Τη Μέρα της Λαμπρής πέρσι, ετοίμασα ένα κέικ λεμονιού για μια μικρή ομάδα φίλων που συγκεντρώθηκαν στο σπίτι μου για να διαβάσουμε την ιστορία του Πάσχα. Διαβάζαμε απ’ τις Βίβλους μας, σταματούσαμε να συζητήσουμε ενδιαφέροντα σημεία όπου νομίζαμε και όταν τελειώσαμε, ενώσαμε τα χέρια μας και προσευχηθήκαμε για θεραπεία και συγχώρεση για τον καθένα μας, τις οικογένειές μας και τους φίλους μας που δεν μπόρεσαν να είναι μαζί μας εκείνη τη μέρα.
Όταν έφυγαν όλοι τους, άνοιξα τον υπολογιστή μου, μπήκα στο Ίντερνετ και τα μάτια μου έπεσαν σε μια παράγραφο που ποτέ μου δεν είχα ξαναδιαβάσει:
Για τον Χριστιανό, ο Παράδεισος είναι εκεί που βρίσκεται ο Ιησούς. Δεν χρειάζεται να πιθανολογούμε για το πώς είναι ο Παράδεισος. Είναι αρκετό να γνωρίζουμε ότι θα είμαστε εκεί για πάντα με Αυτόν. Όταν αγαπάμε κάποιον με όλη μας την καρδιά, η ζωή αρχίζει όταν βρισκόμαστε μαζί με αυτό το άτομο, επειδή μόνον όταν ήμαστε μαζί τους νοιώθουμε πραγματικά ζωντανοί. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Χριστό. Σε αυτόν τον κόσμο η επαφή μαζί Του είναι σκιώδης, επειδή τώρα βλέπουμε μέσα από ένα κάτοπτρο κάπως θολά. … Ο καλύτερος ορισμός που μπορούμε να δώσουμε, είναι να πούμε ότι ο Παράδεισος είναι εκείνη η κατάσταση όπου θα είμαστε πάντα με τον Ιησού και όπου τίποτα δεν θα μας χωρίζει από κοντά Του. 1
Αυτό πραγματικά με άγγιξε μέσα μου και απ’ το πουθενά μια σκέψη ήλθε στο νου μου: Στείλε το και στους φίλους σου. Δεν ήξερα αν θα τους εντυπωσίαζε όσο εμένα, όμως το έκανα και το έστειλα στον καθένα τους με μια ευχητήρια πρόποση για Καλό Πάσχα και αναφέροντάς τους ότι προσεύχομαι γι’ αυτούς.
Δεν είχα προλάβει να κλείσω τον υπολογιστή μου και ένας απ’ αυτούς μου απάντησε. Κάποιος φίλος με τον οποίο δεν είχα επικοινωνήσει για μήνες με ευχαρίστησε που μοιράστηκα τα λόγια αυτά μαζί του, λέγοντάς μου ότι το είχε πάρει και το είχε διαβάσει, ενώ είχε μια πάρα πολύ δύσκολη μέρα.
Αυτή η απάντησή του ήταν συνέχεια στο νου μου, καθώς είχα βγάλει το σκυλάκι μου για τη βραδινή του βόλτα. Θυμάμαι πως λίγο έλλειψε να μην του στείλω εκείνο το εμπνευσμένο μήνυμα. Είναι μια απλή παράγραφος. Μπορεί να μην αγγίξει τους άλλους όπως εμένα. Θυμάμαι πόσο συχνά σκεφτόμουν ότι αυτά που έκανα δεν είχαν και τόση σημασία, δεν ήταν και τόσο σπουδαία ή θα είχαν περισσότερη σπουδαιότητα αν ήταν πιο εντυπωσιακά.
Στρίψαμε στη γωνία και βγήκαμε σε ένα μικρό και ήσυχο δρομάκι και να σου το φεγγάρι ψηλά – φωτεινό και γεμάτο – στο βάθος του δρόμου λες και ήταν ο προορισμός μας. Ξαφνικά πλημμύρισα από χαρά. Το Πάσχα είναι ο καιρός που γιορτάζουμε την ανάσταση του Χριστού και το δώρο μιας νέας ζωής και εκείνο το βράδυ ένοιωσα λες και είχα πάρει κι εγώ νέα ζωή.
- Ουίλιαμ Μπέρκλεϋ (1907–1978)↑