Ήμουν δέκα χρόνων όταν πρωτάκουσα για τον Άλμπερτ Σβάιτζερ και είχα εκπλαγεί από την αφοσίωσή του – σε σημείο που άρχισα να σκέφτομαι να γίνω κι εγώ γιατρός σαν κι αυτόν, ώστε να ακολουθήσω τα χνάρια του στην Αφρική. Εκείνες τις μέρες, αν ήθελες να μάθεις περισσότερα πράγματα για κάτι ή για κάποιον, έπρεπε να ψάξεις σε βιβλία, σε εγκυκλοπαίδειες και τις περισσότερες φορές να πας και σε κάποια βιβλιοθήκη. Με άλλα λόγια, η περιέργεια σου δεν έβρισκε άμεση ικανοποίηση και εμπεριείχε αρκετή έρευνα και μυστήριο.
Μου άρεζε πάρα πολύ να διαβάζω βιβλία και μέχρι τότε οι ήρωες μου ήταν μυθοπλαστικοί – ο Ρομπέν των Δασών ή η Μαίρη Πόπινς. Μια και είχα πολύ ζωηρή φαντασία, είχα εφεύρει και τους δικούς μου ήρωες, μέχρι την ημέρα που άρχισα να διαβάζω για αληθινούς ανθρώπους που υπήρξαν ιεραπόστολοι, εξερευνητές, υπέρμαχοι της ελευθερίας και ούτω καθεξής.
Ο Άλμπερτ ήταν ο πρώτος από πολλούς άλλους και μετά ακολούθησαν ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο Τζον Κένεντι, ο Γκάντι, η Φλόρενς Νάιτινγκεϊλ και πολλοί άλλοι. Αντιλήφθηκα πως εκτός από τους πολλούς κακούς χαρακτήρες για τους οποίους έμαθα από τα σχολικά βιβλία ιστορίας, υπήρξαν και μερικοί αρκετά εκπληκτικοί άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο!
Έτσι από μικρή ηλικία, αποφάσισα να μπω στην κατηγορία εκείνων που ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο. Κάθε λίγες βδομάδες, το πάθος μου μεταφερόταν και σε μια άλλη χώρα ή επάγγελμα και αυτό εξαρτιόταν από τον ήρωα για τον οποίον διάβαζα. Τώρα, μετά από πολλά χρόνια, χαίρομαι που σας αναφέρω πως η ευχή μου πραγματοποιήθηκε. Μπόρεσα να ακολουθήσω την καρδιά μου και να περάσω υπέροχα χρόνια σε αποστολικά πεδία και συνεχίζω να αφιερώνω τον περισσότερο χρόνο μου βοηθώντας τους ενδεείς και συμμετέχοντας σε ποικίλους, επάξιους σκοπούς.
Βέβαια σε όλα αυτά υπάρχει και κάποιο τίμημα και ίσως να έχουν γίνει και λάθη, όμως εδώ είναι κάτι που έχει σημασία. Όσον αφορά τα λάθη, ένα από τα λίγα καλά της «άμεσα προσιτής πληροφόρησης» στην εποχή μας ήταν ότι μπόρεσα να διαβάσω πολύ περισσότερα, όσον αφορούσε τους ήρωές μου τόσο του παρελθόντος όσο και του παρόντος και να ανακαλύψω ότι δεν ήταν και τόσο τέλειοι και αναμάρτητοι όπως φανταζόμουνα κάποτε εγώ. Όλοι τους είχαν πόδια από πηλό και μερικά από τα πράγματα που είχαν πιστέψει, είχαν πει ή είχαν κάνει, μπορεί να φαίνονταν απογοητευτικά στο ξεκίνημα.
Όμως στη συνέχεια, ήταν αυτές οι δικές τους «ατέλειες» και ανθρώπινες αδυναμίες, που μου έδωσαν κουράγιο όταν κι εγώ έτυχε να πέσω από το βάθρο μου, όπως κι εκείνοι.
Το καλό που έκαναν αυτοί οι άνθρωποι ξεπέρασε κατά πολύ τα όποια λάθη είχαν κάνει και αυτό από μόνο του είναι μια απόδειξη ότι δεν χρειάζεται να είσαι τέλειος για να αλλάξεις το δικό σου μέρος του κόσμου. Στο κάτω-κάτω, κανένας απ’ αυτούς δεν ήταν τέλειος και όμως άλλαξαν τον κόσμο τους!