μαζί είναι σχεδόν 200.000 λέξεις, όχι όμως πάνω από 20.000 για το καθένα.
Συχνά αναρωτιέμαι γιατί τόσα πολλά από τα προσωπικά μου σχέδια παραμένουν ημιτελή. Γιατί φαίνεται δύσκολο να ολοκληρώσω έστω κι ένα απ’ αυτά; Και γιατί λειτουργώ με αυτό τον τρόπο;
Ένας λόγος μπορεί να είναι, επειδή συνέχεια περνάνε ιδέες από το μυαλό μου. Μπορεί να ξυπνήσω μετά από κάποιο έντονο όνειρο και πριν ξημερώσει εγώ θα έχω την περιγραφή για άλλο ένα βιβλίο. Ενώ βρίσκομαι στο λεωφορείο ή διαβάζω ή κάνω κάτι άλλο, γράφω με το νου μου ποιήματα.
Και από μπλογκς; Οποιαδήποτε στιγμή οι τυχαίες μου σκέψεις συναντιόνται σε ένα συνεκτικό μοτίβο, αρχίζω να γράφω. Αυτό μπορεί να είναι οτιδήποτε, είτε μια εμπειρία της ημέρας είτε μια ανάμνηση από το παρελθόν, ή ακόμα και μια συνειδητοποίηση κάποιου είδους.
Αυτό είναι το πρόβλημα. Αρχίζω. Κατόπιν κτυπάει το τηλέφωνο, ή τα παιδιά ζητάνε να τους κάνω κάτι ή αντιλαμβάνομαι πως πρέπει να ολοκληρώσω την άλλη εργασία μου ή να ετοιμάσω το φαγητό. Και αυτό που έχω αρχίσει δεν ολοκληρώνεται ποτέ.
Πως λέγεται αυτό; Αναβολή; Υπεραπασχόληση; Έλλειψη οργάνωσης; Πάρα πολλά φιλόδοξα όνειρα; Όλα τα παραπάνω; Ποια είναι η λύση που θα μου δώσει την δυνατότητα να κάνω όλα αυτά τα σχέδια ή τις άλλες ιδέες από “εκκρεμότητες” μέσα στο νου μου να γίνουν μια ολοκληρωμένη έκδοση όπου πράγματι μπορούν να κάνουν μια διαφορά;
Στο βιβλίο του, The Weathering Grace of God, (Η Νικηφόρα Χάρη του Θεού) ο Ken Gire γράφει για τη σπουδαιότητα της “ηρεμίας”.
“Οι ποιητές γνωρίζουν τη σπουδαιότητα της … ακινησίας. Γνωρίζουν πως αν παραμείνουν ακίνητοι για αρκετό χρόνο, η τέχνη πάνω στην οποία εργάζονται θα τους μιλήσει, θα τους πει τι θέλει να γίνει και τι χρειάζεται απ’ αυτούς να την κάνουν. Όλοι οι καλλιτέχνες το γνωρίζουν αυτό, είτε εργάζονται με μπογιές, πηλό, λέξεις ή μουσικές νότες.
“Ο Μιχαήλ Άγγελος γνώριζε πώς να παραμένει ακίνητος μπροστά στον βράχο και να ακούσει τον Δαυίδ που ήταν μέσα σε αυτόν. Ο Στράους γνώριζε πώς να παραμένει ακίνητος μπροστά στον Δούναβη και να ακούσει τα βαλς που στροβιλιζόταν μέσα στα νερά του. Ο Μονέ γνώριζε πώς να παραμένει ακίνητος μπροστά στη λιμνούλα και να ακούει τα κρίνα που επέπλεαν πάνω στην επιφάνειά του. … Η κουλτούρα μας γνωρίζει λίγα για αυτού του είδους την ακρόαση”.
Οι καλύτερες ιδέες και η ολοκλήρωσή τους, απαιτούν όχι μόνο χρόνο για να ολοκληρωθούν, αλλά επίσης και την ακινησία και την ησυχία του νου, του σώματος και του πνεύματος. Για να αφουγκραστείς πώς επιθυμούν να εκφραστούν και να ολοκληρωθούν. Αν παραμείνω ακίνητη και δώσω την δέουσα προσοχή, θα μάθω τι πρέπει να κάνω με αυτές τις ιδέες και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να ολοκληρώσω οποιοδήποτε από τα σχέδια αυτά που βρίσκονται ακόμα σε ημιτελή κατάσταση.
Το να αρχίσεις κάτι είναι εύκολο. Είναι καλό να αρχίσεις κάτι. Λένε πως η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Όμως για να ολοκληρώσεις κάτι – να το αποτελειώσεις – αυτό δεν είναι πάντα και τόσο εύκολο.
Χρειάζεται χρόνος. Υπομονή. Πίστη. Και αυτά δεν έρχονται πάντα εύκολα. Δεν τα βρίσκουμε πάντα με το να τα αναζητάμε μέσα μας ή γύρω μας. Όμως όταν προσβλέπουμε προς τα πάνω και ακούμε την ήσυχη και μικρή φωνή του Θεού να μας ψιθυρίζει, καθώς βρίσκουμε τον χρόνο να ακούσουμε, τότε θα ξέρουμε προς τα πού να τραβήξουμε. Θα ξέρουμε πώς να ολοκληρώσουμε αυτό που έχουμε αρχίσει … και οτιδήποτε έχει αρχίσει Αυτός στις ζωές μας.
Από μια άποψη, όλοι μας είμαστε η ημιτελής εργασία του Θεού. Αυτός άρχισε πολλά “σχέδια” που ξεκίνησαν καλά, ακόμα και τέλεια από την άποψή τους, όμως δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμα. Το έργο του Μεγαλουργού πάνω στη δημιουργία Του συνεχίζεται: Η διάπλαση, η διαμόρφωση, η κοπή, η λείανση. Όλα έρχονται με την υπόσχεση: “Όλα τα έκανε καλά το καθένα στον καιρό του”. 1
Και να και κάτι άλλο, να που ένα άρθρο στην ουσία ολοκληρώθηκε!
- Εκκλησιαστής 3:11↑