Είναι ψηλός, ηλιοκαμένος, ξερακιανός, γύρω στα 65 – μεγαλύτερος από τους περισσότερους άλλους πωλητές στη λαϊκή αγορά. Πάντα καλωσορίζει τους πελάτες του με ένα πλατύ χαμόγελο.
Ένα ζεστό πρωινό του Ιουλίου, όταν πλησίασα στον πάγκο του, έμεινα έκπληκτη όταν τον είδα να φορά ένα φαρδύ κολάρο γύρω από τον λαιμό του. Έπιανε από την άκρη του σαγονιού του μέχρι τους ώμους του και αν και δεν παραπονιότανε, τα μάτια του πρόδιδαν τη δυσφορία του. Μου εξήγησε ότι είχε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα και τώρα ανάρρωνε μετά από την εγχείρηση που έκανε.
Ήταν μέσα καλοκαιριού στην Ταϊβάν, όπου τα επίπεδα της υγρασίας εκτινάσσονται στα ύψη και οι θερμοκρασίες προσεγγίζουν ανεπιθύμητα επίπεδα. Έκανα μια γκριμάτσα, όταν φαντάστηκα πώς θα ένιωθε φορώντας ένα κολάρο από πλαστικό μέσα στην αφόρητη, αποπνικτική ζέστη μιας υπαίθριας αγοράς. Είδε την έγνοια μου, χαμογέλασε και είπε: «Όλα θα πάνε καλά. Όλα τα τραύματα θεραπεύονται και το να παραπονιέσαι για το πόσο δύσκολο είναι δεν βοηθάει καθόλου». Πλήρωσα για τα ψώνια μου και υποσχέθηκα να προσευχηθώ γι’ αυτόν.
Όταν τον είδα ξανά μετά από δυο εβδομάδες, φορούσε ακόμα το κολάρο, αλλά και το χαμόγελό του.
«Πονάς πολύ;», τον ρώτησα. «Πρέπει να είναι πολύ ενοχλητικό αυτό που φοράς!»
«Με πονάει και με πνίγει», συμφώνησε αυτός, «αλλά αυτό που με βοηθάει είναι να σκέφτομαι πόσο υπέροχα θα νιώσω όταν το βγάλω και θα μπορώ να κινούμαι και πάλι ελεύθερα. Το να ελπίζεις σε κάτι, βοηθάει πραγματικά!»
Καθώς περνούσε ο καιρός, αυτή η «υπέροχη μέρα» δεν φαινόταν να έρχεται. Δεν ανάρρωσε τόσο γρήγορα όσο ήλπιζε και συνέχισε να φοράει το κολάρο για παραπάνω από ένα μήνα. Όμως ο φίλος μου συνέχιζε να κρατιέται σφιχτά από την ελπίδα και αρνιόταν να απελπιστεί, ακόμα και όταν αγωνιζόταν να διατηρήσει την επιχείρησή του, ενώ συνέχιζε τη θεραπεία.
Τελικά, έφτασε η μέρα που ελευθερώθηκε από τη λαβή του κολάρου. Ένα μεγάλο κόκκινο σημάδι φαινόταν γύρω από τον λαιμό του, αλλά αυτός κρατούσε το κεφάλι του ψηλά χωρίς ίχνος ντροπής και πρόθυμα εκμυστηρεύτηκε το πόσο χαρούμενος ήταν που δεν το φορούσε άλλο πια. Η χαρά του μου υπενθύμισε το εδάφιο, «Η ελπίδα που αναβάλλεται, ατονεί την καρδιά· ενώ όταν έρχεται το ποθούμενο, είναι δέντρο ζωής». 1
Ο φίλος μου είναι ένα παράδειγμα αυτού που ο Παύλος ονομάζει «υπομονή της ελπίδας». 2 Η ελπίδα του δεν ήταν απλά μια ακαθόριστη επιθυμία ή μια φανταστική ονειροπόληση. Ήταν μια επιλογή στο να πιστεύει ότι κανένας πόνος δεν διαρκεί για πάντα, ότι όλες οι πληγές γιατρεύονται. Δεν είχε σημασία η διάρκεια ή η δυσκολία της διαδικασίας· αυτό που είχε σημασία ήταν να διατηρήσει το πνεύμα του ζωηρό και να στηριχτεί στην υπόσχεση για ένα καλύτερο μέλλον. Καθώς αντιμετωπίζω τις δυσκολίες της ζωής, το παράδειγμά του με εμπνέει να κρατιέμαι, όταν τα πράγματα φαίνονται σκούρα. Θα στηριχτώ σε Εκείνον, στον οποίο η ελπίδα μου είναι «ως άγκυρα της ψυχής και ασφαλής και βέβαιη». 3