Αγαπώ να βγάζω φωτογραφίες. Όταν πήρα την πρώτη μου φωτογραφική μηχανή – μια φτηνιάρικη – είχα μείνει έκθαμβος με τις δυνατότητες που είχα για να βγάζω φωτογραφίες. Την έπαιρνα παντού μαζί μου και είχα βγάλει υπέροχες φωτογραφίες, μέχρι την ημέρα που μου έπεσε πάνω σε μια πέτρα και από τότε έπαψε να δουλεύει.

Κατόπιν ανέβηκα επίπεδο και πήρα μια φωτογραφική μηχανή με περισσότερες επιλογές και με πολύ μεγαλύτερο εύρος εστίασης. Αυτή με έκανε περήφανο και χαρούμενο για πολλά χρόνια, όμως με το πέρασμα του καιρού δεν μου έκανε για αυτό που την χρειαζόμουν. Ήθελα κάτι που να βγάζει  φωτογραφίες μόλις εγώ πατούσα το κουμπί.

Στη συνέχεια, πήρα μια DSLR. Καλή ποιότητα, γρήγορη και με πάρα πολλές δυνατότητες. Αυτό ακριβώς που ήθελα. Δεν έχανα ούτε ένα πλάνο τώρα. Ή τουλάχιστον αυτό νόμιζα.

Όσο περισσότερα μάθαινα, άρχισα να νοιάζομαι πάρα πολύ για τον τέλειο εστιασμό στις φωτογραφίες που έβγαζα. Συνεχώς αναζητούσα τρόπους να βγάζω πάντοτε πεντακάθαρες φωτογραφίες. Άλλαζα μανιωδώς σκηνικά για καλύτερο αποτέλεσμα, ενώ συχνά μου ξέφευγαν τα γεγονότα που εξελίσσονταν μπροστά στα μάτια μου. Ένοιωθα απογοήτευση ακόμα και αν είχα πιάσει το πλάνο που ήθελα, αν το αποτέλεσμα αυτό δεν ήταν τόσο τέλεια καθαρό όσο το ήθελα.

Τότε ήταν που διάβασα ένα άρθρο από έναν διαπρεπή φωτογράφο. Είπε κάτι βαθυστόχαστο: «Η φωτογραφία έχει να κάνει με συναισθήματα και όχι με τεχνική και τελειότητα. Έχει να κάνει με το να δείχνει στους θεατές σου τη συγκίνηση που ένοιωσες εσύ ενώ φωτογράφιζες ένα σκηνικό και δεν έχει να κάνει με το να επιδεικνύει το ταλέντο σου για το πώς ελέγχεις τη μηχανή».

Ξαφνικά κατανόησα ότι δεν έχει να κάνει με το φόντο, τα σκηνικά, τη σαφήνεια ή ακόμα και τη δική μου επιδεξιότητα. Έχει να κάνει με την αφήγηση μιας ιστορίας. Οι ερασιτέχνες θέλουν οι φωτογραφίες που βγάζουν να είναι τέλειες. Οι επαγγελματίες τις θέλουν να προξενούν εντύπωση.

Στη προσωπική μας ζωή, επιδιώκουμε το καθετί να είναι τέλειο, είτε αυτό είναι τα μαλλιά μας, το σώμα μας, το τηλέφωνό μας, το αυτοκίνητο, η εργασία, το φαγητό, οι σχέσεις μας (και ούτω καθεξής). Όμως με αυτό τον τρόπο, συχνά μας διαφεύγει η ίδια η χαρά της ζωής. Πρέπει να χρησιμοποιούμε τις δεξιότητές μας για να βελτιώνουμε τόσο τη δική μας ζωή όσο και των άλλων. Γι’ αυτό δεν χρειάζεται να εστιάζουμε τόσο πολύ στο να ξεπερνάμε τις ατέλειες της ζωής με αποτέλεσμα να μην απολαμβάνουμε τις στιγμές και αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.

Η ζωή είναι ένα καθημερινό ογκώδες σύμπλεγμα από αμέτρητες στιγμές. Θα έπρεπε η κάθε στιγμή να είναι τέλεια; Τι και αν κάποια στιγμή δεν είναι τέλεια; Είναι όλες τους μέρος απ’ τη μεγάλη εικόνα και η εικόνα αυτή δεν θα ήταν πλήρης χωρίς και την τελευταία στιγμή. Γι’ αυτό μην βιάζεστε στη ζωή σας, αφήνοντας έτσι να σας διαφύγουν στιγμές απ’ την προσοχή σας ή τη μνήμη σας επειδή αυτές είναι «ελλιπείς» κατά κάποιο τρόπο.

Ας βρίσκουμε τον χρόνο να σταματάμε όταν «δεν έχουμε τον χρόνο». Ας πάρουμε βαθιές ανάσες όταν είμαστε αγχωμένοι. Ας ζούμε με αγάπη ακόμα και όταν μας έχουν μεταχειριστεί άσχημα. Ας ζούμε με έναν τρόπο που θα ενθαρρύνονται οι γύρω μας. Βέβαια δεν μπορούμε πάντα να εντυπωσιάζουμε τους γύρω μας, όμως μπορούμε να αφήνουμε κάποια εντύπωση. Μπορούμε να τους επηρεάζουμε για το καλύτερο.